De laatste Amerikaanse loodjes

Het wordt een heerlijke, rustige, laatste dag, die we grotendeels doorbrengen aan en in het zwembad. We ontkomen er natuurlijk niet aan om de koffers/tassen te pakken. Alle kastjes moeten leeg en de voorraad zoveel mogelijk opgegeten en gedronken. Het lukt aardig, we houden (mede door het goede inkoopbeleid, ha, ha) niet veel over.
Met de limo (lees: golfkar) worden we naar het naastgelegen golfterrein gebracht, waar we op uitnodiging van Syb en Agaath gaan lunchen. Op het terras genieten we nog even met z'n vieren van een heerlijke lunch in een prachtige omgeving. We zullen het allemaal gaan missen. De trip was fantastisch mooi, we hebben het goed gehad met elkaar en vooral heel gezellig. We zijn het erover eens dat de volgorde van de reis helemaal prima was. Helaas hadden we geen geluk met het weer aan de kust, maar het was niet anders. De mannen hebben hun chauffeurstaak meer dan voortreffelijk uitgevoerd. Kortom, we zijn heel tevreden.
We buiken nog even uit bij het zwembad, dat we bijna helemaal voor onszelf hebben.
De laatste nacht is nooit de beste en we hebben afgesproken om 7.00 uur te gaan rijden. We zijn al veel vroeger wakker, dus we hebben tijd genoeg om alle tanks te legen. Een lek in de sproei-installatie op de campground gooit bijna roet in het eten. Ineens staat er een straal water op de camper, precies daar waar Luuk alles moet ontkoppelen. Hij rijdt voorzichtig de camper naar voren met de loos-slang er nog aan. Zo lukt het gelukkig wel, maar als we in de garageruimte kijken, blijkt daar een dikke laag water in te staan en de gepakte tas met kleren staat daar ook, maar gelukkig net iets hoger. Pfffff, we komen er weer goed mee weg.
Ook de laatste 48 mijl leggen we zonder problemen af en we hebben niet veel oponthoud in het drukke spitsverkeer rondt San Francisco. De brandstoftanks worden voor de laatste keer gevuld en dan staan we weer bij Road Bear voor de deur. Mooi op tijd en het is gelukkig een stuk rustiger dan bij de pick-up. We zijn keurig binnen de 2500 mijl gebleven en alles is prima in orde, zodat we onze borg volledig terug krijgen. Het enige minpunt is dat ze ons pas om 11.00 uur naar het vliegveld willen brengen, terwijl wij ervan uitgingen dat dat eerder zou zijn. Er ontstaat een behoorlijke discussie en na een telefoontje met Great Lakes Travel, bestellen we een Uber taxi om verder geen stress te hebben. De taxi zet ons keurig af bij terminal 1, maar dat blijkt de verkeerde terminal te zijn. De 1 is een I en dus moeten we met de sky train naar de internationale vertrekhal. Gelukkig hebben we tijd genoeg. Na de bagage-afgifte zijn we snel door de controle en er helemaal klaar voor om de laatste dollars uit te geven. Er zijn echter nauwelijks winkels waar dat kan. Ons vliegtuig is op het laatste moment gewijzigd in een vrachtvliegtuig en dat betekent dat onze geboekte voorkeursstoelen niet beschikbaar zijn. Jammer, maar helaas, geen plek aan het gangpad. We horen aan boord dat er 150 passagiers niet mee konden, dus we mogen uiteindelijk niet mopperen.
Ons Amerikaanse avontuur zit er op. Dutch Lady goes east!

Laatste stop Coyote Valley RV Resort

Voordat we naar onze laatste stop in Morgan Hill gaan, rijden we eerst 10 mijl terug naar Monterey. We hebben op internet uitgezocht waar we de RV kunnen parkeren, vlakbij Fisherman's Wharf. Er is gelukkig nog ruimte genoeg, maar we zijn er ook vroeg. De winkeltjes op Fisherman's Wharf zijn nog aan het opstarten en de trolley rijdt nog niet. Het is alleen druk bij de boten die gaan walvis spotten. We hebben gehoord dat de walvissen soms ook vanaf het strand te zien zijn, maar wij hebben dat geluk niet. De zon schijnt wel een beetje en dat maakt het een stuk vrolijker dan de dag ervoor. We slenteren wat rond de haven waar veel zeehonden zitten. Op een rots ligt een moeder met een jong van 2 dagen oud, schattig om te zien. We horen dat het niet normaal is dat hier jongen worden geboren, dat gebeurt meestal bij de Channel Islands voor de kust van Santa Barbara.
Bij Canary Row, waar hotels en winkels zitten, drinken we koffie op een terras en genieten we nog even van het prachtige uitzicht op de Oceaan. Nadat we de sfeer in Monterey geproefd hebben, rijden we weer verder. We laten de kust achter ons en steken meer het binnenland in. Het is gelijk te merken aan de temperatuur. Heerlijk!
Het kost nog even moeite om een tankstation te vinden waar we de gastank kunnen vullen. Op zoek hiernaar slaan we even af door het plaatsje Gilroy, waar het druk is en waar de Sheriff achter Syb en Agaath rijdt. Gelukkig laat hij hen (en ons) gewoon rijden.
De Campground Coyote Valley is aangenaam en fraai aangelegd. Er staan wel heel veel hele grote trailers, waar wij een beetje bij in het niet vallen, maar er is een heerlijk zwembad. De laatste twee dagen willen we rust, zon en relaxen. Uiteraard moeten we de koffers ingepakt worden en de camper opgeruimd worden, maar dat stellen we nog even uit tot morgen.

Langs de kust naar het Noorden

Het was een goed plan om op zondagochtend L.A. te verlaten. Ondanks het vroege tijdstip (7.00 uur) zijn we uiteraard niet de enigen. Via Interstate 101 zijn we een stuk sneller de stad uit, dan er in en dat vinden wij niet erg. We zitten al snel weer in de heuvels en weer in een heel ander landschap. Als we een tankstop houden, merken we dat het behoorlijk fris is, vooral als je een korte broek aan hebt. Dat wordt dus snel veranderd. We volgen de kust bij Santa Barbara en steken dan een stuk het binnenland in. De route is eenvoudig, we volgen de Freeway 101. Op de heuvels komen we wijnranken tegen. California is naast surfen, stranden en het relaxte leven, tenslotte ook bekend om de wijn. Wij vragen ons echter af waar de Sunshine is, want we rijden regelmatig in een mistige omgeving. We stoppen bij Pismo Beach om het Californische beach-gevoel te krijgen. Het is er erg druk op zondag, maar het is er koud.
De volgende stop is een supermarkt in San Luis Obispo, die we moeilijk kunnen vinden, omdat er een groot verschil zit in de straatnaam East of West. Tot onze verrassing is het daar weer heerlijk weer. Vol goede moed gaan we het laatste stukje naar Morro Bay. De campground ligt pal aan het strand, met uitzicht op Morro Rock, die ons aan de Peñon in Calpe doet denken. De ingang naar de haven staat vanwege de engte, stroming en zandbanken, bekend als de gevaarlijkste in Amerika. Helaas, helaas, het is geen strandweer en met lange broek en trui lopen we naar het plaatsje, dat er ook een beetje armetierig uitziet. We eten binnen en steken na een avondwandeling de vuurkorf buiten aan. We hebben niet zoveel mogelijkheden meer om ons hout op te stoken, want het einde van deze prachtige reis komt nu snel in zicht.
In de mist vertrekken we vanochtend naar Monterey. We volgen de prachtige, maar behoorlijk kronkelende, kustweg 1 naar het noorden. Het is erg jammer, maar we zien helemaal niets van de kust en de hoogte waarop we rijden. Het wordt een teleurstellende dag. Bij Hearst Castle blijkt dat we alleen maar een tour kunnen doen van 2 uur, terwijl wij alleen geïnteresseerd zijn in de buitenkant van het gebouw. Het is kennelijk een verkeerde inschatting van ons dat we er zomaar langs kunnen rijden. We zien gelukkig 5 mijl verder wel de zee-olifanten op het strand en in het water.
De volgende stop is een restaurant in Big Sur met een prachtig uitzicht. Door werkzaamheden aan de weg en de vele bochten, duurt het wel veel langer dan gedacht voordat we er zijn. Gelukkig hebben ze lekkere koffie, maar het uitzicht is er vandaag niet. We hebben pech! Het laatste stuk naar Carmel en Monterey rijdt wat sneller, maar het glimpje zon dat we even zagen is weg als we aankomen bij onze campground vlak achter het strand. Het is vandaag kennelijk een dag met teleurstellingen. We zouden hier twee nachten blijven en hadden heel wat moois verwacht (gezien de prijs!). De campground ligt echter ook pal achter de snelweg en de combinatie van dingen maakt, dat we er niet echt blij van worden. We schakelen daarom over naar plan B (ter plekke gemaakt) en Luuk vraagt het geld van de tweede nacht terug, zodat we een andere locatie, meer in het binnenland, kunnen zoeken. Het lukt om de laatste campground een dag eerder te reserveren en dan daar twee nachten te blijven. Nu maar hopen dat daar de zon weer schijnt!

Hollywood, Walk of Fame, Sunset, Beverly Hills L.A.

