Afsluiting 2019!

We hebben een heftige maand achter de rug! Omdat Luuk tijdens het wandelen steeds duizelig werd, hebben we een afspraak gemaakt bij de huisarts in Albir. Zij verwees ons door naar een Nederlandse cardioloog in het Hospital Clinica Benidorm. Na een paar testen werd Luuk in een dagopname gekatheteriseerd. De verwachting was dat er een stent moest worden geplaatst, maar er bleken drie slagaderen verstopt te zitten.
Dat was behoorlijk slikken en iets dat we totaal niet verwacht hadden. Naar huis vliegen bleek geen optie en het voorstel voor een bypass-operatie in Benidorm vonden we, o.a. vanwege de snelheid, het meest aansprekende. Er bleek een goede klik met de Spaanse hartchirurg te zijn en binnen een paar dagen lag Luuk in het ziekenhuis en kreeg hij drie omleidingen.
Het klinkt nu allemaal heel praktisch, snel en hupsakee, maar het laat zich niet omschrijven hoe we het allemaal beleefd hebben. Het verblijf op de Intensive Care, daarna een paar dagen in een gewone kamer en na het ontslag uit het ziekenhuis tijdelijk in een hotel, omdat Luuk niet in de camper in en uit bed kon komen. Hij voelde zich alsof hij was overreden door een trein en het herstel heeft tijd nodig.
Gelukkig zijn we inmiddels weer in ons vertrouwde huisje op wielen en overdag gaat het goed. We lopen weer, in een iets rustiger tempo, over de boulevard en het prachtige weer helpt mee om buiten lekker in beweging te zijn. De nachten zijn het lastigst, want slapen is een drama en dan blijkt onze ruime camper toch ook wel beperkt.
Maar we klagen niet en zijn blij dat er een probleem is opgelost. Het werd onverwacht een hele andere maand dan we verwacht hadden. Kerst is inmiddels voorbij en we gaan op naar de jaarwisseling. We kijken uit naar een nieuw jaar in goede gezondheid!

Prietpraat

Het leven aan de Costa gaat z'n rustige gangetje. Het weer is nog steeds een beetje wisselend en wij ervaren het als minder warm dan vorig jaar. Af en toe zitten we buiten, maar de wind en wolken maken het dan al snel weer fris.
We gaan een paar keer op en neer naar Benidorm en we wandelen veel. Op vrijdag regent het hard en veel. Frans en Joke trotseren het barre weer en komen bij ons eten. Na de (winterse pot) Chili con Carne kaarten we een potje, waarbij deze keer de jongens sterker zijn dan de meisjes.
De afgelopen dagen zien en horen we steeds helicopters boven Albir en Altea en cirkelen ze ook langdurig boven zee. We vermoeden dat het te maken heeft met vluchtelingen in bootjes.
Het weekend is stormachtig met felle windstoten. Als de wind iets luwt, maken we het dak van de camper schoon en zetten het gelijk in de poets. Klaar is maar weer klaar!
's Morgens en 's avonds hebben we af en toe de kachel aan en ook de koelkast gaat op gas. We hebben voor het laatst lpg getankt voordat we naar Calpe reden en de tanks raken leger. Vorig jaar hebben we een losse gasfles neergezet, maar nu rijden we even naar La Nucia om de tanks te vullen, dan loopt de motor ook weer eens.
Vanaf vandaag hebben we voor een week een auto gehuurd. Ons tijdelijke koekblik (Fiat Panda) werd keurig op de camping afgeleverd door het verhuurbedrijf in Altea. We rijden even naar Polop om Frans en Joke kort van hun maandagklussen af te houden.
We worden ineens verwend met zon en hogere temperaturen, dat is lekker!!!!!!

Time flies

Het zit er weer op voor Ditty en Richard. Vanochtend, heel vroeg om 6.30 uur, zijn ze met de transferbus weer naar het vliegveld gebracht. De week is omgevlogen, maar we hebben ook best veel gedaan.
Omdat zij Calpe ook zo leuk vinden, zijn we met de tram/trein daar nog een middag heen geweest. Lekker in de zon, slenteren over de boulevard, wat drinken op een terrasje en even naar de 29e verdieping van appartementenhotel Suitopia. Daar is namelijk een heel gaaf terras met een fantastisch uitzicht. Vooral met de zon en blauwe lucht is het daar genieten.
Het is jammer dat de wind het zo af en toe heel koud maakt en daarom gaan we zaterdag nog maar een keer met de tram/trein, maar dan de andere kant op, naar het winkelcentrum La Marina in Finestrat om te shoppen. De vrouwen hebben de naam, maar de mannen komen terug met kleding😉.
De zondagmarkt in Albir is een stuk leuker dan de week ervoor, toen het zo heel hard waaide. Het is dan ook gelijk een stuk drukker en veel gezelliger. Lekker even op een terrasje in de zon naar de mensen kijken en slenteren langs de stalletjes.
Als afsluiting eten we nog een keer met z'n vieren en dan zit het er weer op.
Het was gezellig met elkaar en we moeten er weer even aan wennen. We gaan daarom maar flink aan de slag met wassen en poetsen, want daar kwam de afgelopen week niet veel van.
Vanochtend was het heerlijk warm in de zon, maar vanmiddag blijft er een wolk permanent boven ons hangen, terwijl we overal de zon zien schijnen. Jammer hoor, maar dat is niets vergeleken bij de kou die Ditty en Richard weer in Nederland ervaren.
Brrrrr, maar gelukkig hebben ze de foto's nog.

