Kerst en after-Kerst

We hebben een heerlijke en gezellige Kerst achter de rug. 's Morgens lekker buiten gelopen en op het gemak de voorbereidingen gedaan voor het Kerstmaal. Het is heerlijk weer, de wind staat noordelijk en dat is gunstig voor het omglaasde terras. Frans en Joke komen rond 4 uur en de mannen wagen zich nog even met een kop koffie op het terras. De dames genieten liever in het zonnetje achter de beglazing.
Na vele jaren bij Frans en Joke te gast te zijn geweest met Kerst, zijn we blij dat we het een keer terug kunnen doen. Er is nu meer gelegenheid om wat uitgebreider te koken dan in de camper en dat levert het volgende Kerstmenu op: Carpaccio, Courgettesoepje, Frambozenspoom, Visrolletjes van Heilbot en gerookte zalm met botersaus en groenten en aardappelkroketjes en als dessert Tiramisu. Het was best spannend, want ik had nog nooit frambozensorbet-ijs gemaakt en de Heilbot hebben we een week ervoor uitgeprobeerd. Maar ......... het is allemaal goed gelukt en we kijken terug op een hele gezellige avond!
Een tweede Kerstdag kennen ze niet in Spanje en wij passen ons daar graag op aan. De straten worden weer geveegd, de winkels zijn open en wij lopen lekker ons rondje.

Gisteren hebben we onze eerste google-meet ervaring. Onze kleindochter Elisa heeft het georganiseerd en we doen samen met Wilco, Marielle, Nick en Elisa een online quiz. Elisa heeft de vragen zelf bedacht en het is heel leuk om zo toch een beetje dicht bij elkaar te kunnen zijn. We babbelen en proosten en kijken uit naar weer eens een fysieke knuffel.
Vandaag is het een gewone zondag. Omdat de laatste paar zondagen de Lidl open was, lopen we er heen om een stokbroodje te kopen. De deur van de winkel is open, maar er is wel een alarm te horen. We lopen naar binnen, desinfecteren onze handen en pakken een winkelmandje. Het is er héél erg stil en na ons komen nog een paar mensen binnen. Ineens dringt het tot ons door ........ er is helemaal geen personeel en de koelvakken zijn afgeschermd. Dat is raar! Hier klopt iets niet en we lopen allemaal snel weer naar buiten. Een man belt een kennis op die bij de Lidl werkt en ook gelijk naar de politie. Het blijkt dat de Lidl vandaag helemaal niet open is. Toch komen er een heleboel potentiële klanten, die we allemaal waarschuwen niet naar binnen te gaan. Als de politie en Guardia Civil er zijn, vragen we of we weg mogen en dat mag. Wat een rare ervaring. We zijn blij dat we verder niets hebben aangeraakt, voordat je het weet woon je tijdelijk heel ergens anders ........

Luuk weer een jaartje ouder

Afgelopen zondag was het weer zover! We beginnen de dag rustig met koffie en appeltaart en Luuk wordt vanuit Nederland via whatsapp, facetime of telefoon gefeliciteerd door kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. Het is altijd afwachten of het de kinderen lukt om op de goede datum te bellen, want een terugkerend "ritueel" is hun twijfel tussen 20 en 21 december. Het is toch wat!
Het is een mooie dag en we gaan op pad. Via de toeristische route, rijden we langs de kust, door Benitachell naar Jávia. Tot onze grote schrik is het daar behoorlijk druk op de boulevard. We zoeken snel een rustig plekje op aan de achterkant van een restaurantje, lekker in de zon en vooral ...... met heel weinig mensen. We nemen een drankje en een bocadillo (broodje) en lopen nog wat rond. We halen bij een Oostenrijkse bakker nog een lekker stukje taart, het is tenslotte een feestdag vandaag. Daarna rijden we binnendoor de berg op naar Cumbre del Sol. Je hebt er een prachtig uitzicht over zee, de kustlijn en Calpe. Bij restaurant La Cumbre strijken we nog even neer op het terras voor een kop koffie. Het is echt genieten! Daarna rijden we binnendoor weer terug naar huis waar we gewoon thuis eten en kijken we terug op een heerlijk (verjaar)dagje.
Omdat ik al een poosje last had van dichtgeslibde oren (en Luuk begon te klagen dat ik niet luisterde), zijn we even naar de huisarts in Albir geweest om het probleempje op te lossen. Ik zat lekker in de olie, dus het klusje was snel geklaard.
Eigenlijk wilden we een keer ervaring opdoen met een huisarts in Calpe, maar gezien het prijsverschil hebben we er toch maar voor gekozen om even naar Albir te rijden. Op de terugweg zijn we gestopt in Altea om even door de winkelstraat te lopen. Er stond een flinke rij bij de loterijverkoop, want de trekking van El Gordo (de dikke of de vette) is op 22 december. Ook wij hebben een (deel)lot, maar helaas ......... het blijft voorlopig bij een appartement huren en niet kopen.
Nu zijn de voorbereidingen op de Kerst in volle gang. Het menu staat vast, de boodschappen zijn zo goed als gedaan en we zijn helemaal klaar voor eerste (en enige) Kerstdag.

Nederland op slot

Het zat er wel in met de oplopende corona-besmettingen. Voor ons is de situatie nu precies omgedraaid in vergelijking met maart. Toen moesten we hier weg, omdat alles in Spanje op slot ging en waren we blij dat we weer terug in Nederland waren. Nu zijn we (voorlopig) blij dat we hier zijn. Ook wij zaten voor de TV met de toespraak van premier Rutte en hebben ons blauw geërgerd aan het stomme gefluit op de achtergrond. Wat is dat toch, dat er mensen in Nederland zijn die zoveel moeite hebben met regels. Het zal vast zo zijn dan dergelijke groepen ook in andere landen bestaan, maar wij merken hier dat iedereen een mondkapje draagt, binnen in de winkels, restaurants èn ook buiten. Als iemand die het vergeet er op aangesproken wordt, loopt dat niet uit op een vecht- of scheldpartij. Hier geldt een avondklok tussen 00.00 en 06.00 uur en we merken er niets van. Calpe is natuurlijk geen grote stad, maar ook hier zie je allerlei leeftijden.
Toch gebeuren hier ook spannende dingen. Vorige week was er weer eens een reddingsactie op de Peñon de Ifach. Een 23-jarige vrouw brak tijdens de beklimming haar enkel en werd met de helikopter van de berg gehaald.
Vrijdag wilden we even rondlopen in Altea, maar we konden nergens een parkeerplek vinden, waarschijnlijk omdat er een groot terrein voor asfaltering afgesloten was. Na een paar rondjes rijden, dus maar onverrichter zake terug naar huis. Op de terugweg hebben we een kijkje genomen in Mascarat en Mascarat Hills View. Er staan daar prachtige huizen op de Hill, maar wat moet je er. Je hebt er verder helemaal niets en een wandelingetje is ook geen pretje. Beneden in de haven hebben we een kop koffie gedronken in een groezelige tent. Brrrrr, snel weg hier!
Vandaag zouden we met Frans en Joke gaan eten in Gata de Gorges om alvast Luuk zijn verjaardag te vieren. Helaas hebben we het moeten cancellen omdat Frans en Joke zaterdag tijdens hun wekelijkse wandeling met hun wandelclub gewandeld hebben met iemand die besmet bleek te zijn. Ze nemen het zekere voor het onzekere en blijven in thuisquarantaine. Het is heel jammer, maar zij en wij kunnen en willen het risico niet nemen. We gaan ervan uit dat er nog wel een andere keer gegeten kan worden bij Vall de Cavall.
Het is al veel gezegd, "het is een raar jaar" en het wordt ook raar afgesloten. Het is niet anders en we moeten even doorbijten.