Agaath en Syb zijn gistermiddag naar het Getty Museum geweest en hebben al een indruk gekregen van L.A. Vandaag gaan we meer ontdekken en laten we ons met Uber naar Hollywood Highland Center brengen. We zijn er wel achter dat Uber de manier is om ergens snel en betaalbaar te komen. In een half uur staan we midden in het centrum en tot onze verrassing precies op de plek waar we het Hollywood sign op de heuvels kunnen zien. De lucht is helaas (nog) niet blauw, maar we hebben in ieder geval foto's. We vallen eerst een Nike winkel binnen, want Agaath wil graag Nike's kopen. Ze hebben veel soorten, maar helaas niet de juiste maat. Vlak achter het Highland Center ligt Hollywood Boulevard en we struikelen gelijk over de sterren op de Walk of Fame. Het is er erg druk, vooral met vervelende Spiderman's die (tegen betaling) met je op de foto willen. Er loopt raar volk tussen. We zien het Chinese Theatre, een filmhuis waar heel vroeger de Oscars uitgereikt werden. Nu gebeurt dat in het Dolby Theatre, dat in 2001 speciaal voor de Oscar-uitreiking is ontworpen. Het heeft 3.400 zitplaatsen en heeft het grootste podium van de VS, terwijl de erachter gelegen ruimte plaats biedt aan 1.500 journalisten. We lopen naar Sunset Boulevard en daarna verder naar La Brea Avenue, een straat met verschillende etnische communities. Het is geen fraaie straat en we zien veel armoede. We passeren Melrose en Beverly en komen uiteindelijk, na heel lang lopen, uit bij The Grove. Dit is echt een verrassend mooi shopping center. Bij de Valet Parking staan portiers in wit gesteven overhemden om je autosleutels in ontvangst te nemen en je auto te parkeren. Er is een hele leuke sfeer, met mooie winkels en gezellige terrasjes/restaurants, echt een aanrader! We eten o.a. pancakes als lunch en informeren in een Apple-winkel naar de prijzen van iPads. Ze zijn wel voordeliger in de VS, maar we twijfelen en kopen er uiteindelijk geen. Met de Nike's van Agaath wil het ook niet lukken, dus we houden het voor gezien en bestellen weer een Uber voor de terugrit met als tussenstop Rodeo Drive / Berverly Hills. Hier zitten de echt dure winkels, leuk om naar te kijken. De terugrit gaat door een mooie wijk met villa's, maar ook een stuk over de Freeway, waar het weer bizar druk is en waar onze Ramon behoorlijk rap van rijstrook wisselt en zo snel mogelijk probeert te rijden. We doen er bijna een uur over om terug te komen en dat voor $33,50. We hebben genoeg gezien van de City of Angels en we weten het heel zeker, in deze grote stad met bijna 4 miljoen mensen binnen de stadsgrenzen, is niets op loopafstand en dat is niets voor ons. Morgen gaan we de rust opzoeken aan de kust.

Een stormachtige rit naar Los Angeles

We hebben een goede nachtrust gehad, het was net te doen om zonder airco te slapen. De lucht is strakblauw, het is alweer heet en we vertrekken in daarop afgestemde kleren richting LA. We zien nog een fraai stukje van Palm Springs en rijden over Interstate 210. Al snel begint het weer hard te waaien en bij het windmolenpark lijkt het zelfs op storm. Het zand stuift en het zicht is wazig. We schudden behoorlijk en in de middenberm ligt een vrachtwagen op zijn kant. Het is heel erg heftig om te rijden en de bovenluikjes (die dicht zaten) beginnen te klapperen. Ik schommel door de camper om ze vast te draaien. Even later horen we een klap die we niet thuis kunnen brengen. De lucht trekt helemaal dicht en het is heel druk op de Interstate. Gelukkig komen we in een rustiger gebied wat de wind betreft en we houden een vroege koffiestop om even bij te komen. We komen er gelijk achter dat de temperatuur flink gedaald is en we trekken snel warmere kleren aan. We zijn allemaal sowieso een beetje bibberig van de stormachtige ervaring.
Naarmate we dichterbij LA komen, wordt het nog drukker op de weg. Met vijf of zes rijbanen schiet alles langs elkaar en er rijden idioot grote en brede vrachtwagens. Eén wijkt uit omdat er iets staat te knipperen op de vluchtstrook en snijdt ons af. Het veroorzaakt een klein hartverzakking bij ons. We rijden met een ruime bocht noordelijk om het centrum van LA. De Campground ligt in het Van Nuys district, dat we gelukkig zonder kleerscheuren, maar wel vermoeid, bereiken. De ontvangst is hier allerhartelijkst en de eigenaar vertelt van alles over zijn community en haar (meestal) tijdelijke bewoners. Artiesten hebben hier mooie muurschilderingen gemaakt en er "wonen" ook muzikanten en mensen uit de filmindustrie. Er staan allerlei leuke items die natuurlijk met Hollywood te maken hebben. De campground heet niet voor niets Hollywood RV Park.
Als we gesetteld zijn komen we erachter wat de klap was die we onderweg hoorden. Het bovenluikje is er namelijk finaal van afgewaaid. Gelukkig is het droog, maar dat kan natuurlijk niet zo blijven. We bellen dus snel naar Road Bear die wil dat we langskomen op hun vestiging in LA, maar wij vinden dat geen optie. Het is hier een gekkenhuis met verkeer op vrijdagmiddag. Het kost wat moeite, maar we kunnen ze gelukkig overhalen om naar de campground te komen. Het is een prima service dat Road Bear inderdaad iemand langs stuurt die een nieuwe klep monteert. Hij klimt op het dak en controleert gelijk de overige luiken. Na een half uur is het klusje geklaard en zijn wij blij dat deze uitdaging ook weer achter de rug is.
Er is niet veel tijd meer over om verder iets te ondernemen en onze energie is ook een beetje op. We maken daarom een wandeling over Balbao Boulevard en komen erachter dat je in LA niets lopend kan bereiken. Wat op de kaart een klein stukje is, is in werkelijkheid bijna een uur lopen en dan ben je nog nergens.
We eten voor het eerst binnen in de camper, maken een plan voor morgen en gaan vanavond vroeg naar bed.