Winterse gezelligheid

De winter is ingetreden in Spanje. We lezen dat in het krantje De Week en we merken het ook. We hebben nog een paar keer op het kiezelstrand gezeten, maar ineens is dat voorbij. Het is een stuk frisser en af en toe is er een hele harde (koude) wind. Op de zondagmarkt heeft bijna geen enkele kraam een luifel en die het wel heeft kan er aan hangen om te voorkomen dat de boel de lucht in gaat. De batterij-strips vliegen over straat en we helpen de koopman om ze weer bij elkaar te zoeken.
Ditty en Richard hebben een ruige landing op Alicante en treffen het helaas niet qua weer. We zoeken ze op in het hotel, waar ze een prima kamer hebben en dat er verrassend goed uitziet. We eten bij de Chinees, pal tegenover het hotel, lekker en makkelijk en zo kunnen ze snel hun bedje in om bij te komen van de overgeslagen nachtrust vanwege de vroege vlucht.
We winkelen wat in Altea en lopen lekker over de boulevard. We hebben inmiddels een nieuw koffietentje ontdekt waar we graag zitten en we lunchen met z'n vieren in de zon bij de camper. De wind heeft de zee opgestuwd en de golven slaan inmiddels over de boulevard, het is een mooi gezicht en het geeft een heel bijzonder geluid als het water terug rolt over de kiezels.
Dinsdag gaan wij op de fiets naar Frans en Joke in Polop en dat valt ons een beetje tegen. Het lijkt wel of het vorig jaar gemakkelijker ging. Pfffff, er zitten (ondanks de ondersteuning) een paar pittige stukjes in. Op het terras bij onze vrienden komen we in de zon weer bij. Het is een prachtige dag, maar wel fris. Ditty en Richard verkennen ondertussen met de trein en bus Calpe en sturen ons een foto van het appartement dat we volgend jaar willen huren.
In Benidorm zijn deze week de Patroonsfeesten en dat is te merken als we er woensdag met de bus heen gaan. Wat een drukte in de stad en wat een gekkenhuis. Ondanks het frisse weer zijn er altijd wel een paar 'die-hards' die gaan zwemmen. Brrrrr, niets voor ons met deze temperatuur van 15-16 graden.
We eten op een terras aan de boulevard en zijn blij als we de drukte weer achter ons kunnen laten. Het is in Albir/Altea toch een stuk aangenamer.
Bij AlbiRent huren Ditty en Richard fietsen, zodat we met z'n vieren een stukje achterland kunnen verkennen. Wij hebben bij de VVV een kaartje met fietsroutes gehaald en hebben er al twee gereden. Het begint net een beetje te regenen, maar stoer als we zijn, gaan we toch. We krijgen koude handen en het lijkt wel een beetje Hollands weer. Toch is het een leuk tochtje naar Altea la Vella langs de sinaasappel- en amandelbomen. 's Avonds eten we bij ons in de camper en klaverjassen we een potje. De jongens tegen de meisjes en de meisjes winnen. Yeahhhhhhh!

Verhuisd naar Altea

Op 1 november, in Spanje een Nationale feestdag, rijden we naar Altea. Het is maar een klein stukje, dus we hebben geen haast om vroeg weg te rijden. Op ons gemak pakken we alles in, de Duitse buurman vooral negerend. Het is heel jammer dat een vervelende buurman zo van invloed kan zijn op je camperplezier.
Bij Paco worden we warm onthaald. Er is nog geen plaatsje op de 1e rij beschikbaar, we krijgen een plek aan het tussenpaadje op de 2e rij. We treffen weer veel bekenden die de afgelopen jaren hier ook waren, maar er zijn helaas ook mensen die er niet meer zijn.
De plek aan het paadje betekent dat er veel mensen even blijven staan om een praatje te maken. Dat is soms heel gezellig, maar het geeft wel minder privacy.
Het is het hele weekend druk in Albir en Altea, veroorzaakt door de combinatie van een lang weekend voor de Spanjaarden en het mooie weer. Vanwege het mooie weer zitten we voor het eerst op het strand van Albir, dat uit kiezels bestaat. Gelukkig hebben we nog een matje bij ons, want het is niet te vergelijken met liggen op het zandstrand in Calpe. We kopen daarom maar nieuwe stoeltjes, die we op het strand kunnen gebruiken of bij de camper.
We eten samen met Ans en Rein bij de Chinees en komen daar ook onverwacht Kees en Tineke tegen.
Gelukkig komt er voor de camper al snel een plek vrij op de 1e rij en staan we een stuk rustiger en weer lekker met uitzicht over de zee. Als we 's morgens het voorluik omhoog doen, straalt de zon heerlijk naar binnen.
We maken weer flink wat stappen over de boulevard, rechtsaf naar Albir en linksaf naar Altea, komen nog meer bekenden tegen en kijken even bij hotel Kaktus, waar Ditty en Richard volgende week naar toe komen.
Vanmiddag werd het ineens een stukje frisser en hebben we de lange broek maar weer eens tevoorschijn gehaald.
Het is gelukt om ontvangst te krijgen met de kleine satellietschotel, zodat we met storm de grote schotel op het dak ingeklapt kunnen houden. Er is hier zomaar ineens veel wind of harde windstoten.

Nieuwe buren

We hebben een verrukkelijke plek, maar als de Nederlanders die naast ons staan vertrekken wordt het ineens wat minder leuk. De nieuwe Duitse buurman zet zijn camper zo neer dat we met de deuren naar elkaar toe staan en dat betekent .... weg privacy! Luuk vraagt voorzichtig of hij zo blijft staan en dat is het geval. Hij wil namelijk 's morgens in de zon ontbijten. Het grappige is alleen dat wij 's morgens direct in de zon zitten en zij niet. Het begin is dus al moeizaam, maar als we de volgende dag de natte zwemkleding in de laatste zonnestralen ophangen, escaleert het behoorlijk. De buurman vraagt of ik van plan ben de zwembroek van Luuk daar te laten hangen, want die neemt alle zon weg. Ik zeg dat hij daar hangt om te drogen en dat het wel meevalt met het wegnemen van de zon. Hij kan bovendien ook een klein stukje opzij gaan zitten. Wij zitten ook op de straat voor de laatste zon. Hij moppert en blijft voornamelijk in zichzelf praten. Als het donker wordt zal hij de waslijn wel doorsnijden en als we stress willen, kunnen we stress krijgen. Hij volgt alles wat we doen en we horen steeds een heel vervelend schamper lachje. Het bizarre is, dat de man ons aan iemand doet denken uit onze woonomgeving. We worden er niet blij van. Gelukkig zijn we veel aan het lopen of op het strand. 

We lopen over het wandelpad aan zee naar Les Bassetes. Het is een must als we hier zijn om daar een kopje koffie te drinken, want het is een speciale plek voor ons.

We wisselen de twee stranden van Calpe af en komen zowaar Elly tegen op het Playa de la Fosse. We hebben haar en Piet met de boot in Den Bommel ontmoet en door hun zijn we eerst in Benissa en later in Calpe beland.

We hebben hier weer genoten en ook nu was de zee nog heerlijk in oktober. De strandvakantie loopt echter ten einde. Morgen vertrekken we naar onze overwinter plek in Altea. Nu maar hopen dat we daar weer normale, aardige, buren treffen.