Wind, rust en prachtige luchten

We worden getrakteerd op veel wind. "Het waait hier altijd" hebben we al jaren geleden gehoord, maar nu is het een paar dagen toch wel heftig. De zee is wild en de golven spoelen tot ver over het strand. Af en toe rammelt de beglazing behoorlijk en zien we de panelen echt heen en weer wapperen. Gisteren is bij het naastgelegen appartementencomplex een top van een palmboom helemaal afgeknapt. Het is een stuk frisser met de koude wind en als de zon niet schijnt, moet de kachel aan. Het is een wereld van verschil als de zon er wél is, want dan liggen we met blote benen op het terras. We hebben inmiddels ook goed door wanneer we de tussendeur moeten sluiten om de warmte zoveel mogelijk binnen te houden.
We gaan op pad naar Benidorm, want daar zijn we nog niet geweest. De Av. del Mediterráneo lag vorig jaar op de schop, maar is nu klaar en heel mooi geworden. Het heeft wel consequenties voor het verkeer, dus dat is even wennen. We parkeren op een terrein, maar weten niet of we daar mogen staan. Gelukkig krijgen we geen prent! In de winkelstraten is het heerlijk rustig, maar dat past eigenlijk niet bij Benidorm. Op het uitzichtpunt "Balcon del Mediterráneo is geen kip te bekennen, maar we waaien er dan ook helemaal weg. We lopen langs het Levante strand terug naar de auto. Het heeft iets heel geks om het hier zo leeg te zien. Geen zingende en drinkende Engelsen bij de pubs, alles is leeg, veel is dicht en er loopt niemand! Bizar, we zullen het waarschijnlijk nooit meer zo zien.
We hebben een paar Spaanse feestdagen achter de rug en dat merk je normaal gesproken gelijk aan de hoeveelheid Spaanse families op de boulevard. Dit jaar is dat echter niet zo en wij zijn er eigenlijk wel blij mee. Als we horen hoe het in Nederland gaat met de toename van het aantal besmettingen en als we naar de beelden kijken van de volle winkelstraten, zijn we blij dat we hier zijn. Het klinkt misschien saai dat het hier rustig is, maar we kunnen elke dag lekker buiten lopen en op een terras zitten.
We worden iedere avond getrakteerd op weer een andere lucht als de zon achter de berg verdwijnt. De kleuren rood zijn steeds verschillend en als er wolken zijn, krijgen die rode randjes en we zien het rood zelfs reflecteren op de waterlijn. Het is prachtig!
Gisteren zijn we bij onze vrienden in Polop geweest en hebben we gezellig een kaartje gelegd en daarna lekker gegeten. Frans stond heel stoer in de wind buiten saté en friet te bakken en Joke maakte het diner compleet met satésaus, tuinboontjes, appelmoes en dessert. Wat hebben we het goed!

Binnen is het soms beter dan buiten

Ook in Spanje wordt het kouder en we hebben de kachel al een paar keer een paar uurtjes aangehad. Op dagen dat er geen zon is (ja, dat komt ook voor) merken we dat qua temperatuur binnen gelijk. De kunst is om op zonnige dagen de tussendeur naar het beglaasde terras op tijd dicht te doen en dan blijft het heel aangenaam in de zitkamer. We hebben een paar natte en grijze dagen gehad, met zelfs een windhoos in El Campello en dat is niet zo heel ver bij ons vandaan.
Gisteren hebben we een leuke stadswandeling gemaakt door het historische centrum van Calpe, dat bovenaan Av. de Gabriel de Miro begint. Over de trap in de kleuren van de Spaanse vlag, langs het kerkje en slenteren door de kleine straatjes met kleurige huisjes en mooie muurschilderingen.
Vorige week was er een uitzending van "Ik vertrek" met twee mannen die een B&B in Calpe begonnen. Vanuit ons appartement kijken we uit op die lokatie en we herkenden allerlei dingen in de TV-opnames. Leuk hoor!
De gekte van Black Friday en Cyber Monday is weer achter de rug. Hier viel het gelukkig wel mee, zeker als je het vergelijkt met de drukte in de winkels in Nederland. Wij waren vrijdag al vroeg in het winkelcentrum La Marina in Ondara en konden voor ons gevoel veilig winkelen. De paskamers waren in veel zaken gesloten en dat beperkt het shoppen natuurlijk wel, er waren nergens lange rijen. Toen het wat drukker leek te worden zijn we terug gegaan via Jávea, waar we (natuurlijk) naar het leerwinkeltje geweest zijn voor een nieuwe riem. Overigens zonder Black Friday korting.
Het is een periode waarin we 's morgens beginnen in lange broek en truitje, boodschappen doen met een vest aan, dan in een korte broek of zelfs in bikini, een uurtje in de zon op het terras liggen en dan in korte broek een stuk gaan lopen om vervolgens op tijd weer een lange broek en sokken aan te trekken, voordat het te koud wordt. Gisteren lagen we lekker op ons terras, maar wilden we de deur van de beglazing niet helemaal open laten staan. Om te voorkomen dat die deur dicht valt, terwijl wij buiten liggen, hadden we er een matje tussen gelegd. Nu lag dat matje niet helemaal goed en kon de deur aan de bovenkant toch in het slot vallen. Ik in paniek natuurlijk, want Yolande had ons verteld dat ze een keer de hele nacht buiten had gelegen omdat Jef in slaap was gevallen en haar niet hoorde roepen. Je kunt geen kant op als die deur dicht is, want die kan alleen van binnenuit geopend worden.
Doordat de onderkant nog wel los was, konden we gelukkig nog een glaspaneel een stuk opschuiven en met een arm naar binnen om de deur open te maken. Wat een gedoe! Ik moet er toch niet aan denken om in mijn bikini nu buiten te moeten blijven.
Vanmiddag zijn we met Frans en Joke lekker gaan eten bij Kanaiia. Heerlijk en zoals altijd weer heel gezellig!