Joshua Trees, een zandstorm en palmen in Palm Springs

De airco heeft de hele nacht gedraaid en door het lawaai hebben we niet al te best geslapen. Het was gewoon niet te doen om gewoon met de ramen open te slapen. We zijn daardoor alweer vroeg klaar om te vertrekken. Het eerste doel is de London Bridge, die maar een paar mijl van campground te vinden moet zijn. We missen echter de juiste afslag en zijn er dan al voorbij. Achteraf blijkt het ook niet zo'n heel spektakel te zijn. Lake Havasu is een behoorlijk recreatiegebied met golfterreinen en uiteraard veel watersport, we zien al vroeg iemand waterskiën.
Het volgende doel is Joshua Tree National Park. De weg er naar toe is lang, heet en gaat door een desolaat landschap. De weg heeft een golvend karakter en is hier en daar niet al te best met een "soft shoulder". Voor het National Park zien we pas wat bebouwing, maar het zijn armetierige hutjes die vaak op instorten staan.
In Twenty Nine Palms zit de hoofdentree naar het NP en we informeren bij het Visitor Center of we er met de camper doorheen kunnen rijden. Er blijkt een goede weg te zijn langs verschillende stops en die uitkomt bij de west-ingang. Zo kunnen we een goede indruk krijgen van het park met de Joshua Trees en verschillende mooie rotspartijen, zoals de Jumbo Rocks. We lunchen in de zwoele wind bij Hidden Valley.
Daarna rijden we door naar onze eindbestemming in Palm Springs. Het begint hard te waaien en de mannen moeten hard werken om de campers goed op de weg te houden. vooral bij Interstate 10 is het heel bizar. Er is een groot windmolenpark waar het zand doorheen stuift en wij krijgen het idee dat we in een sneeuwstorm zitten, maar dan met zand. Gelukkig is het in Palm Springs een stuk rustiger met de wind, maar wel druk met verkeer. Aan weerskanten van de hoofdstraat staan palmen, hoe kan het ook anders, en we zien mooie winkels. We zijn moe en blij als we aankomen op het Happy Traveler RV Park en weten niet hoe snel we in het zwembad moeten komen. Het water is warm en de hot tub is gloeiend heet. Het is 41 graden en we bungelen lekker een poos in het water.
's Avonds gaan we met de Buzz (een gratis trolleybus) naar het centrum en treffen daar een hele gezellige avondmarkt. We genieten nog even van de zwoele avond in een leuke omgeving met een lekkere sfeer. Morgen gaan we naar de grote stad, LA!