Carpe Diem

De weerdip heeft zich beperkt tot maandag en dinsdag. Er is veel water gevallen en de straten stonden blank, maar we hebben er niet veel last van gehad. Het bleek ook hard gewaaid te hebben, want ons windscherm stond niet meer zoals het moest. Luuk breekt in de stromende regen het scherm af, voordat er schade ontstaat aan scherm of de camper naast ons.
Woensdag klaar de lucht weer op, maar is het nog niet echt lekker om met onze vrienden Frans en Joke buiten koffie te drinken. Maar binnen is het ook gezellig om lekker bij te kletsen. We hebben elkaar maanden niet gezien, maar pakken de draad gewoon weer op. We lunchen gezellig in de camper en zullen elkaar de komende tijd vast en zeker vaker zien.
Als we 's avonds ons rondje om de Salinas (het zoutwatermeer inclusief Flamingo's) lopen, krijgen we een niet voorspelde onweersbui over ons heen. We schuilen, maar ontkomen er niet aan om door de flinke plassen met natte voeten thuis te komen.
De satellietproblemen zijn voorbij. Toen we 's avonds de sierverlichting bij ons bed aan wilden doen, bleek dat niet te werken. Luuk ging op onderzoek uit en kwam erachter dat er een zekering kapot was. Met een nieuwe zekering was dat probleem opgelost en ging er een belletje rinkelen. Het kastje van de satellietontvanger bleek op dezelfde zekering te zitten en ineens werkte alles weer. Probleem opgelost. Wat wel heel lief was, dat Ans ons vanuit Nederland aanbood om een nieuw kastje mee te nemen naar Albir, waar ze morgen naar toe komt. We hebben onze bestelling echter geannuleerd.
Luuk is ook bezig geweest om de losse schotelantenne aan te sluiten en kreeg daabij hulp van twee Oostenrijkse mannetjes die met meters de schotel goed konden uitrichten. Het duurde even en ze luisterden een beetje slecht naar onze opmerking dat wij Astra 3 willen ontvangen, maar uiteindelijk is het gelukt. De schotel op ons dak werkt prima, maar als het heel hard stormt durven we die niet omhoog te doen. Nu hebben we in ieder geval een alternatief.
We zitten 's avonds toch vaak binnen, want dan koelt het meestal behoorlijk af. Overdag is het nu nog verrukkelijk weer. We doen in de ochtend wat klusjes of boodschappen (op zaterdagochtend is er markt) en gaan 's middags een paar uur naar het strand. Het zeewater is nog te doen, maar koelt elke dag iets meer af.
Aan het strand, vlakbij het appartement dat we een aantal jaren terug huurden, is een nieuw appartementengebouw verrezen. We komen net van het strand als we mensen treffen die in het appartement van hun ouders zitten en we informeren hoe het hun bevalt. We worden heel vriendelijk uitgenodigd om boven even een kijkje te nemen. Het appartement ziet er prima uit en heeft een fantastisch terras. Met het telefoonnummer van de eigenaar op zak geeft het ons weer iets om in de toekomst over na te denken.
De afgelopen week hebben we het in ieder geval prima naar ons zin gehad in Calpe.
Met de dame die op de camping gevallen is, blijkt het niet zo goed te zijn afgelopen. Dus: Carpe Diem.

Satelliet- en weerproblemen

Het weekend was heerlijk warm, vooral op zaterdag is het genieten op het strand en in zee. Het is overal onvoorstelbaar druk. Misschien heeft het te maken met het jaarlijkse Moren en Christenen feest of is het gewoon veel drukker geworden.
We zien hier en daar een nieuw restaurantje, een opgeknapte parkeerlocatie en een nieuw verrezen appartementen gebouw. Het is elk jaar weer afwachten wat er veranderd is. De markt is nog steeds hetzelfde, maar daar is het nu eigenlijk te warm voor.
Luuk is erg druk met de TV en de satellietontvangst. Bij het uitproberen van de losse schotelantenne is er waarschijnlijk een kortsluitinkje geweest en doet onze receiver het niet meer. Dat is balen, want we hebben hier niet een-twee-drie een nieuwe. Gelukkig kan de CI-module ook rechtstreeks in de TV maar dan moet er nog wel een aparte kabel worden gemaakt. Op zich is dat geen probleem, want we hebben van alles bij ons, dus ook nog coax-kabel. Maar wat we ook proberen, er komt geen signaal van de schotel binnen. We kijken via internet naar het journaal, maar het blijft de gemoederen bezig houden. Gelukkig komen we erachter dat de kabel met een andere aansluiting in een ander gaatje moet en dan............doet ie het weer. We gaan wel proberen een nieuw kastje uit Nederland te laten opsturen, want voorlopig zijn we nog niet thuis.
Trudy en Ed staan weer op camping Calpemar en we gaan langs om even bij te praten. We laten de lange optocht van de Moren en Christenen dit jaar aan ons voorbij gaan. Wel horen we in de verte het geluid van de trommels en muziek vanuit het oude centrum door de hoofdstraat naar beneden komen. En ook het gevecht op het strand is met veel geknal duidelijk te horen.
Zondagmiddag veranderd het weer ineens. Het begint te waaien en op het strand liggend waait het zand tot in onze oren. Inpakken en wegwezen en lekker een wandeling gaan maken.
De Engelsen op de camping houden wel van een feestje. Ze zitten dan bij de een en dan weer bij de ander te borrelen. Gisteravond was het dus de beurt om bij onze achterburen te zitten. Als wij naar bed gaan horen we ze vrij aanwezig lachen en praten. Het houdt me wakker, maar op een gegeven moment lijkt het erop dat het wat rustiger wordt en hoor ik zeggen dat er iemand gevallen is. Dat komt door de drank denk ik nog en val in slaap. Later blijkt dat een vrouw stijl achterover is gevallen en door de ambulance is afgevoerd naar het ziekenhuis en dat het waarschijnlijk niets met drank te maken heeft gehad. De ambulance heeft met zwaailichten vlak achter ons gestaan en we hebben er niets van gemerkt. Heel bizar!
Vandaag en morgen zit het weer in een dipje met veel regen. Dat wordt dus binnenblijven, sokken aan en hopen dat het vanaf woensdag weer beter wordt.