Een drukke, maar gezellige week

Ans en Rein komen bij ons op bezoek om, na onze verhalen, met eigen ogen te zien hoe mooi we hier zitten in Calpe. Luuk haalt ze op uit Albir en we hebben een hele gezellige, zeer warme, middag op ons terras. Als de wind niet van zee komt en de zon schijnt, dan is het ook in november puffen op het terras. Wij vinden het niet erg, daarom komen we tenslotte in de winter naar Spanje.
Het weer verandert wel zo langzamerhand en we hebben voor de zekerheid de gaskachel opgehaald bij Frans en Joke. Er zit natuurlijk wel verwarming in ons appartement, maar niet op het beglaasde terras en daar eten we altijd. Tot nu toe hebben we de kachel nog niet aan gehad.
Afgelopen weekend werkte ineens de KPN app niet meer waarmee we naar de TV casten (streamen). Dat is balen, want we kijken 's avonds veel TV. Wat we ook proberen we krijgen het niet meer aan de praat. Het is irritant hoe je daar dan mee bezig blijft en uiteindelijk bellen we dan toch maar met de klantenservice van KPN. De medewerker doet zijn best, maar vindt ook geen oplossing. Uiteindelijk komt hij erachter dat er meer klanten zijn met dezelfde problemen en dat er een storing is die KPN moet oplossen.
Tot onze verrassing en opluchting hebben we maandag aan het eind van de middag weer beeld. Joepie!!!!!
Wij gaan ons langzamerhand voorbereid op de kerst en hebben bij de Merca China in Altea een paar dingetjes gekocht voor de sfeer. We rijden nog even door Albir en zien daar Ans en Rein op een terras zitten. We schuiven nog even gezellig aan. Voor hun zit het er op. Zij zijn inmiddels weer terug naar huis.
We hebben een heel leuk nieuw restaurant ontdekt in het centrum van Calpe. Jef en Yolande zijn er eerder geweest en we gaan er gezamenlijk naar toe. We zitten de hele middag in restaurant Kanaiia, dat een leuk en prima menu heeft met leuke kleine voorgerechten en een hoofdgerecht naar keuze, inclusief dessert en een glas wijn voor € 14,95. Het is heel gezellig met onze nieuwe Belgische vrienden. Onvoorstelbaar hoe dat zo klikt. Vanochtend komen ze de laatste keer bij ons langs, want ze vliegen terug naar huis. Ze zetten hun spullen in de schuur en na een kop koffie zwaaien we ze uit.
Frans en Joke komen vervolgens bij ons lunchen en daarna gaan we wandelen. Over de boulevard en een stukje smokkelaarsroute lopen we naar Les Bassetes, waar we aan zee neerstrijken voor een drankje. Goed om in de zon lekker even in beweging te zijn.

Rondtoeren en genieten

Hoewel we de auto niet heel veel gebruiken is het toch makkelijk. We missen het niet dat we onze fietsen niet hebben, want vanuit Calpe is het gebied om te fietsen, voor ons, beperkt tot de plaats zelf. Er buiten gaat het al snel de bergen in of over de N332 en dat is absoluut onaantrekkelijk, zo niet gevaarlijk. Zo af en toe pakken we dus de auto om de omgeving te verkennen. Aan de schaduwkant van de berg ligt de wijk MaryVilla, we hebben er jaren geleden eens gekeken naar een huis dat daar te huur stond. Er wordt nog steeds gebouwd of verbouwd en we rijden tot onder het pad dat het laatste stukje naar de top gaat. Over de top kun je mooi wandelen naar de elektriciteitsmasten met een prachtig uitzicht over Mascarat en Altea. We rijden daarna naar beneden naar het haventje Puerto Blanco, dat we in een totaal vervallen toestand aantreffen. Het ziet er shabby uit. Overal hokjes met lege flessen en rotzooi en het voelt er niet fijn. Wegwezen dus! Op de terugweg stoppen we nog even bij de begraafplaats. Het blijft ons verbazen met hoeveel zorg en aandacht alles hier onderhouden wordt. Het is natuurlijk nog niet lang na Allerzielen, de dag waarop de overledenen herdacht worden en de Spanjaarden nieuwe bloemen bij de graven leggen.
Zaterdag zijn we, om drukte te vermijden, redelijk vroeg over de markt gelopen en daarna voorbij het busstation naar de HiperCalp, een grote Chinese winkel. Een lekkere wandeling met als doel een paar rode flessen te kopen voor sfeerverlichting. Je moet toch wat verzinnen als doel en het stemt tot tevredenheid als een doel gehaald wordt.
Vorige week zijn we bij Ans en Rein op de koffie geweest op camping La Colina. Er zijn bijna alleen maar Nederlanders en ook daar is het rustig op de camping. We praten gezellig weer even bij en spreken af dat ze een keer bij ons komen kijken.
Gisteren hebben we een aangename middag doorgebracht met Jef en Yolande, die nog een week in Calpe zijn. Na een aperitiefje, zijn we naar een nieuw restaurant gegaan op een voor ons zeer bekende en bijzondere plek, namelijk Les Bassetes. De plek waar we in 2012 zaten toen de makelaar ons belde dat ons appartement verkocht was. We gaan er altijd naar toe om even op het terras te zitten, maar nu zit er een nieuwe tent. Het was nog verrukkelijk weer om buiten te lunchen en het we hebben er dan ook de hele middag gezeten. Het is gemakkelijk babbelen met de belgen en we vinden het leuk dat er zo'n contact is ontstaan.
Vandaag zijn we naar Tárbena gereden om samen met Frans en Joke onze favoriete wandeling te maken. Gesterkt door de koffie met taart vooraf, hebben we het weer volbracht. Het lastigste is het eerste stukje omhoog, we begrijpen niet dat Frans tijdens het omhooglopen zo kan blijven doorpraten. Nou ja, wij zijn watjes natuurlijk, zeker in vergelijking met Frans en Joke die elke week een pittige wandeltocht maken. Helaas was het weer niet helder, maar het blijft genieten in de rust daar boven in de bergen tussen de amandelboomgaarden. Het ritje er naar toe is al een feest met een kronkelende weg en mooie uitzichten. Op de terugweg hebben we de lange route genomen over de Coll de Rates, via Parcent en Xaló. Normaal wordt hier heel veel gefietst en getoerd, maar nu was het bijzonder stil en konden we in alle rust genieten van het uitzicht.

Sint Maarten

Het is 11 november en volgens traditie Sint Maarten. Als kind liepen wij met een lampion langs de deuren, zongen een liedje en haalden daarmee allerlei lekkers op. Tussen het snoepgoed zat soms een plak worst van de slager en een appel van de groenteboer. Voordat wij aan onze tocht langs de deuren begonnen, aten we meestal snert. Zo had je een goede bodem voor het gure weer dat er op die dag kon zijn. Snert, brrrrr, ik vond het vreselijk en vies. Maar eten was nooit vies, dat werd ons wel ingeprent en ik moest mijn bord leeg eten.
Vandaag denk ik er zo maar aan, liggend in de zon met een temperatuur van boven de twintig graden en tientallen jaren verder. Vanwege corona lees ik dat er in Nederland een oproep is om geen Sint Maarten te vieren. Dit jaar zijn er helaas weinig festiviteiten die zo kenmerkend kunnen zijn in je jeugd en waarmee mooie herinneringen gemaakt worden.
Het is hier in Calpe rustig geworden. Het strand is ontmanteld en de boeitjes zijn vandaag uit zee gehaald. Voor ons maakt het niet uit. We voelen ons hier goed en zijn blij dat we af en toe lekker op een terras kunnen zitten. Afgelopen zondag hebben we heerlijk gegeten bij La Cena in Albir aan de boulevard. Frans en Joke vierden hun trouwdag en wij mochten daarvan meegenieten. Nu heb je tegenwoordig twee La Cena's in Albir en dat wisten wij nog niet. Wij stonden dus keurig op tijd bij het verkeerde restaurant. Oeps, niet goed opgelet, want het stond prima in de app van Frans. Een gênant gebeuren dus, maar gelukkig konden we snel naar de juiste locatie rijden en alsnog samen met onze vrienden genieten van een heerlijke middag.
Gisteren hebben we Jef en Yolande op de koffie gehad en ook dat was heel gezellig. Het klikt goed tussen ons en we hebben afspraken kunnen maken over het huren van hun appartement volgend jaar. We voelen ons hier thuis en zijn heel blij dat we over een jaar hier weer terecht kunnen.
Vandaag waren we even in Albir en zijn we voor een herhaalrecept langs de huisarts geweest. Het was een apart gevoel, want vorig jaar is er toch wel het een en ander gebeurd.
Gelukkig zijn de omstandigheden nu anders en zijn we fluitend weer terug naar huis in Calpe gereden. Tja, het is inmiddels toch een beetje ons huis geworden, nu we weten dat we er weer terug gaan komen.
Een fijn gevoel, en oh ja, met de snert is het ook goed gekomen, want daar ben ik inmiddels dol op (al is het er nu niet bepaald weer voor).

Stappentellen

Afgelopen zaterdag zijn we op zoek gegaan naar de wekelijkse groenten- en fruitmarkt. Vanwege corona is deze verplaatst en we hebben geen idee waar naartoe. We lopen omhoog naar de Plaza Mayor, maar daar is geen kraam te zien. Een vriendelijke straatveegster legt ons uit welke richting we op moeten. We steken de hoofdstraat over en lopen richting de Mercadona in het oude stadsgedeelte en dan nog een heel stuk omhoog naar links. Na nog een keer vragen komen we dan eindelijk bij de markt. Pfff, we hebben het gevonden, maar het nodigt niet uit om deze wandeling elke zaterdag te maken. Vooral niet omdat we het toch niet zo geslaagd vinden tussen de mensen. We kopen snel een emmertje heerlijke knoflookolijven en houden het voor gezien.
's Avonds rijden we naar Polop om een kaartje te leggen met Frans en Joke. Het is lang geleden dat we geklaverjast hebben en we moeten er weer even inkomen. Gezellig is het in ieder geval. Het is Haloween en als we Calpe, ruim voor de avondklok, weer binnen rijden zien we groepjes jongelui op brommers en bij elkaar klittend. Later rijden ze luid toeterend door de straten, maar het duurt gelukkig niet lang. De volgende ochtend zien we dat er met eieren is gegooid bij ons toegangshek en over de deurbellen. Bah, wat een vieze smurrie en akelig schoonmaakklusje voor Antonio de huismeester.
Het wordt steeds rustiger op het strand en door een frisse wind is pootje baden nog wel lekker, maar in de zon liggen wat minder. Op de ligbedden op ons "eigen" terras is het een stuk aantrekkelijker. Vanaf ons terras zien we de paragliders die langs komen vliegen en voor onze neus op het strand landen.
We eten voor het eerst eens bij Romantica, een restaurant pal naast ons pand, en dat is prima bevallen. Een lekker driegangenmenu inclusief pan, aioli en wijn, voor € 14,80. Jammer dat ze vanaf deze week alleen nog maar open zijn voor de lunch.
Omdat we een beetje achter lopen met onze stappen, doen we een rondje om de Oltá, een bosrijke berg in de achtertuin van Calpe. Een wandeling van goed 7 km, die we voor het eerst in 2011 hebben gedaan. Langs het station van Calpe, rijden we omhoog naar de parkeerplaats en lopen de route tegen de klok in. We herinneren ons dat er een stukje klimmen in zit, maar in mijn herinnering was dat minder heftig dan dat ik het nu vind. Klauterend over de stenen zoeken we onze weg langs de geel/witte markeringen. Het is even doorbijten, maar de wandeling is verder prachtig met uitzicht over de kloof van Mascarat, richting Altea, de Middellandse Zee en natuurlijk over Calpe. Het klimmetje naar de top laten we links liggen, we moeten niet overdrijven natuurlijk. Tot onze verrassing komen we moutainbikers tegen, een deel van de route is hier dus ook geschikt voor.
Vandaag is het weer anders dan de afgelopen maand. Er is regen voorspeld en er is veel wind. Geen stranddag dus, maar strijken en een boodschap doen. Nou ja, het is alweer november, waar hebben we het over?!