De airco draait op volle toeren in Lake Havasu

We zijn vroeg wakker en rijden om 7.00 uur van de campground af. Voor ons toch wel vroeg, maar we zijn niet de eersten. We klimmen de mooie route weer omhoog naar Flagstaff en nemen dan Interstate 40 naar Williams, waar we gaan tanken en boodschappen doen. De volgende stop is Seligman, om een indruk te krijgen van de legendarische Route 66. Het is behoorlijk toeristisch, maar toch leuk om er even rond te lopen. Het oorspronkelijke plan was om een deel van de Route 66 te rijden naar Kingman, maar het is een lange rit vandaag en de temperatuur is behoorlijk gestegen. Gekozen wordt dus om de Interstate te blijven volgen, zodat we later tijd hebben om te zwemmen in Lake Havasu. Langs de route komen we een aantal dode reeën tegen, een triest gezicht. Het wegdek is hier en daar ook verschrikkelijk en overal ligt rubber van lek geraakte banden. Er is veel vrachtverkeer, dat ons voorbij komt denderen alsof we bijna stilstaan. Zo ondertussen zijn we behoorlijk afgedaald en het landschap is weer totaal anders. Geen rode rotsen meer, maar een droog en dor landschap met struiken. We zitten weer in de Mohave woestijn en komen de afslag naar Las Vegas tegen. Het lijkt erg lang geleden dat we daar geweest zijn. Het schiet al aardig op met de trip, nog maar een week en dan moet alle voorraad opgegeten zijn en de tassen weer ingepakt worden voor de terugreis. Nu nog maar even niet aan denken en eerst genieten van het Lake Havasu. We hebben een heerlijke ruime plek, in de brandende zon en we parkeren onze stoeltjes in het water om wat verkoeling te krijgen. Het is 41 graden en bijna niet te doen, de temperatuur zakt vannacht niet lager dan 28 graden. Het is om 22.00 uur absurd zwoel buiten. Er zijn heel veel mugjes die op het buitenlicht afkomen. Op tijd naar binnen dus maar, daar is het koel, want de airco draait dus op volle toeren.

Sedona, rode rotsen, vortex en new age

Via de zuid-ingang verlaten we Grand Canyon. Het is beslist een groots wonder van de natuur, waar we met open mond naar hebben gekeken. Het kamperen in de natuur zonder voorzieningen is helemaal goed gegaan. Helaas was het zondag wat minder zonnig en fris. We moeten weer verder, op naar nieuwe bestemmingen.
Vandaag is dat Sedona, waar we via een mooie, lange, rustige weg naar toe rijden. We passeren Flagstaff, een behoorlijk grote plaats op ruim 2100 meter hoogte. Het heeft een historisch centrum en een grote stoomlocomotief en wordt omringd door het grootste Ponderosa dennenbos ter wereld. We doen een koffiestop in de bos en merken dat de temperatuur behoorlijk is opgelopen. Voorbij Flagstaff nemen we de 89A, waar een paar behoorlijke haarspeldbochten in zitten. Het is schitterend om hier te rijden tussen de rode rotswanden. We rijden heel rustig, bij elke bocht staat keurig aangegeven wat de snelheid moet zijn. We stoppen even bij stalletjes met Indian Jewelry. Agaath koopt bijna een mooi sieraad gemaakt uit verschillende schelpen, maar vindt het toch wel duur.
Onze Campground is Rancho Sedona, waar we om half twaalf aankomen. We checken in, maar mogen pas om 12.00 uur naar onze plek rijden die overigens gewoon leeg is. Het hangt hier vol met regeltjes, maar het is er verder prima voor elkaar. De Campground ligt aan de Oak Creek, lekker om even pootje te baden of onder te dompelen of gewoon op een steen in de schaduw van de boompjes om je heen te kijken.
Aan het begin van de avond, als de temperatuur iets gezakt is, lopen we naar het dorp. Toch wel een pittig klimmetje omhoog. Er zijn talrijke winkeltjes en restaurants en ziet er super gezellig uit. Wij eten, lekker op een terras met prachtig uitzicht, een pizza en wrap en dan wordt het al snel donker. Gelukkig hebben we onze hoofdlampjes mee en kunnen we de weg terug goed vinden. Om 22.00 uur moet het buitenlicht van de camper uit zijn, maar dat is dan ook een mooie tijd om naar binnen te gaan en vroeg te gaan slapen.
We staan op tijd op omdat we een bustour langs de highlights van Sedona gaan maken aangeboden door Agaath en Syb. Om 9 uur vertrekken we in een open trolley met chauffeur Tom naar The Chapel of the Holy Cross. Een Katholieke kapel met een groot kruis, tegen de rots gebouwd, met op de achtergrond een rots die lijkt op Madonna met kind en de Two Nuns (die meer op handen lijken). Er vlakbij staat een schitterend huis van 22 miljoen dollars van een rijke familie die er bijna nooit in woont. We zien ook de Snoopy Rock en Cathedral Rock.
Tom brengt ons ook naar Sedona West met twee stops op mooie uitkijkpunten en op een plek waar je Vortexen kunt ervaren (dit zijn sterke concentraties van aardse energiestralen, die volgens sommigen een helende werking hebben en de ziel versterken). Sedona is bekent om zijn rode rotsen en New Age, maar ook omdat er in de vijftiger en zestiger jaren veel films zijn opgenomen met o.a. John Wayne en Elvis Presley. Tom vertelt onderweg veel, heel veel. Omdat we met onze hoofden in de wind rijden, kunnen we helaas niet alles verstaan. We komen bij met een kopje koffie en lopen dan naar het Tlaquepaque centrum dat ook wel 'Arts & Craft Village' heet. Het ligt langs de oevers van de Oak Creek en is prachtig, in Spaanse koloniale stijl, gebouwd, met mooie binnenplaatsen, fonteinen en begroeiing.
De middag is om lekker even niets te doen en een beetje rond de camper te scharrelen. Het is 34 graden en we houden ons gedeisd in de schaduw. Dat beloofd morgen nog wat, want op onze volgende bestemming kan het zomaar 40 graden worden.