Dikke rookpluimen

We vragen ons af of de buurman op het belendende perceel misschien een hekel heeft aan de camperplaats. Elke dag wordt er namelijk een vuur gestookt en trekt de stinkende walm langs de campers. Het is overigens wel een bekend probleem in Spanje. Onderweg zijn veel vuurplaatsen te zien en dikke walmen rook die vaak lang blijven hangen.
We gaan op de fiets naar Gandia en omdat we een stuk buiten de bebouwde kom moeten rijden, doen we voor de zekerheid onze helmpjes op. Dat blijkt een goede keuze, want net voor Gandia staat de politie te controleren. Dat scheelt in ieder geval een dikke boete.
Het is gezellig druk aan de boulevard. We fietsen langs de haven, tot de Aldi en keren dan weer om. 's Middags liggen we lekker aan het strand, want het is bloedheet. Het zeewater is verrukkelijk, maar als de wind opsteekt gaan we toch maar terug naar de camper. De warmte blijft toch wel lang hangen binnen en de nachttemperatuur blijft met 20 graden hoog.
Het is vandaag nog maar 60 km tot onze stop in Calpe. We rijden over de N332 om ook nog even gas te tanken iets voorbij Oliva. We zijn weer op bekend terrein!
We hebben een plaats gereserveerd op camping Sol de Calpe Boreal en dat is maar goed ook. Het staat er, in tegenstelling tot vorig jaar, helemaal vol. Gelukkig is er voor ons nog een mooie plek beschikbaar.
We installeren ons voor de komende twee weken. De Aldi zit tegenover de camping en om de hoek zit de Mercadona. We kunnen lopend naar het strand La Fossa en kijken nu eens van een andere kant tegen de Peñon de Ifach aan.
We verkennen een stukje boulevard en zijn helemaal tevreden als ook ons favoriete restaurantje Aquamarina er nog blijkt te zijn. Heerlijk, we zijn er weer!

Genieten aan de kust

Volgens 'Spanje Vandaag' zijn we op tijd uit Catalonië vertrokken. De Catalanen zijn niet blij met de uitspraak en gevangenisstraffen voor de 12 mensen die het referendum hebben georganiseerd. Er worden straten en snelwegen geblokkeerd, net als het vliegveld van Barcelona en er is veel onrust in Catalonië.
We hebben er gelukkig geen last van aan de Costa Azahar en ontdekken dat Alcossebre meer te bieden heeft dan we dachten. We zijn hier nu wat vroeger in het jaar dan de vorige keren en merken dat het dan veel levendiger is hier. De restaurantjes aan de boulevard zijn open en we zien ook ineens winkels die ons niet eerder waren opgevallen. We krijgen een beetje regen en doen een dagje weinig, maar daarna is er weer veel zon en fietsen we naar Torreblanca. Er is zelfs een avondmarkt, maar omdat er weinig licht is, moeten we raden wat er ligt. Het restaurant heeft een Menu del Día voor € 11,-. Het vlees valt een beetje tegen, maar bij de koffie krijgen we gezellig een rijstlikeurtje! De dagen vliegen voorbij.
Vanaf a.s. vrijdag hebben we gereserveerd in Calpe en we maken nog één tussenstop. Er is in Xeraco een nieuwe camperplaats die we wel willen ontdekken, dus vanochtend zijn we 200 km naar het zuiden afgezakt. De CP is prachtig en het staat er niet helemaal vol, zoals de afgelopen dagen. Dat komt waarschijnlijk door de prijs. Camperaars vinden € 12,- (incl. elektra) wel een goed bedrag om te betalen, maar hier is het € 17,- en dat vinden veel mensen te veel. Alles ziet er prachtig uit, de entree heeft een leuke uitstraling, er is een zwembad met heerlijke ligbanken, je kunt er wat drinken en eten en de douches zijn helemaal voortreffelijk. Met een muziekje op de achtergrond kan ik daar wel echt van genieten.
Het zandstrand is breed en heel rustig en de zee verrukkelijk. Er is alleen heel weinig te beleven in het plaatsje en bijna alle restaurants zijn gesloten. Nadat we van het strand afkomen, fietsen we nog wat rond tussen de boomgaarden. We komen een man tegen op een gemotoriseerde step en op de terugweg zien we hem weer, maar dan helemaal onder het bloed. Hij is duidelijk, flink tegen de grond gegaan. We stoppen en vragen of we iemand moeten bellen, maar hij zegt dat hij zelf een telefoon heeft. Zijn step doet het nog en hij gaat verder, maar we houden er wel een ongemakkelijk gevoel aan over.



Via Cervera naar Alcossebre aan de kust

Dat Andorra goedkoop is kunnen we niet bevestigen en al helemaal niet na het afrekenen op de camping. Vanwege de Nationale Spaanse feestdag moeten we ineens het hoogseizoentarief betalen, we worden er niet blij van.
Bij de grensovergang naar Spanje moeten we aan de kant en worden we gecontroleerd. De garage moet open en de douanier komt ook binnen in wat kastjes kijken. Het is voor het eerst dat we een controle krijgen, maar we blijven er heel relaxed onder omdat we niets teveel bij ons hebben.
De weg Andorra uit is veel minder bochtig en steil dan vanuit Frankrijk Andorra in. We verbazen ons wel over de gigantische hoeveelheid auto's en motoren die ons tegemoet komen. Het zal wel door de feestdag komen of misschien is het elk weekend wel zo.
In het eerste Spaanse dorpje (La Seu d'Urgell) stoppen we bij de Mercadona om wat verse producten te kopen. Het voelt weer heel vertrouwd!
De route naar Cervera is prachtig en de camperplaats bij het toeristenbureau en tegenover de Catalaanse politie (Mossas) is dik in orde. We lopen naar het oude centrum, maar omdat het zondag is, is het er erg rustig. De universiteit is wel open en we nemen een kijkje in het auditorium. Het gebouw ademt oudheid in de gangen en de waarschijnlijk ooit drukke binnenpleinen zijn nu helemaal leeg.
Cervera is overigens bekend omdat wereldkampioen motorrijden Marc Marquez hier vandaan komt. We komen zijn naam overal tegen en er schijnt ook een museum over hem te zijn. In het dorp hangen overal gele linten en het is duidelijk voor een zelfstandig Catalonië.
We vertrekken vanochtend vroeg naar de kust, want we willen voor maandag uit Catalonië zijn omdat dan een uitspraak komt over de 12 Catalaanse gevangenen. Er zijn bijna 2000 politiemensen gemobiliseerd en wij hebben geen zin om ergens in verzeild te raken.
We rijden over de A2 via Lleida (Lerida) en dan over de C12 een prachtige route die voor een groot deel langs de Ebre rivier gaat. Het is heerlijk rustig rijden. We waren even vergeten dat de winkels op zondag dicht zijn en een bakker komen we op de route niet tegen. Gelukkig kunnen we bij een tankstation een stokbroodje kopen. En dan zijn we weer aan de kust en is het bloedheet. De camperplaats in Alcossebre is overvol, maar we hebben gisteren telefonisch een plekje kunnen reserveren. We zijn hier voor de derde keer en hebben het nog nooit zo vol gezien. Het zwembad is nu klaar en er is nu ook een restaurantje. We komen gelijk bekenden tegen. Greet en Wim die we normaal in Benidorm of Albir zien, zijn hier gisteren aangekomen. We installeren ons snel, zoeken verkoeling in het zwembad, lopen even over de boulevard, genieten van het geluid van de zee en verwisselen snel het dekbed. Vannacht wordt het niet kouder dan 20 graden. We zijn weer terug aan de Spaanse kust.