Gezellig weerzien met de Belgen

Vorige week zijn de eigenaren van ons appartement naar Spanje gekomen voor een korte break. Zij huren graag een appartement aan het eind van Playa la Fossa, waar ook veel Belgische kennissen en vrienden zitten. Vanaf het vliegveld zouden ze rond vier uur naar ons toe komen om wat spullen uit de garagebox op te halen, maar we kregen een berichtje dat ze "in de vertraging zaten". Toen ze uiteindelijk na zessen langs kwamen, bleek dat ze lekker hadden geluncht in Altea, terwijl wij dachten dat de vlucht vertraagd was. Onze kennis van het Belgisch moet dus nog wat bijgespijkerd worden.
Het was erg leuk om ze na een jaar weer te zien en heel apart om ze in hun eigen appartement te ontvangen. Ze waren gelukkig blij met hoe het er uit zag en het viel ze zelfs op dat de ramen zo mooi schoon waren (dankzij terrasmanager Luuk).
We hebben af en toe veel wind en het is niet elke dag weer om op het strand te liggen, maar lekker langs de vloedlijn lopen is ook leuk. Het was erg goed weer voor de kitesurfers, die voorbij het Sol y Mar hotel goed bezig waren.
Meestal gaan we 's morgens boodschappen doen of ergens naar toe. Zo zijn we naar winkelcentrum La Marina gereden. Het was er erg rustig, een paar winkels waren helemaal gesloten en al met al viel het tegen. We hebben nog geen leuke aankopen gedaan. Het ritje terug over de CV70 was weer genieten. Bij Finestrat staan behoorlijk wat bouwkranen, dus er wordt nog flink gebouwd. In de verte zagen we ook mooie, aparte gebouwen in Benidorm staan. Daar moeten we ook nog een keertje gaan kijken.
Inmiddels heb ik ook ervaren hoe het is om met een mondkapje bij de kapper te zitten. Het voelde wel prettig om de enige klant te zijn en ik ben gelukkig tevreden over het resultaat, je weet het maar nooit als je in het Spaans probeert uit te leggen wat je wil.
Gisteren zijn we gezellig op de koffie bij de Belgen geweest en hebben we het pand bekeken met een prachtige hal. Zij hebben 1 slaapkamer en 1 badkamer en een schitterend uitzicht, maar we willen niet ruilen!
Vanochtend zijn we naar Moraira gereden, ook weer zo'n leuk, vertrouwd ritje. Helaas verdwijnen ook daar winkeltjes waar we graag even een kijkje namen. Ze missen in die regio voornamelijk de Engelse toeristen.
Vanmiddag weer een paar heerlijke uurtjes op het strand gelegen en in zee geweest.
We treffen er regelmatig een Belgisch echtpaar die met een camper op Austral staan en horen dat er net een bericht is binnengekomen waarin sprake is van een lokale lockdown in de regio Valencia, om te voorkomen dat er met de komende feestdagen op 1 en 2 november door de Spanjaarden te veel gereisd gaat worden. Ook hier lopen de besmettingen op, maar nog niet zo erg als in Nederland en België. We volgen het nieuws op de voet en houden het in de gaten.

Rond de Muntanyeta

Het is half zes en er liggen nog een paar mensen op het strand. Iets verderop zien we een aantal surfers die op hun board over de golfen proberen te blijven staan. Het is vandaag warm en diezig, dat wil zeggen niet helder. De luchtvochtigheid is sinds gisteren flink omhoog gegaan. Wij zijn vandaag het binnenland in geweest. Frans en Joke hebben ons opgehaald voor een wandeling rond de Muntanyeta, die begint in het dorpje Llíber. De Muntanyeta is de heuvelrug waartegen het dorpje Llíber In de Vall de Pop beschutting zoekt. Na een kop koffie op het dorpsplein, leidt Frans ons over een mooie route die te boek staat als "makkelijk". Voor ons is het alweer een poosje geleden dat we zo'n wandeling gemaakt hebben. Af en toe klauteren we over stenen paadjes door het bos, steken we de droge rivier de Xalo de Gorgos over en overbruggen we een hoogteverschil van 150 meter. Omdat het met 24-25 graden warm is, verliezen we aardig wat vocht, maar het is de moeite waard. Na een rondje van ruim 9 km vallen we weer neer op het dorpsplein voor een welverdiend drankje en broodje.
Tevreden keren we huiswaarts, vandaag hebben we onze stappen wel weer gehaald. We proberen dat elke dag wel, soms lopend langs de vloedlijn over het strand of lopend met de boodschappenkar naar de Mercadona.
We hebben gelezen dat er vorige week weer bootjes met vluchtelingen zijn aangekomen in Altea en Calpe, maar we hebben dat gelukkig niet zelf gezien. Het uitzicht verveelt hier overigens nooit. We zien elke ochtend een man op de pier bezig met een workout en wij hebben vastgesteld dat hij vroeger bokser is geweest. Hij is alleen of met een tweede man elke ochtend een paar uur bezig met boksbewegingen en dribbelpasjes en we vragen ons af wanneer de volgende wedstrijd zal plaatsvinden.
Vorige week zijn we naar Polop gereden, maar verder hebben we de auto nog niet gebruikt. Oh nee, gisteravond zijn we, een klein beetje lui, naar Aguamarina gereden om een hapje te eten. Nog steeds lekker buiten op het terras!

Genieten in de buitenlucht!

Oeps, er is alweer een week voorbij! Een week met zon, af en toe veel wind, maar bijna elke dag een paar uur op het strand en zwemmen in zee. Dat klinkt toch niet verkeerd, en dat is het ook niet. We hebben het prima naar ons zin hier en voelen ons, met de stijgende corona besmettingen in Nederland, hier veiliger. Het afgelopen weekend was het druk aan de kust, want op 9 en 12 oktober waren de Spanjaarden vrij en we merkten een toenemende bezetting hier in het pand en meer drukte op de boulevard. We hebben er rekening mee gehouden en zijn een beetje op afstand gebleven. Een vol terras en nog erger een overvol restaurant bij de haven is iets wat ons toch angst aanjaagt en waar wij niet tussen gaan zitten. Maar nu is de rust weer terug aan de kust. Een paar restaurants zijn met vakantie, maar gelukkig zijn er toch ook nog restaurants open. In het weekend werd er weer volop gezeild op zee en dat is mooi om te zien vanaf ons fantastische terras met heerlijke ligbedden.
De auto is nog bijna niet uit de parkeergarage geweest, we lopen elke dag de nodige stappen over de boulevard, rondom de Salinas en vanmiddag langs de haven onder de Peñon de Ifach. Het blijft een imponerende rots als je er van beneden tegenaan kijkt. Als we ons alleen wanen gaat het mondkapje af en toe even af, want wij hebben er (in tegenstelling tot de Ale Hop koe) nog een beetje moeite mee tijdens het stappen in de buitenlucht.
Gisteren merkten we op het strand wat commotie en vandaag spraken we een bovenbuurman die daarbij betrokken was. Het blijkt dat zijn tas (met telefoon, sleutels en papieren) gestolen is toen hij ging zwemmen. Zijn huurauto moest nu worden weggesleept en zijn vakantiegevoel was totaal verdwenen. Wat een ellende, we weten er helaas alles van.
Vandaag is er een mix van wolken en een beetje zon, het strand (dat dagelijks wordt geveegd) is verlaten. De rieten parasols zijn jammer genoeg al een paar dagen geleden weggehaald, maar de ligbanken staan er nog. Zolang de zon maar geregeld schijnt, zijn wij tevreden!

