Granada - het Alhambra

De dag begint met een rustige ochtend op de camping. Lekker op het gemak wakker worden, kopje koffie, boodschapje doen en van het zonnetje genieten. Luuk heeft gisteren de Truma gasfilters vervangen die naar Frans en Joke waren opgestuurd, dus dat is ook weer voor elkaar en een zorg minder.
We stappen voor de camping op de bus en bij de eindhalte, voor het hotel waar Frans en Joke zitten, weer uit. Gezamenlijk lopen we de stad door naar het Alhambra. Het Alhambra is een middeleeuws paleis en fort van de Moorse heersers van het koninkrijk Granada in Andalusie. Het bevindt zich op een heuvelachtig plateau en dat merken we aan onze benen. Het uitgebreide complex werd na de verovering van het koninkrijk Granada in 1492 door het katholieke koningspaar als een zeer belangrijke buit gezien. Sinds 1984 staat het op de werelderfgoedlijst en daarom wordt het bezoekersaantal gelimiteerd.
We lopen eerst door de schitterende tuinen met veel fonteintjes, laantjes, bloemen en bomen. Het was het recreatie gedeelte voor de Koningen van Granada. Daarna bekijken we de baden van de Moskee en moeten dan in de rij voor het bezoek aan het Paleis, waar je alleen op een vooraf afgesproken tijdstip naar binnen mag. Het is er prachtig, met hele bijzondere plafonds, poortjes, mozaïek en het leeuwenplein. De wanden zijn voorzien van steentjes met motieven en tekens. Het is moeilijk te omschrijven. Tot slot bekijken we het militaire gebied Alcazaba, een van de oudste delen van het Alhambra. We beklimmen de wachttoren en hebben van daaruit een prachtig uitzicht over Granada. Hiervandaan gaan we weer naar de uitgang. Het was de moeite waard, maar we zijn moe van het lopen, de drukte en alle indrukken. In Granada komen we op het terras bij met een lekker glaasje en eten we met z'n vieren nog gezellig. Er is nog volop drukte in de stad, de winkels zijn tot laat open en het is een en al levendigheid. We nemen afscheid van Frans en Joke, zij gaan morgen weer naar huis en wij rijden naar onze volgende bestemming. Het was een indrukwekkende dag en we hebben het de afgelopen dagen met elkaar heel gezellig gehad.
Teug op de camping horen we "angstaanjagende" geluiden en veel kinderen gillend rondlopen, het is Halloween vandaag.

La Zubia-Granada

De weg van Antequera naar Granada is prachtig en dan niet alleen de prima A92, maar vooral het landschap er omheen. Het mooie weer helpt natuurlijk ook mee. Als we vlakbij Granada komen zien we op het topje van de bergen wat sneeuw glinsteren in de zon. Het zijn de bergen van de Sierra Nevada en dat is ook een heel bekend wintersportgebied. Vandaag heb ik weer eens een stukje gereden, maar aan de rand van Granada is het erg druk en neemt Luuk het stuur weer over voor het laatste eindje naar de camping. Camping La Reina Isabel ligt in La Zubia, zo'n drie kilometer onder Granada. Vandaag gaan we niet verder op pad, want er moeten ook wat huishoudelijke zaken geregeld worden en dat lukt prima met de wasmachine en droger hier. We zitten lekker in de zon en krijgen het zelfs heet. Er is ook een zwembad bij de camping, maar zwemmen gaat ons net iets te ver. Frans en Joke zijn ook naar Granada gereden en zitten in een hotel in het centrum. Aan het eind van de middag komen ze naar de camping toe en eten we gezellig nasi bij ons in de camper. Het gaat prima zo met 'n vieren binnen, want helaas is het te koud om de avonden nog buiten door te brengen. We hebben bij de receptie van de camping kaarten besteld om morgen het Alhambra te bezoeken. We zijn heel benieuwd!

Retourtje Málaga

Frans en Joke halen ons om half elf op voor een dagje naar Málaga. We hebben op internet gelezen dat er echter nog een belangrijke bezienswaardigheid is die we "niet mogen missen" namelijk de Dólmenus de Antequera. Het zijn de hunebedden van Antequera en één van de grootste bouwraadsels van de prehistorie van Andalusië. De grafkamers zijn gebouwd uit immense stenen en in de muren van de hunebedden zijn vreemde tekens gevonden. Er zijn heel oude, zoals 'Menga' en 'Viera'. Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we de toegang die dichterbij de stad ligt dan we dachten en niet ergens in de bergen. We laten het voor wat het is en gaan op weg naar Malaga. Frans vindt een prima parkeerplaats midden in het centrum, naast de arena en vlak bij de zee. Het is fantastisch weer vandaag en het is gelijk genieten op de boulevard. We zien een aantal cruiseschepen die liggen te glimmen in de zon en lopen er natuurlijk even naar toe. De zeehaven van Málaga ontvangt jaarlijks het op een na grootste aantal cruiseschepen van Spanje. Het is en blijft altijd een prachtig gezicht die grote drijvende hotels. We lunchen met heerlijke Pinchos op een terras bij de haven en lopen daarna verder door de stad naar de Kathedraal, waarvan de bouw in 1528 is begonnen en die twee en een halve eeuw later pas klaar was. Er is een Picasso-museum en het geboortehuis van Picasso, een prachtige en gezellige winkelstraat, mooie panden en er heerst een hele prettige sfeer in de stad. Frans weet een traditionele bodega, waar typische wijnen uit Málaga uit vaten worden getapt, 'Antigua Casa de Guardia'. We proeven een droge wijn en een mix van droog en zoet. Het is echt een uitje vandaag. Langs de Alcazaba (een fort/paleis gebouwd door de Moren) lopen we weer terug naar de auto. Het was een heerlijke en bijzonder gezellige dag en we zijn het ermee eens "Málaga ... een must".

Antequera

Na regen komt zonneschijn en zo hoort het ook, zeker in Spanje. Nadat we de watertank gevuld hebben zijn we klaar voor ons vertrek het binnenland in. We rijden eerst weer richting Malaga en dan via de A45 de bergen in. Helaas zien we de bewolking in de bergen weer toenemen en wordt het een stukje frisser. In Antequera vinden we een gratis parking voor campers en van daaruit loop je zo de stad in. Frans en Joke zitten in hotel Parador en we treffen elkaar daar in de lobby van het hotel. Het is heel leuk om elkaar hier weer te ontmoeten en gezamenlijk gaan we na een kop koffie Antequera ontdekken. Er zijn hier veel oude kerken en aan de voet van de Santa Maria la Mayor liggen te termen die in 1988 bij toeval ontdekt zijn. De constructie van het complex dateert uit de 1e eeuw n.Chr. Binnen de stevig gebouwde historische muren bevinden zich grote baden die zijn afgewerkt met kwaliteitmarmer. De vloeren zijn volledig bezet met polychrome mozaïek met een medaillon in het midden waar een zeegod op afgebeeld wordt. We lunchen lekker en lopen daarna nog wat rond. Antequera heeft een heleboel historische bewoners gehad zoals de Hunnen, de Romeinen en de Moren en er zijn nog veel hoge muren en torens, een poort en een stierenvechtersarena.
's Avonds drinken en praten we gezellig wat in de camper en morgen gaan we met z'n vieren in de auto naar Malaga.

"El Rincón" in Torre de Benagalbon, een CP om door een ringetje te halen

Ondanks de drukke A7 die langs de camping raast hebben we er vannacht geen last van gehad. Soms was het zelfs even stil! Toch gaan we snel op zoek naar een leukere omgeving om onze dag door te brengen. Uiteraard moeten we eerst een stukje terug rijden, voordat we op de weg richting Malaga rijden. Het is erg druk en bij elke in- en uitvoegstrook houd je je hart vast voor de capriolen van de Spaanse bestuurders. We passeren Torremolinos en Malaga en dan wordt de omgeving weer meer naar onze zin. We komen terecht op de camperplaats "El Rincón" in Torre de Benagalbon en dat ligt vlak bij Rincon de la Victoria. Dit is een camperplaats zoals een camperplaats moet zijn. Het ziet er keurig uit, met plaatsen in een ring rondom de receptie/winkeltje, afgescheiden door lage hekjes en met hier en daar plantenbakken. Lekker open en luchtig en daar houden wij van. De CP bestaat pas 7 maanden en de beheerders zijn uitermate vriendelijk en gastvrij. Er is hier alles wat men zich kan wensen, een wasmachine + droger, een goede verzorgingsplaats, stroom, water, wifi en je kunt er zelfs een pizza of lasagne bestellen die ze dan in de camper komen bezorgen. Helaas is het weer iets minder positief. Eerst is er een buitje, maar in de middag komt de regen met bakken uit de lucht. Halverwege de middag wagen we het toch om op de fiets naar de boulevard te gaan en naar Rincon te fietsen. Het ziet er leuk uit, maar door het weer is het toch een beetje troosteloos. We hebben contact met Frans en Joke die we gezellig morgen gaan treffen in Antequera. Het is jammer dat we niet eerder wisten hoe deze CP er uit zou zien, dan hadden we er lekker een paar dagen eerder naar toe kunnen gaan. Maar ja, weet alles maar eens vooruit.......

"Heen en weer"

Soms kom je op een camperplaats waar je niets van verwacht en dan blijkt het helemaal top, zoals afgelopen nacht aan de boulevard van San Pedro. Het was er mooi en heerlijk rustig, maar omdat we wat voorzieningen willen, rijden we naar camping La Bungavilla bij Marbella. De route gaat over de A7 en dat is een drukke weg. Er staat een dikke file, gelukkig de andere kant op. De A7 gaat hier dicht langs de kust en de camping ligt aan de andere kant van de weg. Dat betekent dat we eerst de camping voorbij moeten rijden en een aantal kilometers verder pas bij een afrit de weg over kunnen steken en terugrijden. Tijdens het passeren van de camping zien we de oprit en die staat ons niet zo aan. We passen de route daarom aan en rijden verder naar Cala de Mijas, waar een grote camperplaats is bij een golfterrein en waar we dan twee dagen willen blijven staan. Ook hier gaat het heen en weer terug over de A7 om er te komen. De teleurstelling is groot als we het terrein oprijden, er liggen grote plassen water en het is overal blubberig. Dat gaat het ook niet worden! Na een kop koffie en een tip van de Duitse buurman starten we de motor weer en gaan we op weg naar de camping in Fuengirola. Er is maar 1 camping in Fuengirola, dus dat kan niet missen. We zijn niet verrast als we ook nu weer heen en weer terug op de A7 moeten om er te komen, zo kom je wel aan je kilometers. De camping ligt pal aan de snelweg, is niet goedkoop en heeft geen wifi, maar we zijn het zat. We blijven hier een nachtje en zoeken morgen een andere plek. We lopen een stuk over de boulevard om Fuengirola te bekijken, maar het is ons niet duidelijk waarom mensen hier zouden willen overwinteren.

San Pedro de Alcántara

Het was onvoorstelbaar stil op de parkeerplaats in het drukke Ronda. Het rare is dat we het gevoel hebben om gratis op een parkeerplaats te hebben overnacht, maar dat is niet waar. De (aardige) parkeerwachter rekent € 28,50, terwijl staat aangegeven dat het maximum tarief € 25,- voor 24 uur is en dat rekenen we dan ook af. Mede door het extra uurtje vannacht door het eind van de zomertijd, rijden we al vroeg de nog stille stad door op weg naar de bergen. Het wordt weer een fantastisch mooie route met veel bochten en dus veel stuurwerk. We rijden de lage bewolking en mist in en als we onderweg uitstappen is het maar 13 graden met een frisse wind. Een paar bochten verder is het weer helder en kijken we het mooie dal in. Dat heb je zo in de bergen. Het is veel ohhhh en ahhhhh tijdens het rijden. Richting de kust ligt een schitterende golfbaan en als er mooie huizen te zien zijn, weten we dat we vlakbij de kust zijn en wel bij San Pedro de Alcántara, dichtbij Marbella. Tussen Ronda en San Pedro hebben we een hoogteverschil van 1120 meter overbrugd volgens ons navigatiesysteem. We parkeren onze bus aan de rand van de boulevard, er staan nog twee campers. Zodra we uitstappen voelt het heel anders aan door de zeewind en het kustklimaat. We zijn aan de Middellandse Zee en we horen weer het vertrouwde ruisen van de golven! Er is een schitterende boulevard en onze eerste wandeling gaat naar de bakker. Het is iets verder lopen dan we dachten, want het fraaie dorp ligt een stukje van zee af. Het is hier ook prima fietsen, we zien mooie blauwe fietspaden, maar vandaag doen we alles lopend. 's Middags gaan we over de boulevard de andere kant op naar de haven Puerto Banús en onze mond valt open. Er liggen giga-grote jachten, de meeste voorzien van een Engelse vlag. En er zijn winkels, hele dure winkels. Je ziet ook aan de mensen die er rondlopen, dat hier (goed of fout?) geld zit. We voelen ons er niet echt thuis, ook al omdat ik geen "ingrepen" heb laten doen. Je moet hier minstens opgespoten lippen hebben, anders val je uit de toon. Het is wel erg leuk om het allemaal te bekijken.

Ronda, een belevenis!

Om half tien staan we bij de receptie van de camping om af te rekenen, maar die blijkt pas om 10.00 uur open te gaan. Nou ja, dan eerst maar een kopje koffie en wat later onderweg. We hebben een binnendoor route in de navigatie gezet en we komen over een vrij smalle weg door Setenil en Arriate. Een prachtige route, maar in de dorpjes is het erg smal en kruizen we onze vingers dat er geen tegenliggers aankomen. We hebben geen dashcam, maar proberen met de filmcamera een en ander vast te leggen, zodat we nog eens kunnen zien wat voor bijzondere weg we hebben gereden.
In Ronda rijden we, na een tip van onze Belgische vriendin Viviane, naar een parkeerplaats waar we tegen een "kleine vergoeding" ook kunnen overnachten. We vinden deze zonder problemen en van hieruit lopen we zo de stad in. Geweldig! Ronda is heel bijzonder door de kloof die door de stad loopt, de oudste stierenvechtersarena, de geweldige uitzichten rondom de kloof, de gezellige straatjes met winkels en restaurantjes, etc. We lopen rond en genieten. In een parkje speelt een gitarist heerlijke muziek, we lopen een stuk naar beneden om de boogbruggen over de kloof van de andere kant te bekijken en komen mensen tegen die op de camping in Olvera staan en die met de scooter hier naar toe zijn gereden.
's Avonds zetten we onze bus nog even op een wat rechter stukje op de parkeerplaats. Er is hier dag en nacht bewaking en er staan ook camera's. We lopen nog een keer de stad in waar het levendig en gezellig is. Ronda is echt een belevenis en een aanrader om te bezoeken!

Via Verde de la Sierra, een paar stationnetjes te ver

Wat is het heerlijk dat er nog plekken bestaan waar je 's nachts helemaal niets hoort (behalve mijn gesnurk dan). Het is aan de temperatuur te merken dat we in de bergen staan, want het koelt behoorlijk af. De bakker rijdt om 10.00 uur de camping op en dat is geen overbodige luxe. Even een broodje in het dorp halen betekent dat je lopend minstens een uur onderweg bent en op de fiets de rest van de dag geen pap meer kunt zeggen.
We rommelen wat rond in en om de camper, vuilwatertank spoelen, ruiten reinigen, wasje doen, buitenkant schoonmaken, het hoort er allemaal bij. Bij de campingplaatsen zijn watertappunten en afvoerpunten, dus dat maakt het erg gemakkelijk.
's Middags stappen we toch weer op de fiets om een stukje Via Verde te rijden. Dat betekent eerst bergaf naar de weg, dan bergop naar het dorp en dan weer bergaf naar het vertrekpunt bij het Estacion de Olvera. Naast het station zien we een mooie camperplek (net als in Puerto Serrano), als we dat geweten hadden.... Hier is zelfs stroom en water beschikbaar. Bij het informatiepunt halen we een folder van de Via Verde de la Sierra en leren we dat er 30 tunnels in de route zitten, de langste is 990 meter. Wat we ook niet wisten, maar later zeker merken, is dat het traject van Olvera naar Puerto Serrano omlaag loopt. Er is een hoogteverschil van 300 meter en we racen dus vrolijk (omlaag) over de deels betonnen weg. Er zitten aan de kant van Olvera veel meer tunnels kort achter elkaar en daarin is het behoorlijk fris. We houden het na 12 km voor gezien, want de terugweg is een stuk pittiger. Vooral vanaf het station naar het dorp is een echte kuitenbijter en dan hebben we ook de weg naar de camping nog omhoog. Pfffffff.
We ontmoeten hele leuke Belgische mensen op de camping en we wisselen over en weer wat coordinaten en informatie uit. Dit soort ontmoetingen maakt zo'n reis ook zo bijzonder!

Olvera, een plaats met een uitdaging

Luuk is meestal al vroeg wakker en vanochtend heeft hij in verwondering naar de schitterende sterren liggen kijken. Het was op ons eenzame plekje aardedonker en dan zie je dat soort dingen veel beter en mooier. Het was een frisse nacht, maar als de zon eenmaal tevoorschijn komt wordt het weer heerlijk warm. We rijden door de bergen naar Olvera over een goede weg met prachtige uitzichten. Hier en daar hangt er wat nevel in de dalen. Het enige hinderlijke is, dat de zon nog laag staat en het zicht daardoor een beetje moeilijker is. Midden op de weg meldt ons navigatiemeisje dat de bestemming is bereikt, het is duidelijk dat de coordinaten van camping Pueblo Blanco in campercontact niet kloppen. Gelukkig geeft de ACSI-gids het beter aan en komen we een paar honderd meter verder bij de afslag. De weg naar de camping gaat vanaf hier 600 meter omhoog. De (vrij nieuwe) camping ligt op de top van een heuvel in een immens domein Los Gredales met een prachtig weids uitzicht over de dalen en de bergen van de Sierras en Olvera. We staan er magnifiek en installeren ons snel om lekker van de zon en de omgeving te genieten.
Na de lunch hebben we een uitdaging: op de fiets naar Olvera (en terug)! Zonder e-fiets was ik er niet eens aan begonnen, maar met ondersteuning lukt het ons om in Olvera boven bij de kerk en het kasteel te komen. Het laatste stukje lopend via een trap. Vanaf daar kijk je uit over de witte huisjes en ergens in de verte staat de camper. We lopen een poortje door in de veronderstelling dat we bij het kasteel komen en staan ineens op een begraafplaats aan de voet het kasteel. Een hele fraaie en bijzondere plek, die we in stilte in ons opnemen.
Olvera ziet er erg leuk uit en dat komt vooral door de witte huisjes in combinatie met de strakblauwe lucht en de kleine, vaak steile, straatjes. Het is jammer dat alle winkels dicht zijn tot 5 uur, elke keer zijn we in een dorp tijdens de siësta. We kunnen er maar niet aan wennen, ons ritme is (en blijft) heel anders.
De grootste uitdaging voor ons zit in de laatste 600 meter terug naar de camping, mede doordat de fietstassen vol met boodschappen zitten. We hebben voor vandaag weer genoeg gewerkt aan onze conditie.

Puerto Serrano, Via Verde de la Sierra

Het duurt vandaag even voordat we echt op pad zijn. Eerst nemen we afscheid van onze twee Zwitserse buren, beiden ook in zo'n mooie Niesmann Bisschoff Arto. Bij de verzorgingsplaats van de camping wordt er eerst flink gespoeld om de ladingen zand weg te krijgen en de tanks te legen en te vullen. Luuk is flink in de weer en ik reken af bij de receptie en zet de foto's nog even op het blog. Daarna rijden we om de hoek naar het tankstation, want de diesel kost hier maar € 0,95/liter. Vervolgens moeten we nog brood kopen en dan kunnen we eindelijk onze route oppakken naar Puerto Serrano. Druk, druk, druk! Het landschap is eerst leeg en bruin, maar in de verte zien we de bergen en wordt het steeds groener en mooier. Ineens regent het beestjes op de voorruit, het zijn geen vliegen maar rare witte snotterige dingen. Zodra we op onze bestemming zijn maakt Luuk gelijk het raam schoon. We staan op een gratis camperplaats op een zogenaamde mix-parking. Er kunnen 6 campers staan, maar we staan er als enige camper. Er wordt vanaf deze parkeerplaats veel gefietst en gewandeld. Hier begint namelijk de Via Verde de la Sierra, oorspronkelijk een spoorlijn met allemaal tunnels naar Olvera. Nu is het een fiets/recreatiepad met een lengte van 36 km door een schitterend gebied. We fietsen ongeveer een derde van de mooie route. Het is er ontzettend stil tot we koeienbellen horen. Het blijkt een kudde geiten te zijn die over het pad onze kant opkomt. Het zijn er ongelofelijk veel en ze worden begeleid door een geitenherder/hoeder op zijn ezel met vier honden. De geiten gaan niet door de tunnel, maar klauteren de heuvel op, terwijl de herder/hoeder gewoon door de tunnel gaat. Het is prachtig om te zien. Er zit een venijnig klimmetje met een 10% helling in ons fietstochtje en dat met die warmte. We komen na die inspanning lekker bij op onze prive-camperplek. Ook hier mag je geen campinggedrag vertonen, dus geen luifel uit, stoelen en tafel neerzetten en zelfs op blokken staan wordt soms niet geaccepteerd. We staan hier fantastisch met een schitterend uitzicht en helemaal alleen, dus ..... stoelen naar buiten en lekker in de zon zitten! In de camper blijft het lang warm, om 19.00 uur is het nog 26 graden buiten. Heerlijk, heerlijk. Van ons mag het weer zo blijven.