Van Albi naar Andorra

Het is leuk om weer een nieuw stukje Frankrijk te ontdekken. Het valt ons op dat we vanaf Albi in een open, weids landschap rijden. Mooi en rustig, behalve als we bij Toulouse komen. De ring eromheen is erg druk, wat een verkeer! Net voor de stad komen we bij een tolpoortje dat niet reageert op onze tolbadge. Gelukkig werkt het nog steeds om op de knop te drukken en te melden dat we met een camper rijden. De klasse wordt bijgesteld naar 2 en het poortje gaat open. We laten Toulouse, waar de Airbus wordt gebouwd, voor wat het is. We hebben geen zin in de drukte van de stad en rijden door naar onze bestemming Rieux-de-Pelleport. Daar ligt op een eilandje Camping Mijeannes, met ruime plekken, veel privacy en veel bomen. We wilden een rustige plek, nou dat is gelukt. Het enige dat we horen is de muziek van een kampeerder en helaas is die muziek niet onze smaak. We vragen of we ergens anders mogen gaan staan, waar het ook meer open is. Daar houden we van, lekker in de zon. We lopen naar het dorpje waar we doorheen gereden zijn. Lekker even bewegen, maar in het dorp valt niets te beleven.
Het plannen van de route naar Andorra is niet eenvoudig. Onze Truus wil ons ruim 100 km laten omrijden. We kijken op internet, bestuderen papieren en digitale kaarten en komen er niet achter waarom dat is. We besluiten om maar gewoon, ouderwets, op de borden te rijden. De route is prachtig en voorbij Foix leidt een prachtige weg ons naar de Pyreneeën. 46 Km voor Andorra komen we erachter wat het probleem is als we bij tunneltje komen met een doorrijhoogte van 3.10 m. In ons navigatiesysteem staat de hoogte op 3.30 m (we zijn 3.20) en theoretisch kunnen we dus niet verder. Er rijden echter ook bussen en vrachtwagens, dus we nemen het middenstuk en kunnen zonder problemen verder. De weg is smal, kronkelt, stijgt, daalt en is prachtig. We passeren wintersportlocaties en genieten ervan. Het is jammer dat we nergens kunnen stoppen. Er is weer eens een ouderwetse, bemande, grensovergang, maar er wordt gezwaaid dat we door mogen rijden. We rijden niet helemaal over de col, maar nemen de (tol) tunnel d'Envilara naar Andorra la Vella, de hoofdstad van Andorra. De doorgaande weg (er zijn er niet zo veel) is redelijk druk. We hebben gelezen dat het in het weekend helemaal druk is omdat veel mensen dan even naar Andorra rijden om (belastingvrij) te shoppen. Ook de brandstofprijzen zijn heel aantrekkelijk. De bebouwing in de dorpjes is heel apart, maar het heeft wel iets. We krijgen een beetje het gevoel dat we in Madurodam rondrijden.
De inrit naar camping Valira is smal en steil, we nemen een aanloop en komen boven een camper tegen die naar beneden wil. De vrouw van de bestuurder gaat een beetje flippen, maar uiteindelijk rijden ze achteruit om ons er door te laten. Het is prachtig weer met een strakblauwe lucht en ruim 20 graden. We blijven niet te lang in de zon zitten, want we willen de stad verkennen. Vanaf de camping is dat lopend heel goed te doen. Voorbij het nationale voetbalstadion en het lyceum wijst een bordje ons de weg naar het historische deel. Een lift brengt ons op een hoger niveau met de winkelstraten waar vooral de parfumerieën en kledingzaken goed vertegenwoordigd zijn. Het lijkt vooral aantrekkelijk om sigaretten te kopen, dan krijg je er een flesje drank bij cadeau, maar die tijd is gelukkig voorbij. We lopen heel wat af en de sfeer in de stad is heel aangenaam. Moe, maar voldaan komen we weer wat bij met een lekker tapbiertje in La Birreria. Andorra was een bezoek meer dan waard.

Boerenprotest op de route

Om 9 uur ga ik afrekenen bij monsieur en madame, die nog in haar peignoir loopt. In een rommelige kamer mag ik even plaatsnemen totdat monsieur berekend heeft hoeveel elektriciteit we verbruikt hebben. Monsieur moet eerst op zoek naar een papiertje om de rekening op te stellen. Het gaat heel eerlijk naar verbruik en de 'schade' is € 1,00. Voor het lozen van de wc wordt € 0,50 berekend en samen met de toeristenbelasting moet ik € 1,90 afrekenen. Het wachten gaat gepaard met een gezellig praatje, waarbij wel een beroep wordt gedaan op mijn franse talenkennis. Ik krijg nog advies voor een goede camperstop in La Cavalerie, maar dat ligt dit jaar niet op onze route.
We vertrekken met 10 graden, maar gelukkig is het droog en komt de zon er ook nog bij. Nadat we brood hebben gekocht bij de Lidl (altijd handig om te parkeren) en 800 meter van de Camperplaats en het tanken, rijden we via de D2009 richting Clermont-Ferrand naar de A75. Er wordt flink gewerkt aan de weg, maar alles rijdt soepel. Als we een aire oprijden om even te wisselen zien we politie bij de afrit. Zodra ik de snelweg weer oprijd lopen we vast in een file. Omdat we iets naar beneden rijden, zien we de kop van de file voor ons en blauwe zwaailichten. Het duurt een poosje voordat het tot ons doordringt dat het geen ongeval betreft, maar dat er een actie gaande is. Het rijdt voor geen meter, we zitten te puffen in de zon en het duurt zeker anderhalf uur voordat we bij een afrit zijn, waar boeren hun tractoren hebben opgesteld om de snelweg af te sluiten. We moeten via een binnendoor weg naar Massiac waar het stikdruk is met al het verkeer dat omgeleid wordt. Onvoorstelbaar dat dit zomaar kan en we lezen later dat er overal in Frankrijk acties zijn gehouden en dat ook de grootste tolpoort van Europa afgesloten is geweest.
We komen even bij op de de aire de Lozere, waar we in alle rust wel even aan een broodje toe zijn.
Ons einddoel is een nieuwe CP in Sévérac le Château. We zijn al vaker langs dit plaatsje gereden en willen er nu ook wel eens kijken. Er blijkt echter niemand te staan op, de overigens keurige, CP en dat voelt niet goed. Gelukkig hebben we een alternatief achter de hand, een kleine camping vlakbij de N88 die we toch moeten volgen. Camping le Plô heeft prachtige ruime plekken, is heel rustig en heeft zelfs een zwembadje. Het blijkt ineens ook bloedheet te zijn met 27 graden en we doen snel wat luchtigers aan. Het temperatuurverschil met de ochtend is bizar. We genieten lekker in de zon en moeten zelfs weer een beetje wennen aan de warmte. Gelukkig is het zwembad!
De warmte was van korte duur, want vanochtend was het 12 graden en regent het. Jammer, we waren van plan nog een dagje te blijven, maar mer dit weer kunnen we beter een stukje gaan rijden. De omgeving is prachtig, maar met zon waarschijnlijk nog mooier. We passeren Rodez en Baraqueville, dat er ook heel leuk uitziet, op onze route naar Albi. Daar is een keurig nieuwe camperplaats, bij het kerkhof, langs de Tarn, niet ver van de oude stad. Er zijn meer campers die deze plek weten te vinden en dat is een goed teken.
Het is gelukkig droog geworden en we lopen in een goed kwartier over de Pont-Vieux naar de oude binnenstad. De gotische Kathedraal Sainte-Cécile is prominent aanwezig. Het is de enige kathedraal in Frankrijk die haar koor (de bouwkundige ruimte waarin zich het altaar bevindt) in originele staat heeft weten te behouden. We nemen een kijkje in het middenschip met prachtige plafondschilderingen. Naast de kathedraal ligt het Palais de la Berbie, waar sinds 1922 het werk van Toulouse-Lautrec (kunstschilder geboren in Albi) wordt tentoongesteld. Wij zijn meer geïnteresseerd in de prachtige tuinen op de oude wapenplaats van het paleis. We slenteren naar de winkelstraatjes naar het Grand Theatre, dat bedekt is met een koperkleurig net van aluminium en zijn blij dat we hier naar toe gereden zijn. Albi is mooi en er wordt veel georganiseerd.

We zijn vertrokken

Het is vies, druilerig weer als we vertrekken. Precies het weer waarom je naar Spanje zou willen. Tijd dus om de boel, de boel te laten, het huis af te sluiten, de camper te vullen en koers te zetten naar het zuiden. Onze eerste stop is in Geertruidenberg, dat schiet qua weer natuurlijk nog niets op. We wandelen in de regen naar Raamsdonksveer en schuilen bij AH om te voorkomen dat we helemaal doorweekt worden. De camperplaats bij de haven is heerlijk rustig en daar gaat het om.
Op zaterdag rijden we naar Bapaume. Er zijn vier gratis camperplaatsen voor de kerk. Voorgaande jaren reden we na het tanken in Bapaume iets verder door naar een camping in een dorpje aan de Loire, maar daar was nooit wat te beleven. Hier ook niet, maar we kunnen lopend naar de Lidl, Aldi en Intermarché en het is in ieder geval weer een lekker rustige plek om goed te slapen.
Volgens planning gaan we zondag richting Parijs en er vervolgens ruim om heen via La Francilienne. Deze route bevalt ons prima! We zijn ook heel blij met ons tolkastje op de voorruit. Nu kunnen we heel rustig door de tolpoortjes rijden, die na een piepje gewoon open gaan zonder een discussie over de klasse waarin we vallen. We hebben weer een nieuw plekje uitgezocht om te overnachten in Châtillon sur Loire. Een prachtige CP aan het jachthaventje met alle voorzieningen. Een goede plek om te wandelen of te fietsen en een oude sluis te bekijken. Het ligt aan een kanaal, want de Loire is behoorlijk verzand en dichtgeslibd.
Vandaag, maandag, is het dan eindelijk droog met een gezellig zonnetje erbij. We rijden binnendoor naar de A77 en verder over de N7 naar Moulins en Saint Pourçain sur Sioule naar Gannat. We willen nog even vers brood kopen, voordat we op de camperplaats zijn en rijden ons bijna vast in het centrum van Gannat. Truus stuurt ons eerst kilometers om en wil ons niet door het centrum hebben vanwege ons gewicht, terwijl dat over de D2009 makkelijk kan. Na wat omzwervingen komen we uiteindelijk op de camperplaats met vier plekjes en aardige beheerders die alles uitleggen. We kunnen er maar net staan met onze lengte. 's Middags lopen we naar het centrum van Gannat, langs de nieuwe Lidl en kijken we nog even naar de straatjes waar we gereden hebben.

De laatste Amerikaanse loodjes

Het wordt een heerlijke, rustige, laatste dag, die we grotendeels doorbrengen aan en in het zwembad. We ontkomen er natuurlijk niet aan om de koffers/tassen te pakken. Alle kastjes moeten leeg en de voorraad zoveel mogelijk opgegeten en gedronken. Het lukt aardig, we houden (mede door het goede inkoopbeleid, ha, ha) niet veel over.
Met de limo (lees: golfkar) worden we naar het naastgelegen golfterrein gebracht, waar we op uitnodiging van Syb en Agaath gaan lunchen. Op het terras genieten we nog even met z'n vieren van een heerlijke lunch in een prachtige omgeving. We zullen het allemaal gaan missen. De trip was fantastisch mooi, we hebben het goed gehad met elkaar en vooral heel gezellig. We zijn het erover eens dat de volgorde van de reis helemaal prima was. Helaas hadden we geen geluk met het weer aan de kust, maar het was niet anders. De mannen hebben hun chauffeurstaak meer dan voortreffelijk uitgevoerd. Kortom, we zijn heel tevreden.
We buiken nog even uit bij het zwembad, dat we bijna helemaal voor onszelf hebben.
De laatste nacht is nooit de beste en we hebben afgesproken om 7.00 uur te gaan rijden. We zijn al veel vroeger wakker, dus we hebben tijd genoeg om alle tanks te legen. Een lek in de sproei-installatie op de campground gooit bijna roet in het eten. Ineens staat er een straal water op de camper, precies daar waar Luuk alles moet ontkoppelen. Hij rijdt voorzichtig de camper naar voren met de loos-slang er nog aan. Zo lukt het gelukkig wel, maar als we in de garageruimte kijken, blijkt daar een dikke laag water in te staan en de gepakte tas met kleren staat daar ook, maar gelukkig net iets hoger. Pfffff, we komen er weer goed mee weg.
Ook de laatste 48 mijl leggen we zonder problemen af en we hebben niet veel oponthoud in het drukke spitsverkeer rondt San Francisco. De brandstoftanks worden voor de laatste keer gevuld en dan staan we weer bij Road Bear voor de deur. Mooi op tijd en het is gelukkig een stuk rustiger dan bij de pick-up. We zijn keurig binnen de 2500 mijl gebleven en alles is prima in orde, zodat we onze borg volledig terug krijgen. Het enige minpunt is dat ze ons pas om 11.00 uur naar het vliegveld willen brengen, terwijl wij ervan uitgingen dat dat eerder zou zijn. Er ontstaat een behoorlijke discussie en na een telefoontje met Great Lakes Travel, bestellen we een Uber taxi om verder geen stress te hebben. De taxi zet ons keurig af bij terminal 1, maar dat blijkt de verkeerde terminal te zijn. De 1 is een I en dus moeten we met de sky train naar de internationale vertrekhal. Gelukkig hebben we tijd genoeg. Na de bagage-afgifte zijn we snel door de controle en er helemaal klaar voor om de laatste dollars uit te geven. Er zijn echter nauwelijks winkels waar dat kan. Ons vliegtuig is op het laatste moment gewijzigd in een vrachtvliegtuig en dat betekent dat onze geboekte voorkeursstoelen niet beschikbaar zijn. Jammer, maar helaas, geen plek aan het gangpad. We horen aan boord dat er 150 passagiers niet mee konden, dus we mogen uiteindelijk niet mopperen.
Ons Amerikaanse avontuur zit er op. Dutch Lady goes east!