Een week vliegt voorbij

Op dinsdag rijden we naar Albir om bij de Super Content voorraad brood te kopen om in te vriezen. Maar helaas ....... de winkel is gesloten. We spreken de eigenaresse die ons vertelt dat ze er na 17 jaar sinds vorige week mee zijn gestopt. De afgelopen zomer was erg slecht en ze moeten het vooral hebben van de overwinteraars, maar die zijn er op dit moment ook niet zo veel. Toch jammer, we waren er zo aan gewend om hier brood en eisalade te kopen, maar daar kunnen zij niet van leven natuurlijk. We rijden dan maar even omhoog naar supermarkt Costa Blanca en nemen gelijk wat wijn mee.
Bij Bohemia in Albir worden we hartelijk verwelkomt en hoeven we niet eens meer te vragen om 2 Americano. Het is altijd leuk om zo terug te komen en even een Spaans babbeltje te maken. Hotel Kaktus is (tijdelijk?) gesloten, net als het grote appartementenhotel Suitopia in Calpe. Het is toch allemaal geen goed teken.
Natuurlijk gaan we even naar onze camping San Antonio om Juan en Paco te begroeten. Tot onze verbazing zien we een stoplicht op de weg langs de kust en de camping. Er is een bredere strook gecreëerd om meer ruimte te geven aan het lopende en fietsende publiek. Op zich niet slecht, wij vragen ons al langer af waarom ze er niet een mooie boulevard en een eenrichtingsweg maken, maar dat zal wel niet kunnen in verband met de bus.
Er staan maar een paar campers bij Paco, geen Noren en maar drie Nederlanders. Het is een vreemd gezicht. Dit jaar runt Juan de camping en houdt Paco zich meer op de achtergrond om wat stress te vermijden. Hij vertelt dat er nog wel meer bekenden gaan komen vanaf eind oktober en december.
Het is verrukkelijk weer en we genieten op het strand, waar iedereen op ruime afstand zit/ligt van elkaar. Het zeewater is nog heerlijk. Op ons terras is het soms erg heet, maar we hebben keuze genoeg om ergens een lekker plek op te zoeken.
Vandaag komen Frans en Joke op de koffie. Gezellig hoor, we pakken de draad zo weer op met elkaar. We lunchen bij ons 'thuis', dat gaat allemaal net iets makkelijker dan in de camper.
Zo is de eerste week al weer omgevlogen!

Wennen aan de mondkapjes

De rust is terug in de atmosfeer. We zien bizarre beelden op TV van kolkend water in Zuid Frankrijk en zijn blij dat wij zo'n relaxte reis hebben gehad. De zon schijnt uitbundig en we ontdekken dat het heerlijk vertoeven is op de ligbanken op ons terras, waar vanaf 12.00 uur de zon op staat.
Op zaterdagochtend lopen we over een hele rustige markt, maar toch ...... Door het dragen van mondkapjes lijkt het of de mensen veel minder afstand houden. Ook bij de Lidl is het wat te rommelig naar onze zin, maar we kunnen ook naar de Mercadona of My Mercat, een nieuwe SolyMar supermarkt. We merken zelf dat we het wel benauwd vinden om met een mondkapje op boodschappen te doen en we zijn blij als we weer buiten staan. Tijdens het lopen over de boulevard of langs de Salinas, waar we hele stukken alleen lopen, zien we de noodzaak van het mondkapje ook niet zo in. We houden ons uiteraard aan de voorschriften, maar als we echt niemand zien happen we snel wat frisse lucht met het kapje bungelend aan een oor. Wij houden ons liever aan de bij ons ingehamerde anderhalve meter afstand!
Inmiddels is de koelkast wat meer gevuld en vinden we onze draai in ons nieuwe onderkomen. Eten koken kost op een of andere manier iets meer tijd, het is weer even wennen om elektrisch te koken en het is nog even zoeken naar het juiste gereedschap.
Het uitzicht op zee is prachtig en we genieten van het geluid van de golven. Vanmiddag waren er kite-surfers, die grote sprongen maakten, want er was behoorlijk veel wind en golven.
Op camping Calpemar zijn we even langs kennissen van Trudy en Ed gelopen om de groeten te doen. Tot vorige week stonden er 10 campers/caravans en nu iets meer. Toch verwachten ze een goede bezetting in de komende maanden. We zullen het wel zien!