Horseshoe Bend en Grand Canyon

We hebben genoten op de Wahweap Campground, waren alle campings maar zo goed georganiseerd. We werpen een laatste blik op Lake Powell, dat er met de strakblauwe lucht prachtig uitziet. Na een benzinestop in Page, waar het vullen van de tank van Syb en Agaath weer problemen geeft, rijden we over Highway 89 naar het zuiden. Na een paar mijl stoppen we alweer en wel bij Horseshoe Bend. Vanaf het parkeerterrein is het een korte, maar in de vroege ochtendhitte, pittige wandeling naar het uitkijkpunt op de bocht van de Colorado River. Deze gigantische bocht heeft zich een paar mijl ten zuiden van Lake Powell en de Glen Canyon Dam gevormd in miljoenen jaren oude lagen van Navajo Sandstone. Rondom en binnenin de bocht bevinden zich rotswanden die meer dan 300 meter boven de rivier uitsteken. Het is absoluut de moeite waard. We verbazen ons wel over de mensen die helemaal op de rand gaan staan om de beste foto's te maken. Wij verklaren ze voor gek en blijven liever op en veilige afstand. Hoog in de lucht zweeft een Condor met zijn grote vleugels, die wel een spanbreedte kunnen hebben van 3 meter.

Langs de Highway komen we allemaal stalletjes tegen, waar Indianen veelal sieraden verkopen en ook wij laten ons verleiden.
Bij Cameron slaan we af naar de Grand Canyon. In de verte zien we sneeuw op de bergen en ook wij klimmen behoorlijk. Het is schitterend om te rijden. Vanaf de ingang van het Nationale Park is het nog zo'n 20 mijl naar de Campground. Onderweg komen we uitzichtpunten tegen, die we gelijk maar even meepakken. Met de grootte van onze campers valt het parkeren niet altijd mee, maar het lukt. Wat we te zien krijgen bij Grand  Viewpoint overtreft onze verwachtingen. Wat een immens groot gebied, wat een diepte, we worden er een beetje stil van. Het is een bijzonder natuurverschijnsel. Helemaal in de diepte kronkelt de Colorado River er doorheen.
We gaan back to basic wat de Campground betreft. In december konden we nog plaatsen reserveren op Mather Campground, een overheidscamping midden in de natuur, zonder voorzieningen. Het ruikt er heerlijk naar bos, dat een knisperend geluid maakt, veroorzaakt door insecten (Cicades). 

In het Visitor Center zien we een prachtige film hoe de Grand Canyon, biljoen jaar gelden, is ontstaan en door de loop van de tijd door weersinvloeden is veranderd. Powell heeft de rivier varend bedwongen en zo in kaart gebracht.

We lopen daarna naar het Mather viewpoint voor nog meer schitterend uitzicht. In het National Park lopen Elks en er zijn uiteraard eekhoorns en vogels, maar ook schorpioenen, ratelslangen, vossen en andere gevaarlijke beesten die we gelukkig niet zien. De kampvuren worden 's avonds weer flink opgestookt en we krijgen het een beetje benauwd van de rook.

De nacht is lekker fris, de temperatuur daalt tot 13 graden en we slapen als rozen in de stilte van het bos. Vandaag rijden we met de blauwe bus naar het begin van Bright Angel Trail, een wandeling die diep de Canyon ingaat (met een daling van 1320 meter) en waar je twee dagen over doet om hem helemaal te lopen. Over een stukje van 1,5 mijl (2,4 km) doe je al 2-4 uur. Het hoogteverschil is dan slechts 340 meter. Agaath, Syb en ik doen maar een heel klein stukje om toch het gevoel te krijgen hoe het is om de Canyon in te lopen. We houden wel de bordjes in gedachten die je overal ziet "what goes down, must go up". We treffen het dat het vandaag niet zo heet is, het is bewolkt en er is regen voorspeld. We stappen na een kopje koffie op de rode bus naar Hermits Rest. Onderweg stappen we uit voor het mooiste uitzicht over de Colorado River. De rivier is ruim 1400 mijl lang, is ontstaan in de Rocky's en stroomt door 7 staten om te eindigen in de Mexicaanse Golf. 

