Toen we een jaar geleden in Calpe (Spanje) waren, hebben we kennis gemaakt met de eigenaar van een appartement pal aan zee. Spontaan hebben we toen vastgelegd dat we het appartement vijf maanden wilden huren vanaf 1 oktober 2020. Er is in de tussentijd heel veel gebeurd, zowel privé als in de wereld. Er zijn heel veel onzekerheden geweest en nog steeds. In verband met Corona staat Spanje op oranje en dat betekent dat geadviseerd wordt alleen naar dat gebied te reizen als dat echt noodzakelijk is. Voor ons is het echt noodzakelijk. Het is geen vakantietripje, maar we gaan er een aantal maanden wonen. Luuk heeft In de afgelopen periode de ontwikkelingen met betrekking tot het aantal besmettingen goed gevolgd en hieruit blijkt dat de regio Valencia er naar verhouding goed voor staat. De stijging in Nederland is een stuk explosiever. De gevoelens over het wel of niet naar Spanje gaan, zijn gemengd, maar de kinderen begrijpen het wel. Voordat we vertrekken, zien we iedereen gezellig nog even.
Het is de bedoeling om vroeg op te staan en rond 4 uur te vertrekken, maar het lukt niet om in slaap te vallen. Om half twee kijken we elkaar nog maar eens aan en besluiten we om het slapen deze nacht maar over te slaan. De deur gaat op slot en wij gaan op pad!
We schieten lekker op en zijn rond vier uur voorbij Maastricht. Tegen half zes wordt het ineens drukker met verkeer en zien we vanuit het zuiden veel verkeer richting Luxemburg. Verder zien we niet veel, want het is mistig en het miezert de eerste uren. Luuk rijdt zolang het donker is en kan daarna even wegdutten als ik het overneem. Met de personenauto rijdt het een stuk sneller dan met de camper en na twaalf uur rijden zijn we in ons hotel in Narbonne, vlakbij de snelweg, maar toch rustig. Het is even wennen aan het dragen van de mondkapjes, die pas af mogen als je zit. We strijken heel tevreden neer op het terras en genieten van een welverdiend pilsje. 's Avonds lopen we naar een restaurant waar we half in de openlucht kunnen zitten. Het is steeds afwegen waar we ons goed bij voelen ten aanzien van de risico's op besmetting. Tegen tien uur vallen we als een blok in slaap en worden we lekker opgeknapt weer wakker.
We nemen een broodje en een kop koffie, halen lekkere verse croissants bij de bakker om de hoek (al vanaf 6 uur open) en rijden de laatste 720 km naar het zuiden. Het is nog even spannend of er aan de grens controles zullen zijn, maar die zijn er niet. De zon schijnt en de temperatuur loopt buiten op tot 30 graden.
Om 2 uur staan we voor de deur van het appartement en krijgen we de sleutels. We komen heel prettig binnen in ons nieuwe (tijdelijke) onderkomen. Het terras is verrukkelijk en vergroot de leefruimte enorm, vooral omdat het helemaal afgesloten kan worden met glaspanelen.
We kunnen beginnen met uitpakken en op onderzoek uit wat er allemaal is. Dat geldt ook voor buiten. Welke restaurants zijn er nog en zijn er nog wel toeristen? Het is een stuk rustiger dan normaal, maar gelukkig is Aguamarina er nog wel en .... met hetzelfde dagmenu als voorgaande jaren!
Vandaag is het stormachtig en is het strand (in tegenstelling tot gisteren) verlaten. De wind blaast langs het gebouw en door de glaspanelen ontstaat een oorverdovend gierend geluid. Meestal is het maar een dag zo extreem, daar zullen we dan maar op hopen. We lopen een stuk naar het andere strand en langs de Salinas terug naar huis. Camping Boreal is gesloten en op de andere camperplaatsen zien we heel veel lege plaatsen. We zagen het al onderweg. Dat wil zeggen: we zagen nauwelijks toeristen. In totaal hebben we misschien 6 campers gespot.
We zijn net op tijd terug en dan komt er een flinke bui. Het stormt, er staan hoge golven en de glaspanelen rammelen er bijna uit. Pffff, heftig begin is dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten