Mecklenburg-Vorpommern

We hebben nu anderhalve dag, onafgebroken, regen en dat zijn we helemaal zat! Gelukkig was het gisterochtend nog droog en konden we op de fiets naar Warnemünde. Er heerste een gezellige drukte en het was er behoorlijk veranderd sinds 2004. Wel liggen de vissersscheepjes/viskraampjes er nog steeds, maar er zijn veel nieuwe winkeltjes en restaurantjes bijgekomen aan beide kanten van het water. Waarschijnlijk hebben de vele cruise-toeristen een positieve uitwerking. We vinden het leuk om hier weer terug te zijn en lekker rond te lopen. We genieten van een kaffee mit kuchen, helaas niet op het terras maar binnen. De lucht is grijs en we zijn gelukkig op tijd weer terug bij de camper voordat het echt begint te regenen. En dat is dus niet meer opgehouden. Vandaag zijn we dus maar weer een stukje gaan rijden, een mooi ritje binnendoor naar Wismar. De camperplaats is erg geliefd en we hebben geluk dat er nog plaats is en we zelfs nog kunnen kiezen waar we gaan staan. Het is geen fun om buiten te zijn, maar we willen toch de stad zien en ik heb bovendien een afspraak bij de Haarschneiderei gemaakt. De oude binnenstad is prima lopend te bereiken. Wismar is een Hanzestad en er staan prachtige gebouwen. Jammer hoor, dat het weer niet mee werkt en alles wat troostelozer maakt.

Trelleborg-Rostock-Elmenhorst

De overtocht met TT-lines aan boord van de Peter Pan verloopt voorspoedig. We verbazen ons over de grote hoeveelheid vrachtwagens die in het schip een plaats vinden en dan is er ook nog het grote aantal campers en personenauto's. Er worden goede aanwijzingen gegeven voor het inrijden en parkeren aan boord, maar dat we op 10 cm afstand van onze voorganger staan vinden we toch niet zo heel prettig. Gelukkig stormt het vandaag niet, het is zelfs prima zeilweer. Vanuit het Panorama restaurant zien we onderweg schepen met een aan-de-windse koers of voor de wind met alleen het fokje uit. En het lijkt wel een snelweg voor ferry's. Toen wij (jaren geleden) in Warnemünde lagen is ons dat helemaal niet zo opgevallen. We passeren Møn met de mooie krijtrotsen en de 5 uur vaartijd is zo voorbij. Alhoewel we 40 minuten te laat vertrokken, komt het schip precies op de geplande aankomsttijd aan. De kapitein heeft waarschijnlijk iets meer gas gegeven onderweg! De aanloop in Rostock, langs Warnemünde, waar de Aïda Diva aangemeerd ligt, is leuk en we zien heel veel mensen op het strand. Het is beslist een stuk warmer hier in Duitsland dan in Zweden.
Wij rijden van boord, maar het schip vaart nog verder naar Travemünde. De politie kijkt kritisch naar de langsrijdende auto's, maar we hoeven niet te stoppen. Het duurt even voordat ons navigatiemeisje beseft dat we in Duitsland zitten, maar we vinden gelukkig onze weg door de Warnow (tol)tunnel naar het plaatsje Elmenhorst. Daar is een echt Duitse camperplaats (alles gründlich geregeld) en een plaats "zum wohlfühlen". Vanaf hier kunnen we fietsen naar Warnemünde en dat hopen we morgen te gaan doen (e.e.a. afhankelijk van het weer). We lopen wat rond, pinnen weer euro's en zien een restaurantje waar we 's avonds een heerlijke schnitzel met pommes eten. Het enige minpuntje is dat we 's avonds bijna uitgerookt worden door de buurman van de Avonturen Speelplaats, die een groot vuur opstookt dat ons tot tranen toe beroert en naar adem doet snakken. Bedoelen ze dit met de gezonde lucht aan de Oostzee?

Relaxt naar Trelleborg

Het laatste stukje is maar 73 km, we hebben vandaag dus alle tijd en doen alles op ons gemakje. De wind is gelukkig wel minder straf, maar in de wind is het fris en we kunnen niet lekker buiten zitten. Daarom gaan we op zoek naar een betere plek onderweg. Eerst even de nodige loosactiviteiten en verse broodjes halen bij de Lidl en dan de E6 op. We zien de voor ons bekende brug naar Denemarken liggen, Kopenhagen is heel dichtbij maar we zijn er al een paar keer geweest en laten het nu liggen. We rijden om Malmö heen en dan de snelweg af richting Höllviken. Het laatste stukje gaat pal langs de kust door een mooi gebied. We komen bij een kleine vissershaven is Skåre en vragen of we er een paar uur mogen blijven staan. Overnachten mag er niet, maar voor een paar uur zijn we van harte welkom. We staan hier heerlijk en kunnen lekker uit de wind zitten. Er is een visserij-museumpje en er staat een oude winch waar de schepen mee uit het water werden getrokken. Vlak voor de kust is twee dagen geleden met de harde wind een Noorse motorboot omhoog gelopen. Ze probeerden een stuk af te steken, maar dat is niet goed afgelopen. De bemanning is gelukkig goed van boord gekomen, maar het schip staat 3/4 vol water. Er vaart een reddingsboot naar toe en Luuk volgt het allemaal met de verrekijker. Het zijn heerlijke relaxte uurtjes, een zeehond ligt op een steen te zonnen en wij luieren ook zomaar wat in de zon. Later in de middag rijden we de laatste 5 km om een plek te zoeken op de CP die vlakbij de ferryterminal ligt. Het ziet er keurig uit en we zijn positief verrast. De toezichthouder regelt het prima met de indeling. We fietsen nog even richting de jachthaven in Gislovs Läge (waar we ooit met de boot gelegen hebben) en door het centrum van Trelleborg. In de ferryterminal is het behoorlijk druk met voornamelijk vrachtwagens. We kijken even rond, zodat we morgenochtend weten waar we naar toe moeten. De Scandinavië wegenatlas kan weer worden opgeruimd, op naar de overkant.

Flash-back in Zweden

Toen we gisteravond naar bed gingen hoorden we het gieren van de wind door de mast, de luikjes rammelen en zagen we de golven tegen de rotsen slaan. Alles piept en kraakt, maar we liggen goed vast ....... of niet? Oh nee, we staan met onze wielen op het beton, maar het voelde net als in onze boot-tijd. De nacht verloopt onrustig, ook dat kennen we. Luuk doet nauwelijks een oog dicht en ziet elk uur op de klok. Al loopt het tij niet, we starten al vroeg de motor en gooien (de stroomkabel) los, op zoek naar een volgende haven met wat beschutting.
Dat is het voordeel van ons huisje op wielen, we liggen niet een paar dagen verwaaid af te wachten of en wanneer de wind en golven gaan afnemen. In no-time zijn we 180 km zuidelijker, waar het nog steeds stevig waait, maar waar we in de Lundäkrahamnen (Landskrona) toch een stuk prettiger staan. Op de weg, langs plaatsen als Ängelholm (waar we boodschappen doen) en Helsingborg, hebben we ook behoorlijk stevige windvlagen gehad. Landskrona ligt aan de Östersund en aan de overkant in Denemarken ligt sinds een paar jaar "onze" Dutch Lady. We zijn niet ver van haar verwijderd, maar het is goed zo. We zijn er nogmaals van overtuigd geraakt, dat we een juiste beslissing hebben genomen om haar in te ruilen voor de camper.
Na een lekkere middagdut (daar waren we echt aan toe!), trekken we de wandelschoenen aan om Landskrona te verkennen. We worden er niet echt blij van, zo grauw en troosteloos het er uitziet. Alleen een deel bij de jachthaven en de nieuwe watertoren ziet er aantrekkelijk uit en in het park rond het slot (Citadel) kan je lekker lopen. We zien de ferry die naar het eiland Ven, tussen Denemarken en Zweden, vertrekt. Morgen rijden we het laatste stukje in Zweden om vervolgens met de ferry naar Duitsland over te steken. Nu maar hopen dat die harde wind eindelijk eens gaat liggen!

Buien met stormachtige wind in Bua

We worden vanochtend geconfronteerd met een nieuw systeem. Op het bord staat een prijs van SEK 25/uur en SEK 175 voor een dagkaart, maar ook iets over van 12.00 tot 11.59 uur. Omdat wij gisterochtend al vroeg aankwamen, resulteert dit in een betaling van SEK 225 voor ons verblijf. Dat weten we dan ook weer!
Een deel van de rit gaat nog langs het kanaal waarover we gevaren hebben. Onderweg regent het af en toe en bij Göteborg krijgen we een echte stortbui over ons heen met weinig zicht en veel water op de weg. Het wordt een geconcentreerd stukje rijden, want ons navigatiemeisje stuurt ons ruim om Göteborg heen en dat is heel verwarrend. Gelukkig komen we weer uit op de E6 uit richting Malmö. Een aantal supermarkten blijkt, ondanks de midzomer-dagen en zondag, open en we stoppen even bij de ICA. Na Noorwegen staan we helemaal te kwijlen bij het aanbod aan verse producten en de ruime keuze en dat ook nog tegen normale prijzen. Het is vreemd hoe je hier ineens heel anders naar kijkt, na zo'n korte periode. Toch kwamen we in Noorwegen niets te kort aan eten en drinken, maar dat kwam ook omdat we redelijk wat voorraad 'aan boord' hadden.
In Bua vinden we een fraaie camperplaats aan de haven met een harde ondergrond en uitzicht op de bootjes en een stukje zee. De golven in het Kattegat beuken tegen de rotsen, het is beslist geen zeilweer. De camper staat behoorlijk te schudden en de Satelliet antenne moet naar beneden blijven, want anders kunnen we die waarschijnlijk ergens verderop van de straat plukken. Er komen pittige buien over, we horen het klapperen van de wanten, maar gelukkig zitten wij droog en warm en kunnen we tussen de buien door ook nog even lekker rondlopen. Hoezo mid-zomer????

Bootjes kijken in Trollhättan

Het was een hele rustige nacht. De buren waren al snel onder zeil en van de muziek hebben we nauwelijks iets gehoord, onvoorstelbaar!
Onze laatste Noorse Kronen geven we uit aan brood, eieren en iets lekkers bij de koffie voor onderweg. De Zweedse grens is niet ver, maar eerst moeten we (electronisch) nog even 100 NOK aftikken aan tol. We komen gelijk allemaal hele bekende plaatsnamen tegen van Strömstad tot Uddevalla. Leuk hoor om hier terug te zijn, maar dan met de camper. Vooral Uddevalle roept pijnlijke herinneringen op aan de val van John, we rijden er maar snel voorbij. We stoppen in Trollhättan en we zijn ruim op tijd om nog een plekje te vinden op de camperplaats bij de sluizen. We zijn hier al twee keer eerder geweest, een keer met onze boot en een keer met de bus vanuit Uddevalla. Nu staan we hier eerste rang met uitzicht op het kanaal en de scheepvaart, geweldig! We lopen langs de sluizen en fietsen 's middags naar de waterkrachtcentrale waar je vanaf de Oscarbrug een prachtig uitzicht hebt op de stuwen die exact om drie uur open gezet worden, waarna er 300.000 liter water vanuit het Vänern-meer in een waterval naar beneden stort. Ze doen dit in de zomer speciaal voor de toeristen en het is een spektakel om te zien. Het centrum van Trollhättan, waar we nog niet eerder zij geweest, is uitgestorven. Alles is dicht (evenals het Saab museum) vanwege het Midzomer-feest. Er is helaas weinig scheepvaart vandaag, maar je kunt hier prachtig lopen langs de oude sluis-complexen en genieten van de rust en het zonnetje.

Feest in Halden

We zijn blij als we uit de drukte van de stad zijn. Al die vrachtwagens, bussen en auto's zijn we niet meer gewend. Via weg 22 rijden we tolvrij richting de Zweedse grens. Af en toe zien we eerst de Oslofjord nog, maar verder rijden we door een ontzettend groen landschap met boerderijen en landbouw. Er zijn ook stukken tussen de bomen en dat rijdt leuk, maar we kunnen ons voorstellen dat je het op een gegeven moment ook zat bent. Iedereen die via Zweden een route naar het noorden heeft gekozen, zei hetzelfde, namelijk "ik kan geen boom meer zien"!
De gevarieerde route vandaag duurt wel wat langer, want het kronkelt behoorlijk. De dorpjes onderweg stellen niet veel voor, maar in Halden is het ineens heel anders. Er blijkt een festival weekend te zijn en daarom kunnen we niet door het centrum bij onze uitgekozen camperplaats aan de haven komen. Het is behoorlijk zoeken om een andere weg te vinden en er staan ook geen bordjes naar de CP. Uiteindelijk vinden we de verstopte oude scheepswerf Slippen Brygge. Halden ligt aan een van de slechts twee kanalen die Noorwegen heeft en wordt gedomineerd door het fort Fredriksten. We treffen het want in het centrum staan allemaal kraampjes met lekkernijen uit verschillende landen, zoals een Hollandse kaasboer en er zijn verschillende muziekoptredens. De kermis maakt het feest compleet. Daarnaast is er nog een rock-muziekfestival dat plaatsvindt in het fort, maar ........ dat blijkt heavy metal te zijn. Boffen wij even! Dit weekend vieren de Noren midzomernacht en dat gaat gepaard met veel drinken. We zien onze Noorse buren al vanaf 13.00 uur aan het bier en rond het avondeten kunnen ze al niet meer op hun benen staan. We zijn benieuwd hoe (on)rustig de nacht hier zal verlopen.

Metropool Oslo

Oslo is Europa's snelst groeiende hoofdstad (met een bevolkingstoename van 30% sinds 2000) en heeft veel te bieden volgens de brochure. We kopen een 24-uurs kaart voor het openbaar vervoer en willen dat graag zelf zien. De bus brengt ons naar het Centraal Station en het bijzondere pand aan het water van de Nationale Opera en Ballet. Je kunt er over het dak lopen of er op zitten en genieten van een mooi uitzicht op de Oslofjord. Een groot deel van de stad staat helaas in de steigers, zoals het pand van The Nobel Peace Centre en het Raadhuis. Het centrum is goed te voet te verkennen en via de winkelstraat lopen we langs de Domkerk, het Nationale theater en het Parlementsgebouw en komen uit bij het Koninklijke Slot, het werkpaleis van de Koning.
Met de tram gaan we naar het Vigelandpark, een sculptuurpark met meer dan 200 beelden in brons, graniet of staal. Het vertegenwoordigt het levenswerk van Gustav Vigeland, die geobsedeerd was door de levenscyclus. De Monolitten, een 17 m hoge kolom, bestaat uit 121 gebeeldhouwde figuren die uit één enkel blok Iddefjordgraniet zijn gehouwen. We vinden het zeer de moeite waard. Het park is ook erg in trek bij Aziaten, die met bussen vol hier naar toe komen. We spreken Amerikanen die met een cruiseschip van de HAL Oslo "doen". Ze zijn helemaal lyrisch over de mooie gebouwen en hoe keurig alles hier voor elkaar is, maar om nou te zeggen dat dit de mooiste stad is die we gezien hebben gaat ons toch iets te ver.
We hebben genoeg gelopen vandaag en we nemen de metro en de bus weer terug naar de camping om daar met de voeten omhoog nog even lekker buiten te zitten.
's Avonds maken we een planning voor de verdere route. Morgen nog een stop in Noorwegen, dan langs de westkust van Zweden naar het zuiden en vanuit Trelleborg met de ferry over naar Duitsland. We proberen de tol zoveel mogelijk te vermijden en de ferry is een goed alternatief voor de bruggen naar en in Denemarken.

Een (letterlijk) hoogtepunt in Oslo

Vandaag staat Oslo op ons programma, maar eerst moeten we kiezen welke route we nemen. Zonder tol wordt het een langere route en met tol wordt het een duurdere route. We kiezen voor het gemak en noteren zes tolaanslagen onderweg.
Het is duidelijk dat we weer in de bewoonde wereld zijn met veel verkeer over driebaanswegen met een maximum snelheid van 110 km. Dat is lang geleden en we moeten gewoon een beetje wennen aan de drukte om ons heen. Via ring 3 in Oslo (ook weer met tol) rijden we naar camping Bogstad. Een grote camping maar met mooie plaatsen op grind met een stuk gras er naast. Dat wil zeggen als je bereid bent voor elektra te betalen, want anders mag je er niet staan en moet je een plek zoeken op het grote grasveld. De zon schijnt en nadat we daar even lekker van genoten hebben, fietsen we (bergop) naar de nationale trots, de springschans Holmenkollen. Een hypermoderne, futuristische schans (geopend in 2010) die de populairste attractie van Noorwegen is en jaarlijks meer dan een miljoen bezoekers trekt. In de Jump Tower zit een museum over allerlei skisporten door de jaren heen en met de lift komen we boven in de schans uit op het observatieplatform. In de zomer kan je van boven abseilen en dat is leuk om naar te kijken en het zal zeker een kick geven om in een paar seconden naar beneden te vliegen. We verbazen ons vooral over de mannen die er werken en balancerend op die hoogte hun werk doen. Op het platform genieten we van het 360 graden, schitterende, uitzicht over Oslo, idyllisch gelegen aan de Oslofjord in een bijzonder groene omgeving. We fietsen ook nog even over de arena waar ze aan het trainen zijn voor langlaufen en schieten.
Met de fiets bergaf gaat een stuk makkelijk en terug op de camping smaakt het koude biertje heerlijk. Morgen gaan we de stad ontdekken!

Vlakke rondetijden, juichende mensen, maar nu is er even geen ijs in het Vikingskipet

De parking bij de springschans was een prima plek om te overnachten, heerlijk rustig en met een prachtig uitzicht. We dalen af naar de stad, op zoek naar camping Lillehammer voor een "sanitaire stop". Het kost moeite om de juiste weg te vinden, maar uiteindelijk komen we bij de grote camping, die helemaal verstopt ligt in een doodlopend gebied. Omdat we zo aan het zoeken zijn geweest naar de juiste weg, laten we het plan varen om langs de oostkant van het Mjøsameer te gaan. We steken de brug over en volgen de E6 naar richting Oslo. Maar eerst gaan we nog naar Hamar, voor schaatsliefhebbers geen onbekend stad. We vinden een mooie camperplek aan het meer en kunnen met de fiets zo naar de stad. Om daar te komen, rijden we door het park/openlucht museum waar heel veel oude huisjes staan die de leefomstandigheden door de eeuwen heen weergeven. Er zijn tevens opgravingen van de Domkerk onder een glazen overkapping en een spoorwegmuseum. We rijden even langs de jachthaven, zien "die-hards" zwemmen in het meer (brrrrrrr) en er wordt flink van de zon genoten in het park. Wij gaan eerst naar het Vikingskipet, het belangrijkste doel vandaag! De ijsbaan is gesloten, maar Luuk is niet voor één gat te vangen en vraagt aan iemand met een shirt van de ijsbaan of we even binnen mogen kijken. We zijn helemaal uit Nederland komen fietsen om de ijsbaan te zien (!?). Het blijkt de ijsmeester (sinds 1983) te zijn en hij nodigt ons heel vriendelijk uit om binnen te kijken. Mijn dag kan niet meer stuk. Ook al ligt er geen ijs en zijn de scoreborden leeg, je voelt de sfeer van de kampioenschappen. De spanten van het architectonisch zeer bijzondere stadion met de vorm van een omgekeerd Vikingschip, zijn van hout (in plaats van staal) en brandwerend. Er kunnen 9000 mensen op de tribune en 20.000 als er concerten zijn. Over een maand gaan ze weer beginnen om de ijsvloer, laag voor laag, op te bouwen. Tijdens de Olympische winterspelen van 1994 werden hier de Olympische wedstrijden geschaatst en Johan Olav Koss en Dan Jansen hebben hier wereldrecords gereden. In 2018 zijn er weer belangrijke kampioenschappen en ik weet nu al dat ik met nog meer belangstelling naar de TV zal kijken en wie weet zien we de ijsmeester (of zijn dochter) op de ijsmachine rondrijden over de baan.
Het centrum van Hamar is verder niet zo spectaculair, maar we wandelen 's avonds heerlijk rond in het park c.q. openlucht museum. Als ik nou vannacht maar niet wakker schrik van juichende mensen op de tribune, wissels en oplopende rondetijden.

Lillehammer maakt indruk

Helemaal verzorgd verlaten we de kleine, keurige camping en vervolgen we onze route naar het zuiden. In Ringebu doen we boodschapjes en willen we een staafkerk bekijken, maar dat laatste gaat niet door. De afslag naar het kerkje gaat steil omhoog en we kunnen niet overzien wat we tegen gaan komen. Onze bus is iets te groot om sommige dingen op goed geluk te doen.
De E6 heeft een behoorlijk nieuw stuk weg gekregen en ons navigatiemeisje raakt helemaal over haar toeren en blijft maar zeggen dat we af moeten slaan of keren waar het kan. Op het nieuwe deel, met nieuwe tunnels, wordt tol geheven en we zijn benieuwd hoe hoog de rekening zal zijn die we thuis gestuurd gaan krijgen. Zo langzamerhand hebben we toch aardig wat stukjes tol gehad.
In Lillehammer volgen we de borden Olympiaparken, waar we op de parking bij de skischans kunnen overnachten. Wauw, het is een behoorlijk indrukwekkend gezicht als we aan komen rijden en helemaal als je er vlak onder staat. We beklimmen het trapje bij de fakkel waar de Olympische Winterspelen-vlam in 1994 brandde en gaan met de stoeltjeslift omhoog. Het aantal treden (954) is ons iets teveel om omhoog te lopen, naar beneden gaat dat (op onze leeftijd) makkelijker. Boven is er een mooi gebied om te wandelen, maar wij hebben alleen maar oog voor de gigantische hoogte waar de skispringers van af gaan. Het is goed te zien vanaf de ski-toren en als we langs de springschans naar beneden lopen. Ook in de zomer kunnen de schansen (er zijn er twee) gebruikt worden en in 2016 waren hier de Jeugd Olympische Spelen. Er vlak achter ligt de freestyle-arena en de accommodaties voor de sporters zijn nog goed herkenbaar.
We fietsen naar beneden, rijden langs het openlucht museum Maihaugen en dalen af naar het centrum met een gezellige winkelstraat. De klim terug omhoog geeft ons het gevoel dat we sportief bezig zijn vandaag en dat past goed in dit gebied waar we veel Noren zien joggen, trimmen, fietsen en trainen. Als kers op de taart breekt om 21.30 uur de zon door en kunnen we in en buiten de camper genieten van een prachtig uitzicht en een mooie lucht die helemaal opklaart. Wij zijn onder de indruk!

Moerassig hoogland met Muskusossen

Het mooie terrein waar we afgelopen nacht stonden, was ook aantrekkelijk voor anderen. Heel vroeg in de ochtend vinden een paar auto's het leuk om te spinnen en mooie zwarte cirkels op het asfalt achter te laten. Het is onvoorstelbaar, maar ik slaap er dwars doorheen terwijl Luuk met gespitste oren ligt te luisteren.
De weg (E6) gaat parallel met de spoorlijn  (met stationnetjes uit een modelspoorbaan) door een vallei, maar het landschap verandert en de bomen worden ineens kaler. Voordat we er goed en wel erg in hebben rijden we op bijna 1000 meter hoogte door een heel apart landschap. Het is het Nasjonalpark Dobrefjell, één van de drie gebieden ter wereld waar Muskusossen in het wild te zien zijn. Het hoogste plaatsje in dit gebied is Hjerkinn, dat naar verluidt de droogste plek van Noorwegen is. Het is een wonderlijk landschap, maar de wind giert er met 16 m/s overheen en dat maakt het met een temperatuur van 12 graden niet aantrekkelijk om er rustig rond te lopen.
We komen in Dombås en houden tegelijk met bussen vol toeristen een koffiestop. Er staat een fraaie kerk, er is een supermarkt, een souvenirwinkel, tankstations en een Kafetaria, dus waar die toeristen allemaal voor komen is voor ons niet helemaal duidelijk.
Het is de bedoeling om vandaag op een camping te gaan staan, zodat we wat huishoudelijke zaken, zoals de was, kunnen regelen. De navigatie stuurt ons eerst de bush bush in, waar Luuk niet echt vrolijk van wordt en als we uiteindelijk op de juiste locatie zijn, blijkt de camping niet toegankelijk voor ons omdat we te hoog zijn. We rijden door naar Otta, waar meer campings te vinden zijn tussen het Nasjonalpark Jotunheimen en Rondane en vinden (na nog een camping afgekeurd te hebben) een voor ons toegankelijke "camping" Sæte. Er staat maar 1 andere camper en de huisjes zijn onbezet, maar het is er heel verzorgd en we kunnen hier fijn onze klusjes doen.

Verrassend Oppdal

Gelukkig valt het allemaal reuze mee met het weer. Het regent de hele avond en nacht, maar we hebben er geen last van en als we wakker worden is het droog. De camper is gelijk een beetje schoon gespoeld. Het klinkt eentonig, maar we blijven de E6 volgen. Rondom Trondheim heeft de weg ineens drie rijstroken en is het drukker, maar dat is ook zo weer over en komen we "gewoon" weer op een enkelbaansweg. Vanaf nu komt er voor ons een nieuw traject, daar houden we van, vooral omdat het er prachtig groen en lieflijk uitziet. Bij Oppdal hebben we een plek uitgezocht, waarvandaan we op de fiets naar het plaatsje kunnen. De coordinaten brengen ons naar een blubberige plek, dus dat gaat het niet worden. Als we iets doorrijden komen we bij een Skytebane met een mooie parkeerruimte op grind en aan een stroompje. Dat bevalt ons beter en we vragen of we hier mogen blijven staan. We zitten midden in de natuur, vlakbij een toegang (met tol) naar een nationaal park en we kunnen lekker fietsen. Af en toe horen we dat er flink geschoten wordt in overdekte banen van 100 en 200 meter of de buitenbanen, maar 's avonds is het stil.
Oppdal, aan de voet van de Dovrefjell, is verrassend en doet ons heel erg aan Banff (Canada) denken. Het is 's winters een skicentrum, vanuit het centrum gaat een kabelbaan omhoog en 's zomers komen de mensen, wandelen, vissen, wildwatervaren en paardrijden. Het is er levendig, er zijn winkels en we strijken neer op een terrasje met life muziek. Is dat verrassend, of niet?

"Paradijs" in de regen

Trofors komt redelijk vroeg tot leven. Terwijl wij het gevoel hebben aan het eind van een weg te zitten, vragen we ons af waar al die auto's toch naar toe gaan. Luuk checkt zoals gebruikelijk het weerbericht en dat belooft niet veel goeds vandaag. Er is een waarschuwing voor veel regen, hagel, onweersbuien en wateroverlast in het hele gebied zowel waar we zitten als waar we naar toe willen. Voorlopig is er nog niets van te merken en de temperatuur loopt al snel op tot over de 20 graden zelfs. We vervolgen de route over de E6, die we voorlopig nog wel zullen rijden, er is weinig keus wat dat betreft. We passeren onderweg weer bekende dingen, we rijden onder de poort door van Nord Norge naar Trøndelag, stoppen even op camping Harran om te lozen, stoppen even in Grong, komen weer langs het Laksakvarium en het dierenpark Namsskogan. Alles ziet er wel veel leuker uit omdat het nu beter weer is dan op de heenweg. Toen stonden de mensen op de camping in Harran tot de enkels in het water en zag het er troosteloos uit. We zijn benieuwd hoe het daar straks zal zijn als de weersverwachting uit gaat komen (!?). We rijden door tot Steinkjer, waar we stoppen op een parking met de veelbelovende naam Paradisbukta. Het terrein is verhard en het is een gebied voor dagrecreatie met een strandje, picknicktafels en rotsen waarop je lekker kunt zonnen, gelegen aan het eind van het Trondheimsfjord. We kunnen nog lekker de hele middag genieten van de zon en de warmte, voordat het inderdaad gaat regenen. We kunnen voor het eerst sinds een paar weken weer Astra3 ontvangen (in het hoge noorden lukt dat namelijk niet), dus dat wordt een lekker avondje TV kijken.

Het rondje is rond

Het was ontzettend stil op onze "camperplek", nadat iedereen klaar was met klussen en alle auto's vertrokken waren. Als we wakker worden is het buiten een grote grijze massa en kunnen we de bergen niet zien. Het heeft geregend, maar als we gaan rijden wordt het als snel droog. Onze eerste stop is in Møsjoen om te tanken, boodschappen te doen en koffie te zetten. We komen vanaf hier weer op een stuk, dat we op de heenweg ook gereden hebben. Het rondje is rond.
We herinneren ons dat we op de heenweg op het komende stuk E6 wel parkeerplaatsen hebben gezien, maar die liggen allemaal pal aan de weg en meestal kan je er verder weinig. Er zijn ook wel wat campings, maar we zijn er wel achter dat wij iets anders verwachten bij een camping dan zoals veel campings er hier uitzien.
Na een stop bij de brede waterval Laksforsen, rijden we in impuls bij Trofors de weg af en komen na 1 kilometer in het dorpje. De weg eindigt bij het spoor-station en bij de bibliotheek/healthcenter zetten we de camper neer. Binnen vragen we of we een nachtje mogen blijven staan en dat mag. We kunnen een lekkere wandeling maken langs de rivier door het bos in het Navvassdal. We horen hier alleen maar het water stromen en de vogeltjes fluiten. Het dorp heeft een supermarkt en een doe-het-zelfwinkel en een aluminiumfabriek. We zitten vlakbij het Lomsdal Nasjonal Park, qua natuur is het hier onvoorstelbaar mooi.

In hogere sferen de Noordpoolcirkel over

Het is gebeurt met het mooie weer. Gelukkig is het wel droog, maar de zon heeft zich afgelopen nacht niet laten zien en ook als we wakker worden is de lucht grijs. We verlaten onze heerlijke en rustige plek en gaan verder zuidwaarts. Ik heb mijn ogen nog niet goed open, of we zien twee elanden. Gelukkig zijn ze rustig aan het grazen in de wei en lukt het om snel een foto te maken. Via de E6, waar op veel plaatsen aan de weg wordt gewerkt, komen we in Fauske. Hier kunnen we diesel tanken, bij een camperplaats onze toiletcassette legen en gelijk boodschappen doen. Iets verder op onze route stoppen we bij Rognan om koffie te zetten. We lezen er op de parkeerplaats over de oorlogsslachtoffers in dit gebied. Russen, Joegoslaven en Polen hebben hier als krijgsgevangen in de Tweede Wereldoorlog moeten werken aan de spoorlijn tussen Rognan en Fauske. Velen van hen kwamen om en deze weg kreeg al spoedig de naam "bloedweg".
De weg stijgt naar 700 meter hoogte en langs een flinke waterstroom en door een desolaat landschap komen we bij het Polarsirkelsenteret (Arctic Center) op de N66.33.0 breedtegraad. Op de heenweg passeerden we de poolcirkel op zeeniveau, varend met een stevige wind en nu staan we op 650 meter met sneeuw om ons heen. Er is een officieel monument en ook heel veel kleine steenhopen, gemaakt door bezoekers. We nemen de tijd om er lekker rond te lopen, foto's te maken, te filmen en te lunchen. We besluiten om er niet te blijven slapen, zoals eerst het plan was, maar om weer af te dalen naar een iets warmere plek. Er zijn veel stukjes weg in onderhoud waar het geregeld wordt met stoplichten of met een begeleidingsauto waar je achter aan moet rijden, maar ook waar niet gewerkt wordt blijft het opletten of je elkaar wel kunt passeren. In Mo i Rana kijken we nog even bij een camping, maar we worden er niet vrolijk van en zijn blij dat we weer een leuk plekje in een haventje vinden aan het Ranfjord. Er is ook nu weer niemand aan wie we kunnen vragen of het goed is dat we er staan, maar 's avonds komen er heel veel mensen om te klussen in de haven aan steigers, terrein en het clubgebouw en we worden niet weggestuurd.