De lucht trekt dicht en we gaan terug naar de Campground. Agaath en Syb doen nog een wandeling over de Rim Trail. 's Middags begint het inderdaad een beetje te regenen, maar het vocht verdampt onmiddellijk weer. 

Van Bryce (Utah) naar Page (Arizona)

De nacht in Bryce is met 12 graden behoorlijk fris. We staan 's morgens een beetje te rillen op de koude vloer van de camper en vertrekken met sokken aan en een vest. Onderweg stoppen we bij een Duitse Bäckerei, maar die valt een beetje tegen. Voor ruim $10 hebben we een brood en een klein stukje appelcake. De volgende stop is Kanab voor de boodschappen, de temperatuur is alweer opgelopen naar wat we zo ondertussen gewend zijn.
Kanab ligt op de route die ze "klein Hollywood" noemen, omdat er kennelijk veel films opgenomen worden. Er loopt een lange weg met rode rotsen naar Page. We hebben moeite om een plekje te vinden om te stoppen voor een kop koffie, maar het lukt gelukkig bij de Paria Outpost. We rijden van Utah de staat Arizona in en krijgen er zomaar een uurtje bij. Page ligt in het gebied van de Navajo Indianen en onze Campground heet Wahweap. De Campground ligt prachtig aan het Lake Powell. Ook hier hebben we onze Nationale Parken-pas nodig om toegang te krijgen. We hebben een riante plek met alle voorzieningen. Het eerste dat we doen is de stroom aansluiten en de airco aan. Het is bloedheet (38 graden)! We blijven eerst maar even in de schaduw bij de camper en drinken liters water. Het begint ineens keihard te waaien. We hangen aan de luifel en draaien hem snel in. Het weer kan hier kennelijk zomaar veranderen, maar het blijft bloedheet. Agaath en Syb hebben een buitendouche aan de camper en dat is lekker! Later in de middag wagen we de wandeling naar het strand om verkoeling te zoeken in het meer. Pas 's avonds voelt het heerlijk zwoel aan en zitten we lang buiten. De nacht is met 24 graden niet echt fris te noemen. We zetten de wekker op kwart voor zes, want we moeten om half acht bij de touroperator zijn voor onze Antelope Canyon Tour. We gaan met één camper er naar toe. In groepen van 16 worden we in een open truck(je) naar het begin van de Canyon gebracht. Het laatste deel flink hobbelend over een zandvlakte. We treffen het met onze gids. Ze wijst ons op de mooie fotoplekken en legt van alles uit. Het gaat goed georganiseerd en we hebben nog een beetje ruimte. Op de terugweg, iets later in de ochtend staat de hele canyon al vol en tijdens het middaguur is het helemaal bingo, want dan tref je de mooiste lichtinval. Wij zijn blij dat we de trip vroeg in de ochtend hebben en zijn onder de indruk van de rotsen die door wind en regen zo zijn gevormd. De gids laat ons ook nog beelden zien van een heftige stroom water door de kloof. Dat kan in juli en augustus na hevige regen gebeuren. De Upper Antelope Canyon is zo'n 400 meter lang en 44,3 meter diep.
Om 10.00 uur hebben we er al een heel programma opzitten vandaag. We gaan snel aan de koffie en boodschappen doen bij de Safeway. Het is lekker koel in de supermarkt. De rest van de dag wordt het weer een beetje rustig aan in de hitte!

Rode rotsen en Hoodoos in Bryce

Twee dagen geleden checkten we op internet nog even de Sunset Campground in Bryce NP en komen er dan achter dat deze "under construction" is. Het is een basic campground midden in het Nationale Park waar we hoopten oo een mooie zonsondergang of zonsopkomst. We bellen voor de zekerheid nog even met de Nationale Parken service, maar helaas dat gaat het niet worden. Het is de enige plek die we op deze trip niet gereserveerd hebben, omdat hier het principe geldt "first come, first serve". Het valt nog niet mee om iets anders te vinden, bijna alles is volgeboekt. Uiteindelijk vinden we nog een campground aan Highway 12, 5 mijl voor Bryce, die we snel op internet boeken.
We rijden mooi op tijd weg uit Springdale, tanken eerst en gaan dan op Highway 9, die vanaf 8 uur open is, op weg. Het is een fantastische route naar Mt Carmel Junction! Het slingert omhoog met prachtige uitzichten. We hebben (verplicht voor grotere campers en bussen) een tunnel-permit gekocht en de ranger wacht ons voor de tunnel op om dit te controleren. Vervolgens wordt het (eventueel) tegemoet komende verkeer aan de andere kant van de tunnel tegen gehouden en mogen we door het midden van de tunnel verder rijden. Omdat we langzaam rijden kunnen we van al het moois foto's maken en filmen.
De route gaat verder over Hwy 89, waar het landschap totaal anders is met groene weiden, meertjes en koeien. We stoppen een paar keer onderweg, o.a. bij de rode rotsen van Dixie National Forest. De te rijden afstand is vandaag niet groot, zo'n 85 mijl en we zijn om elf uur bij de camping. We mogen er echter pas om 13.00 uur op en besluiten om dan eerst maar het Bryce National Park in te gaan. We parkeren de campers op een parkeerterrein van Ruby's Inn en stappen daar op de gratis shuttle bus. We komen langs de Sunset Campground die (gelukkig) echt dicht blijkt te zijn. Luuk vraagt zich af wat er zo bijzonder is aan Bryce NP, maar als we uitstappen bij het Bryce Point en aan de rand van het "amfitheater" staan, wordt het helemaal duidelijk. Wauw! Onvoorstelbaar dat dit door de natuur is ontstaan. Door de samenwerkende krachten van vriezen en dooien worden de kalk- en zandsteenformaties langzaam geërodeerd en vormen zo de zogenaamde hoodoos. Het is ongekend om naar te kijken. We lopen langs de rand van sunset-point naar sunrise-point, maar hebben een beetje last van de ruim 2500 meter hoogte waarop we staan. Rustig aan dus en lopend naar beneden vergeten we, want dan moet je ook weer omhoog.
We lunchen in de Lodge, waar we het idee hebben dat we schuin zitten (het zal de hoogte wel zijn?!), maar genieten van een heerlijke club sandwich in een prachtige omgeving.
Later in de middag zijn we op de camping en laten we al het moois op ons inwerken, wat een indrukken allemaal. De temperatuur is met 26 graden( gelukkig) iets lager hier. Tijd om een boek te lezen in de zon of een klein dutje te doen.

Zion National Park

Het is alweer erg druk met verkeer als we Las Vegas verlaten. Gelukkig zitten we snel op de Interstate en staat de file de andere kant op. Vanuit de staat Nevada, rijden we een klein stukje door Arizona en vervolgens Utah en is het ineens een uur later!
We komen door een prachtige kloof van een ruig gebergte. De verschillende lagen zijn goed te zien. In Springdale, een leuk toeristisch plaatsje, zien we een supermarkt en bakery, maar het is lastig om een plek te vinden om de camper neer te zetten. We draaien het benzinestation op, maar er is onvoldoende plek. Syb staat daardoor midden op de weg, maar gelukkig zijn de mensen hier niet zo ongeduldig en komt het allemaal goed.
Het verse brood blijkt overigens achteraf (als we de helft al op hebben) afbakbrood te zijn. We vonden het al een beetje apart, maar weten nu ook waarom.
De Zion campground ziet er keurig uit met een prettige ontvangst. We hebben een hele mooie plek, vlakbij het langsstromende riviertje de Virgin en met zicht op de schitterende rotsen van Zion. Vooral als de zon ondergaat kleuren ze prachtig rood.
Er is een zwembad waar we graag gebruik van maken, want het is weer bloedheet met 36 graden. In de zon is het niet uit te houden.'s Avonds zitten we heerlijk buiten, maar krijgen het wel een beetje benauwd van alle vuurpotten en barbecues om ons heen. Hoezo gezond in de natuur?
Vandaag stappen we voor de deur van de camping op de shuttlebus die ons naar het visitorscenter brengt. Daar kopen we een jaarpas voor toegang in de Nationale Parken en dan gaan we met de parkshuttle eerst naar het eindpunt "Temple of Sinawava". Daar lopen we langs de Virgin rivier, filmen en maken foto's van de rode rotsen die scherp aftekenen tegen de strakblauwe lucht. Het is bloedheet in de canyon waar volop gewandeld wordt. Toch zijn niet alle trails open. Vanwege het vele smeltwater kunnen we de Narrows trail niet lopen. Dit is een smal 'pad' waarbij je door het water tussen de rotsen loopt. Er wordt gewaarschuwd om niet in de snelstromende rivier te gaan, dat is veel te gevaarlijk. Later horen we dat er een vrouw met een kind gered moeten worden. Het kind heeft anderhalf uur op een steen moeten zitten, totdat er hulp kwam, onvoorstelbaar!
We nemen de shuttle naar stop 7, waar we na een kort maar steil klimmetje bij de Weeping Rock komen. Het is een overhangende rots waar druipend, verkoelend, water vanaf komt. We puffen uit en laten ons met de shuttle weer terug brengen. Het is te heet voor ons om nog meer te lopen.
Zion NP heeft veel indruk gemaakt op ons en dan horen we van onze buren dat ze de Grand Canyon mooier vinden. Dus we zijn benieuwd.