Laatste stop Coyote Valley RV Resort

Voordat we naar onze laatste stop in Morgan Hill gaan, rijden we eerst 10 mijl terug naar Monterey. We hebben op internet uitgezocht waar we de RV kunnen parkeren, vlakbij Fisherman's Wharf. Er is gelukkig nog ruimte genoeg, maar we zijn er ook vroeg. De winkeltjes op Fisherman's Wharf zijn nog aan het opstarten en de trolley rijdt nog niet. Het is alleen druk bij de boten die gaan walvis spotten. We hebben gehoord dat de walvissen soms ook vanaf het strand te zien zijn, maar wij hebben dat geluk niet. De zon schijnt wel een beetje en dat maakt het een stuk vrolijker dan de dag ervoor. We slenteren wat rond de haven waar veel zeehonden zitten. Op een rots ligt een moeder met een jong van 2 dagen oud, schattig om te zien. We horen dat het niet normaal is dat hier jongen worden geboren, dat gebeurt meestal bij de Channel Islands voor de kust van Santa Barbara.
Bij Canary Row, waar hotels en winkels zitten, drinken we koffie op een terras en genieten we nog even van het prachtige uitzicht op de Oceaan. Nadat we de sfeer in Monterey geproefd hebben, rijden we weer verder. We laten de kust achter ons en steken meer het binnenland in. Het is gelijk te merken aan de temperatuur. Heerlijk!
Het kost nog even moeite om een tankstation te vinden waar we de gastank kunnen vullen. Op zoek hiernaar slaan we even af door het plaatsje Gilroy, waar het druk is en waar de Sheriff achter Syb en Agaath rijdt. Gelukkig laat hij hen (en ons) gewoon rijden.
De Campground Coyote Valley is aangenaam en fraai aangelegd. Er staan wel heel veel hele grote trailers, waar wij een beetje bij in het niet vallen, maar er is een heerlijk zwembad. De laatste twee dagen willen we rust, zon en relaxen. Uiteraard moeten we de koffers ingepakt worden en de camper opgeruimd worden, maar dat stellen we nog even uit tot morgen.

Langs de kust naar het Noorden

Het was een goed plan om op zondagochtend L.A. te verlaten. Ondanks het vroege tijdstip (7.00 uur) zijn we uiteraard niet de enigen. Via Interstate 101 zijn we een stuk sneller de stad uit, dan er in en dat vinden wij niet erg. We zitten al snel weer in de heuvels en weer in een heel ander landschap. Als we een tankstop houden, merken we dat het behoorlijk fris is, vooral als je een korte broek aan hebt. Dat wordt dus snel veranderd. We volgen de kust bij Santa Barbara en steken dan een stuk het binnenland in. De route is eenvoudig, we volgen de Freeway 101. Op de heuvels komen we wijnranken tegen. California is naast surfen, stranden en het relaxte leven, tenslotte ook bekend om de wijn. Wij vragen ons echter af waar de Sunshine is, want we rijden regelmatig in een mistige omgeving. We stoppen bij Pismo Beach om het Californische beach-gevoel te krijgen. Het is er erg druk op zondag, maar het is er koud.
De volgende stop is een supermarkt in San Luis Obispo, die we moeilijk kunnen vinden, omdat er een groot verschil zit in de straatnaam East of West. Tot onze verrassing is het daar weer heerlijk weer. Vol goede moed gaan we het laatste stukje naar Morro Bay. De campground ligt pal aan het strand, met uitzicht op Morro Rock, die ons aan de Peñon in Calpe doet denken. De ingang naar de haven staat vanwege de engte, stroming en zandbanken, bekend als de gevaarlijkste in Amerika. Helaas, helaas, het is geen strandweer en met lange broek en trui lopen we naar het plaatsje, dat er ook een beetje armetierig uitziet. We eten binnen en steken na een avondwandeling de vuurkorf buiten aan. We hebben niet zoveel mogelijkheden meer om ons hout op te stoken, want het einde van deze prachtige reis komt nu snel in zicht.
In de mist vertrekken we vanochtend naar Monterey. We volgen de prachtige, maar behoorlijk kronkelende, kustweg 1 naar het noorden. Het is erg jammer, maar we zien helemaal niets van de kust en de hoogte waarop we rijden. Het wordt een teleurstellende dag. Bij Hearst Castle blijkt dat we alleen maar een tour kunnen doen van 2 uur, terwijl wij alleen geïnteresseerd zijn in de buitenkant van het gebouw. Het is kennelijk een verkeerde inschatting van ons dat we er zomaar langs kunnen rijden. We zien gelukkig 5 mijl verder wel de zee-olifanten op het strand en in het water.
De volgende stop is een restaurant in Big Sur met een prachtig uitzicht. Door werkzaamheden aan de weg en de vele bochten, duurt het wel veel langer dan gedacht voordat we er zijn. Gelukkig hebben ze lekkere koffie, maar het uitzicht is er vandaag niet. We hebben pech! Het laatste stuk naar Carmel en Monterey rijdt wat sneller, maar het glimpje zon dat we even zagen is weg als we aankomen bij onze campground vlak achter het strand. Het is vandaag kennelijk een dag met teleurstellingen. We zouden hier twee nachten blijven en hadden heel wat moois verwacht (gezien de prijs!). De campground ligt echter ook pal achter de snelweg en de combinatie van dingen maakt, dat we er niet echt blij van worden. We schakelen daarom over naar plan B (ter plekke gemaakt) en Luuk vraagt het geld van de tweede nacht terug, zodat we een andere locatie, meer in het binnenland, kunnen zoeken. Het lukt om de laatste campground een dag eerder te reserveren en dan daar twee nachten te blijven. Nu maar hopen dat daar de zon weer schijnt!