Terug op het vasteland

De camperplaats van afgelopen nacht is vlak bij de ferry die ons weer naar het vasteland gaat brengen. Om op tijd in de rij te staan voor de overtocht vertrekken we vroeg, het is moeilijk in te schatten hoe druk het zal zijn en hoeveel auto's, bussen of vrachtwagens er zijn. Als we aan komen rijden staat de klep nog open en kunnen we (als laatste) direct de ferry oprijden. Zo zijn we ruim een uur eerder aan de overkant dan gepland. Tijdens het varen kijken we letterlijk terug op de prachtige Lofoten/Vesterålen. Vooral het eerste stuk vanaf Å vonden we heel bijzonder. We hebben het in ieder geval reuze getroffen met het weer, dat kon echt niet beter. Het enige "min"-puntje was dat de harde wind roet in het eten heeft gegooid wat de walvissafari betreft.
Het gaat van Bognes gelijk weer omhoog en omlaag en voor we het weten zien we weer ijs en sneeuw in de berm en bevroren meren naast ons. We stoppen om te voelen hoe het is om met de stralende zon, in korte broek, bij het ijs te staan. En dat voelt helemaal geweldig!
We krijgen talloze tunnels op de route en kijken op hoogte uit op weer een prachtig fjord. Vlakbij, in het oosten, ligt het Rago Nasjonalpark, een uitgestrekt berggebied en een van de mooiste nationale parken van Noorwegen, maar er lopen geen wegen doorheen.
Al rijdend zien we ergens bootjes liggen en vinden we direct na de tunnel een pad er naar toe. Op goed geluk zetten we de camper neer en vragen we of we hier mogen overnachten. De bewoners van een huis bij het haventje vinden het prima, maar de grond is niet van hun. Het zijn hele aardige Zweden, die vanwege de kou in Zweden naar Noorwegen zijn verhuisd (!?). Ze bieden zelfs aan dat we water kunnen krijgen of bij hen onder de douche kunnen gaan als we willen. We zijn op het smalste gedeelte van Noorwegen, de grens met Zweden is hier het dichtste bij. Het is heerlijk weer en we kunnen ook weer eens een stukje fietsen, lekker! De eerste waterval hebben we alweer te pakken en het zal vast de laatste niet zijn de komende dagen.

Positie N68.75319 - O15.46416

De beslissing viel gisteravond al. We skippen de rit naar Andenes voor de walvissafari. De windverwachting is zodanig dat de kans klein is dat er gevaren gaat worden en om daar dan nog even 200 km extra voor te rijden door een minder mooi gebied vinden we geen goed plan. Om 23.30 uur is er nog niets te merken van veel wind, het is ongewoon warm en de zon staat maar te stralen midden in de nacht. De vogels blijven ook gewoon de hele nacht fluiten, het is bizar om mee te maken.
We hebben dus nu ons meest noordelijke punt bereikt en gaan vanaf vandaag weer richting zuiden. We rijden nog even terug naar Sortland en vinden daar, achteraf op een industrieterrein, een LPG station we hoeven ons in ieder geval geen zorgen te maken dat we niet meer kunnen koken en wie weet hebben we de verwarming ook nog wel nodig (maar niet vandaag!).
Er wordt voortdurend met borden gewaarschuwd voor overstekende rendieren en met de fotocamera in de aanslag letten we tijdens het rijden goed op. Door de bomen en het toendra-achtige landschap verwacht je dat ze elk moment de weg op zullen schieten, maar we zien ze niet.
Vlakbij de ferry in Lødingen (ons laatste eiland in Vesterålen) is een hele leuke camperplaats aan de jachthaven. Pal aan het Vestfjord is het mooi om te staan, maar de wind is behoorlijk fris. We kiezen een iets beschuttere plek achter de rots (onder het voortorentje) uit. Van een Belgische camperaar horen we dat de walvissafari vanuit Andenes vandaag niet is doorgegaan en dat geeft ons een heel goed gevoel. We hebben de juiste beslissing genomen, want ook morgen is er heel veel wind. Hij vertelt ook dat er in het Vestfjord soms orka's en dolfijn-achtigen te zien zijn, maar dat was eerder in het jaar. We staan op een heerlijke plek, lopen even het plaatsje door voor een ijsje, treffen een leuke aanbieding in een winkel met sportkleding en zitten de rest van de dag buiten in de zon.