Op pad zonder camper

Toen we een jaar geleden in Calpe (Spanje) waren, hebben we kennis gemaakt met de eigenaar van een appartement pal aan zee. Spontaan hebben we toen vastgelegd dat we het appartement vijf maanden wilden huren vanaf 1 oktober 2020. Er is in de tussentijd heel veel gebeurd, zowel privé als in de wereld. Er zijn heel veel onzekerheden geweest en nog steeds. In verband met Corona staat Spanje op oranje en dat betekent dat geadviseerd wordt alleen naar dat gebied te reizen als dat echt noodzakelijk is. Voor ons is het echt noodzakelijk. Het is geen vakantietripje, maar we gaan er een aantal maanden wonen. Luuk heeft In de afgelopen periode de ontwikkelingen met betrekking tot het aantal besmettingen goed gevolgd en hieruit blijkt dat de regio Valencia er naar verhouding goed voor staat. De stijging in Nederland is een stuk explosiever. De gevoelens over het wel of niet naar Spanje gaan, zijn gemengd, maar de kinderen begrijpen het wel. Voordat we vertrekken, zien we iedereen gezellig nog even.
Het is de bedoeling om vroeg op te staan en rond 4 uur te vertrekken, maar het lukt niet om in slaap te vallen. Om half twee kijken we elkaar nog maar eens aan en besluiten we om het slapen deze nacht maar over te slaan. De deur gaat op slot en wij gaan op pad!
We schieten lekker op en zijn rond vier uur voorbij Maastricht. Tegen half zes wordt het ineens drukker met verkeer en zien we vanuit het zuiden veel verkeer richting Luxemburg. Verder zien we niet veel, want het is mistig en het miezert de eerste uren. Luuk rijdt zolang het donker is en kan daarna even wegdutten als ik het overneem. Met de personenauto rijdt het een stuk sneller dan met de camper en na twaalf uur rijden zijn we in ons hotel in Narbonne, vlakbij de snelweg, maar toch rustig. Het is even wennen aan het dragen van de mondkapjes, die pas af mogen als je zit. We strijken heel tevreden neer op het terras en genieten van een welverdiend pilsje. 's Avonds lopen we naar een restaurant waar we half in de openlucht kunnen zitten. Het is steeds afwegen waar we ons goed bij voelen ten aanzien van de risico's op besmetting. Tegen tien uur vallen we als een blok in slaap en worden we lekker opgeknapt weer wakker.
We nemen een broodje en een kop koffie, halen lekkere verse croissants bij de bakker om de hoek (al vanaf 6 uur open) en rijden de laatste 720 km naar het zuiden. Het is nog even spannend of er aan de grens controles zullen zijn, maar die zijn er niet. De zon schijnt en de temperatuur loopt buiten op tot 30 graden.
Om 2 uur staan we voor de deur van het appartement en krijgen we de sleutels. We komen heel prettig binnen in ons nieuwe (tijdelijke) onderkomen. Het terras is verrukkelijk en vergroot de leefruimte enorm, vooral omdat het helemaal afgesloten kan worden met glaspanelen.
We kunnen beginnen met uitpakken en op onderzoek uit wat er allemaal is. Dat geldt ook voor buiten. Welke restaurants zijn er nog en zijn er nog wel toeristen? Het is een stuk rustiger dan normaal, maar gelukkig is Aguamarina er nog wel en .... met hetzelfde dagmenu als voorgaande jaren!
Vandaag is het stormachtig en is het strand (in tegenstelling tot gisteren) verlaten. De wind blaast langs het gebouw en door de glaspanelen ontstaat een oorverdovend gierend geluid. Meestal is het maar een dag zo extreem, daar zullen we dan maar op hopen. We lopen een stuk naar het andere strand en langs de Salinas terug naar huis. Camping Boreal is gesloten en op de andere camperplaatsen zien we heel veel lege plaatsen. We zagen het al onderweg. Dat wil zeggen: we zagen nauwelijks toeristen. In totaal hebben we misschien 6 campers gespot.
We zijn net op tijd terug en dan komt er een flinke bui. Het stormt, er staan hoge golven en de glaspanelen rammelen er bijna uit. Pffff, heftig begin is dat.

24 augustus-Werkhoven

We doen nog één overnachting voordat we weer naar huis gaan. Aan alle mooie dingen komt tenslotte een keer een einde. Het wordt camperplaats Aan het Dorp in Werkhoven met uitzicht op de fruitbomen in de Kromme Rijnstreek aan de rand van de Utrechtse Heuvelrug.
Uit de rondleiding die eigenaar Kees ons geeft, blijkt dat het ook hier weer tiptop voor elkaar is. Er is zelfs een mooie lounge plek.
Naast ons komt een camper staan en Luuk denkt direct "die ken ik". Zij blijken ook elk jaar bij Paco in Spanje te staan. Hoe toevallig is dat weer.
We gaan nog maar eens een stukje fietsen en verkennen het centrum van Houten in een gemeente die jaren geleden werd aangewezen als groeikern ten zuidoosten van Utrecht.
We hebben in deze vreemde corona-tijd toch heel erg kunnen genieten van al het moois dat Nederland te bieden heeft. Het weer was prachtig met een heuse hittegolf en het verblijf in de camper was weer heerlijk. Het zit er weer even op, we gaan naar huis.

23 augustus-Aerdt

Het was de bedoeling om naar Nijmegen te gaan fietsen, maar het weer is wisselvallig en niet zo aantrekkelijk voor een fietstocht. We rijden daarom verder, door Duitsland via Kleef en Emmerich en komen bij Lobith weer in Nederland. In Aerdt ligt camping Het Gelders Eiland op een mooie locatie. Er zijn een paar camperplekken voor de camping, maar het mooist sta je op de camping met uitzicht op de vijver met talrijke koikarpers.
We fietsen daar een rondje door het Gelderse landschap naar Oud-Zevenaar met Buitengoed de Panoven, waar we koffie drinken, en via Babberich weer terug.
Buitengoed de Panoven is een voormalige dakpan- en steenfabriek uit 1850 en is nu omgetoverd tot een goed bewaard industrieel erfgoed. De voormalige fabriek kent een unieke zigzagoven, de laatste zigzagoven van heel West Europa die nog in tact is gebleven. Tot 1924 werden op de Panoven vier producten gebakken: dakpannen, tegels, drainagebuizen en bakstenen. Na 1924 is het hoofdproduct een ambachtelijke baksteen geworden voor de particuliere huizenmarkt.

22 augustus-Groesbeek

In deze tijd staat de heide in bloei en dat willen we graag zien. Op naar de Mookerheide dus. Het valt in het weekend nog niet mee om een camperplek te vinden, maar iets buiten Groesbeek kunnen we terecht op boerencamping De Klos. Het terrein ligt iets hoger en we hebben een mooi uitzicht. Gelukkig kunnen we de camper zo neerzetten dat we de wind niet op de deuropening hebben, want het waait behoorlijk. De boer is niet zo moeilijk bij het indelen van de plekken, maar wel erg alert op de corona-regels. Voor de douche moet er ingeschreven worden op een lijst, max. twee personen tegelijk in de ruimte en het liefst uit 1 gezin gelijktijdig douchen.
We fietsen door Groesbeek naar de Mookerheide op de grens van Gelderland en Limburg. De hei valt tegen, want waar wij kijken is er geen paars-bloeiende hei te zien. In Groesbeek is het gezellig druk met veel live muziek op de verschillende terrassen.

21 augustus-Kessel

We blijven in de buurt van de Maas en vinden een fijne camperplaats in Kessel, een historisch dorp in de Maasvallei. In deze gekke en drukke coronatijd, reserveren we alles en bij aankomst staat er keurig een bordje met onze naam erop.
Voor de deur ligt een stukje gras waar we lekker buiten kunnen zitten. Het dorp is op loop-/fietsafstand. We treffen er net een trouwerij op Kasteel De Keverberg, de voormalige residentie van de graven van Kessel, een prachtige locatie.
We fietsen langs het water van de Maas en door de Heldense bossen. Nederland is mooi!

20 augustus-Ohé en Laak

Door het mooie en warme weer hebben we zin om een plek aan het water op te zoeken en dan kom je al snel uit op iets aan de Maas. In de buurt van Maasbracht liggen de Maasplassen, een uitgestrekt, aaneengesloten netwerk van grote en kleine plassen, ontstaan door grindafgravingen. Wat bijna niemand weet is dat de Maasplassen met een oppervlakte van ruim 3000 hectare, bovendien het grootste aaneengesloten watersportgebied van Nederland is. Onze keuze valt op een camping in Ohé en Laak.
We reserveren een plek en bij aankomst vullen we een formulier in, maar de eigenaar bedenkt zich. Hij wil ons niet op zijn grasveld hebben vanwege de dubbelassen. Het is pas de tweede keer dat dit gebeurt in de afgelopen jaren. We zijn overigens altijd heel voorzichtig op gras en willen ook niet dat we een slagveld achterlaten. Hij belt naar een andere camping in de buurt waar we wel terecht kunnen. Het ingevulde formulier krijgen we mee. Na wat zoeken komen we op camping De Maasterp, waar ze overigens helemaal geen belangstelling hebben voor wie we zijn en waar we vandaan komen. We krijgen een plek achter de slagboom en met uitzicht op de haven. Op zich helemaal prima, maar we merken al snel dat de vele Duitsers elkaar hier goed kennen en bij elkaar klitten en hier waarschijnlijk elk weekend naar toe rijden om met hun bootjes te varen.
Het gebied is prachtig en we fietsen naar Thorn (met het pontje over naar het witte dorpje), Wessem, Maasbracht en Stevensweert.

19 augustus-Vessem

We rijden verder Brabant in, langs Tilburg, Diessen en Middelbeers naar camperplaats De Spekdonken in Vessem. De plaatsen zijn heerlijk ruim en de ontvangst is zeer vriendelijk. De eigenaresse vertelt over hun melkveebedrijf, de keuze voor het aanleggen van de camperplaatsen en dan komt er in de toekomst ook nog horeca bij. Het is er prima voor elkaar en de omgeving is prachtig om te fietsen. Wij doen dat ook en rijden naar Henk en Joke waar we in de tuin genieten van koffie, drankjes en zelfgebakken pizza. Het is een heerlijke en gezellige middag met elkaar.

18 augustus-Molenschot

Vandaag is het feest, want ik ben jarig! Omdat we graag ergens een lekker hapje willen eten is het zoeken naar een plek waarvandaan we makkelijk ergens kunnen gaan eten. In Molenschot vinden we mini-camping Wilgenweide en daar in de buurt zou dat moeten lukken. We worden hartelijk ontvangen door een zeer praatgrage mevrouw die ons een rondleiding geeft over de camping. We krijgen een plek op een veldje waar ook een paar caravans staan van mensen die in de buurt werkzaam zijn. Al met al oogt het er niet heel gezellig. Voor 1 nachtje is het te doen en 's middags verkennen we op de fiets de omgeving. In het vlakbij gelegen Gilze is niet veel te beleven en we fietsen door naar het Van der Valk hotel Gilze-Rijen dat aan een hele drukke snelweg ligt. Op de terugweg komen we bij een veld waarin een heleboel mensen laag bij de grond aardbeienplantjes aan het knippen zijn. We maken een praatje en het blijken Roemenen te zijn die in busjes (coronaproof?!?) worden gehaald en gebracht.
Mijn verjaardagsdiner doen we bij golfbaan Princenbosch, waar we op een druk bezocht terras gelukkig een rustige plek krijgen. Ook met het weer hebben we geluk, na een bui kunnen we genieten van een heerlijk etentje op een bijzondere locatie.

17 augustus-Wemeldinge

Via Zierikzee rijden we over de Zeelandbrug door Goes naar Wemeldinge. Camperplaats Molenzicht heeft nog voldoende plaats en we kiezen een rustig plekje uit. We zijn er al eens eerder geweest en het is er prima voor elkaar. Er is ook lekker vers fruit te koop, dat kan ook bijna niet anders zo tussen de boomgaarden. De haven van Wemeldinge is op loopafstand en daar ligt Jan Jaap met zijn boot. Aan boord kletsen we weer even lekker bij. Hij heeft op het Veerse Meer een jeugdvriendinnetje van Luuk ontmoet die dacht dat Jan Jaap Luuk was. Grappig hoor om weer herinneringen op te halen.
De lucht betrekt en het ziet er donker uit. Voordat het losbarst gaan we snel terug naar de camper.

3-17 augustus-Burgh Haamstede

Het voelt gelijk weer heel vertrouwd. Camping Weideveld is altijd een oase van rust in een drukke omgeving. Bij onze plek hebben we een eigen wc-hokje en we kunnen het afvalwater van de camper aansluiten op het riool. Zo kunnen we helemaal zelfvoorzienend zijn en dat is in deze corona-tijd wel zo prettig.
We hebben voor het eerst een luifeltent die we van Ans en Rein mogen lenen om uit te proberen en krijgen er een stuk leefruimte bij. De tent bestaat uit vier tubes die opgeblazen worden en dat hebben we heel snel voor elkaar. Het is fijn als het regent, maar ook met de hittegolf die in deze periode over ons heen komt. Al is de hitte er waarschijnlijk wel de oorzaak van dat er een tube ontploft. Wij zijn op de fiets weg en treffen bij terugkomst de tent scheef en ingezakt aan. De buren vertellen dat het een behoorlijke knal is geweest en dat ze zich rot geschrokken zijn. We bellen snel met Obelink om te kijken hoe we dit kunnen oplossen en tot onze grote verrassing en verbazing wordt binnen een paar dagen op de camping een nieuwe tube geleverd. Wij opgelucht en blij, want als je iets te leen krijgt, wil je niet dat dat kapot gaat.
Het is in de hitte wel afzien, want veel puf om iets te ondernemen is er niet. We fietsen wel elke dag naar het strand om daar een paar uurtjes te liggen en tussen de kwallen verkoeling in zee te zoeken. Het strand is er verrukkelijk rustig, zeker in vergelijking met de Brouwersdam en Renesse. Langs de Oosterschelde fietsen we naar Zierikzee en natuurlijk wippen we af en toe even langs op camping Ginsterveld, waar Marielle, Wilco en de kinderen staan. Ook Port Zélande is goed aan te fietsen, jammer dat we getrakteerd worden op een zomerse bui.
Agaath en Syb komen een dagje meegenieten van het fijne Zeeuwse campingleven. Uit eten gaan we vanwege de drukte niet, maar gelukkig kunnen we wel wat bestellen en afhalen. We proberen ons verblijf nog een paar dagen te verlengen, maar de camping is, helaas voor ons, volgeboekt. Omdat we nog geen zin hebben om naar huis te gaan plannen we nog een paar andere overnachtingen.