Hollywood, Walk of Fame, Sunset, Beverly Hills L.A.

Agaath en Syb zijn gistermiddag naar het Getty Museum geweest en hebben al een indruk gekregen van L.A. Vandaag gaan we meer ontdekken en laten we ons met Uber naar Hollywood Highland Center brengen. We zijn er wel achter dat Uber de manier is om ergens snel en betaalbaar te komen. In een half uur staan we midden in het centrum en tot onze verrassing precies op de plek waar we het Hollywood sign op de heuvels kunnen zien. De lucht is helaas (nog) niet blauw, maar we hebben in ieder geval foto's. We vallen eerst een Nike winkel binnen, want Agaath wil graag Nike's kopen. Ze hebben veel soorten, maar helaas niet de juiste maat. Vlak achter het Highland Center ligt Hollywood Boulevard en we struikelen gelijk over de sterren op de Walk of Fame. Het is er erg druk, vooral met vervelende Spiderman's die (tegen betaling) met je op de foto willen. Er loopt raar volk tussen. We zien het Chinese Theatre, een filmhuis waar heel vroeger de Oscars uitgereikt werden. Nu gebeurt dat in het Dolby Theatre, dat in 2001 speciaal voor de Oscar-uitreiking is ontworpen. Het heeft 3.400 zitplaatsen en heeft het grootste podium van de VS, terwijl de erachter gelegen ruimte plaats biedt aan 1.500 journalisten. We lopen naar Sunset Boulevard en daarna verder naar La Brea Avenue, een straat met verschillende etnische communities. Het is geen fraaie straat en we zien veel armoede. We passeren Melrose en Beverly en komen uiteindelijk, na heel lang lopen, uit bij The Grove. Dit is echt een verrassend mooi shopping center. Bij de Valet Parking staan portiers in wit gesteven overhemden om je autosleutels in ontvangst te nemen en je auto te parkeren. Er is een hele leuke sfeer, met mooie winkels en gezellige terrasjes/restaurants, echt een aanrader! We eten o.a. pancakes als lunch en informeren in een Apple-winkel naar de prijzen van iPads. Ze zijn wel voordeliger in de VS, maar we twijfelen en kopen er uiteindelijk geen. Met de Nike's van Agaath wil het ook niet lukken, dus we houden het voor gezien en bestellen weer een Uber voor de terugrit met als tussenstop Rodeo Drive / Berverly Hills. Hier zitten de echt dure winkels, leuk om naar te kijken. De terugrit gaat door een mooie wijk met villa's, maar ook een stuk over de Freeway, waar het weer bizar druk is en waar onze Ramon behoorlijk rap van rijstrook wisselt en zo snel mogelijk probeert te rijden. We doen er bijna een uur over om terug te komen en dat voor $33,50. We hebben genoeg gezien van de City of Angels en we weten het heel zeker, in deze grote stad met bijna 4 miljoen mensen binnen de stadsgrenzen, is niets op loopafstand en dat is niets voor ons. Morgen gaan we de rust opzoeken aan de kust.

Een stormachtige rit naar Los Angeles

We hebben een goede nachtrust gehad, het was net te doen om zonder airco te slapen. De lucht is strakblauw, het is alweer heet en we vertrekken in daarop afgestemde kleren richting LA. We zien nog een fraai stukje van Palm Springs en rijden over Interstate 210. Al snel begint het weer hard te waaien en bij het windmolenpark lijkt het zelfs op storm. Het zand stuift en het zicht is wazig. We schudden behoorlijk en in de middenberm ligt een vrachtwagen op zijn kant. Het is heel erg heftig om te rijden en de bovenluikjes (die dicht zaten) beginnen te klapperen. Ik schommel door de camper om ze vast te draaien. Even later horen we een klap die we niet thuis kunnen brengen. De lucht trekt helemaal dicht en het is heel druk op de Interstate. Gelukkig komen we in een rustiger gebied wat de wind betreft en we houden een vroege koffiestop om even bij te komen. We komen er gelijk achter dat de temperatuur flink gedaald is en we trekken snel warmere kleren aan. We zijn allemaal sowieso een beetje bibberig van de stormachtige ervaring.
Naarmate we dichterbij LA komen, wordt het nog drukker op de weg. Met vijf of zes rijbanen schiet alles langs elkaar en er rijden idioot grote en brede vrachtwagens. Eén wijkt uit omdat er iets staat te knipperen op de vluchtstrook en snijdt ons af. Het veroorzaakt een klein hartverzakking bij ons. We rijden met een ruime bocht noordelijk om het centrum van LA. De Campground ligt in het Van Nuys district, dat we gelukkig zonder kleerscheuren, maar wel vermoeid, bereiken. De ontvangst is hier allerhartelijkst en de eigenaar vertelt van alles over zijn community en haar (meestal) tijdelijke bewoners. Artiesten hebben hier mooie muurschilderingen gemaakt en er "wonen" ook muzikanten en mensen uit de filmindustrie. Er staan allerlei leuke items die natuurlijk met Hollywood te maken hebben. De campground heet niet voor niets Hollywood RV Park.
Als we gesetteld zijn komen we erachter wat de klap was die we onderweg hoorden. Het bovenluikje is er namelijk finaal van afgewaaid. Gelukkig is het droog, maar dat kan natuurlijk niet zo blijven. We bellen dus snel naar Road Bear die wil dat we langskomen op hun vestiging in LA, maar wij vinden dat geen optie. Het is hier een gekkenhuis met verkeer op vrijdagmiddag. Het kost wat moeite, maar we kunnen ze gelukkig overhalen om naar de campground te komen. Het is een prima service dat Road Bear inderdaad iemand langs stuurt die een nieuwe klep monteert. Hij klimt op het dak en controleert gelijk de overige luiken. Na een half uur is het klusje geklaard en zijn wij blij dat deze uitdaging ook weer achter de rug is.
Er is niet veel tijd meer over om verder iets te ondernemen en onze energie is ook een beetje op. We maken daarom een wandeling over Balbao Boulevard en komen erachter dat je in LA niets lopend kan bereiken. Wat op de kaart een klein stukje is, is in werkelijkheid bijna een uur lopen en dan ben je nog nergens.
We eten voor het eerst binnen in de camper, maken een plan voor morgen en gaan vanavond vroeg naar bed.