Sevilla, een prachtige stad!

Het weerbericht van El Tiempo laat ons vandaag een beetje in de steek. Er was droog weer beloofd tot een uur of drie, maar al in de ochtend hebben we wat regen. We laten ons echter niet weerhouden van ons bezoek aan Sevilla. Bus 132B brengt ons in een razende vaart naar het centrum van de stad. Tsjonge, wat scheuren die buschauffeurs toch, we zijn elke keer opgelucht als we zonder ongelukken weer uitstappen. We komen midden in het centrum aan, vlakbij Plaza de España. Het is een halfrond complex, bestaande uit verschillende historische gebouwen (de meeste in gebruik door de overheid) aan een plein met een fontein in het midden en een gracht met boogbruggen. Onder de gebouwen zijn prachtige tegeltableaus van de provincies en hoofdsteden. Het ziet er schitterend uit. Er zijn een paar straatverkopers, zoals je die veel in Spanje ziet, die onmiddellijk de benen nemen als er politie gesignaleerd wordt. Eén is echter niet snel genoeg en ziet zijn handel door de politie in beslag genomen worden.
De panden in de stad zijn schitterend. In sommige paleisachtige gebouwen zitten hotels of andere bedrijven zoals een verzekeringsmaatschappij. De sfeer is gezellig en we kuieren op ons gemak door straten en steegjes. Er wordt muziek gemaakt op straat en we zien een flamenco-danseres haar kunsten vertonen. De gotische kathedraal Maria de la Sede is prominent aanwezig, maar deze heeft dan ook een lengte van 127 meter en is 83 meter breed. Dit is met recht een grote kathedraal te noemen. Volgens kenners zou dit het grootste gotische kerkgebouw van de wereld zijn en het interieur zelf schijnt nog indrukwekkender te zijn. Er vlakbij ligt het Real Alcázar, het historische koninklijk paleis van Sevilla.
We eten tapas in Restaurante Antigua taberna de Las Escobas, een fraai pandje met een terras en een parasol om droog te blijven. Sevilla staat bekend om goede en betaalbare tapas en we laten ons verrassen door vijf Tapas Sorpreso. Heerlijk!
Na een aantal uren slenteren en genieten, keren we weer terug naar de camping. Het was de moeite (en de kamikaze busrit) meer dan waard.

Het lagedrukgebied is nog niet weg

Ploegend door de natte zand-blubber gaan we betalen. Het is niet leuk om nog een natte dag door het zand te moeten glibberen. We zijn blij dat we er goed weg komen en niet vast komen te zitten. De receptioniste drukt ons op het hart om voorzichtig te rijden met de regen. We doen het rustig aan en stoppen even in Bollullos bij de Carrefour. De oprit naar de supermarkt heeft een iets te steil stukje en we raken met de onderkant van de camper de straat wat een akelig geluid geeft. We balen, de onderspoiler is geraakt. Potverdorie! Gelukkig komen we verder zonder problemen aan in Dos Hermanas, iets onder Sevilla gelegen. Rondom Sevilla is het erg druk en het stinkt er naar chemische uitlaatdampen. De camping ligt goed voor een bezoek aan de stad, maar het is moeilijk om een plek te vinden waar we kunnen staan. Hier op de camping hebben ze behoorlijk last gehad van wateroverlast, alle tentjes zijn naar een hoger gelegen stukje verhuisd. Zo zie je een 1-persoons tentje staan op een plek waar een hele grote camper kan staan. De camping is verder prima met wasmachines, droger en lekkere douches. We gebruiken alles! Het plaatsje Dos Hermanas is niet heel bijzonder, met moeite vinden we een koffietentje. Alles is uitgestorven omdat het kennelijk een feestdag is en alles is gesloten.
's Avonds kloppen er mensen aan met de vraag of we een luchtbedje hebben of een matje, want hun koffer is zoekgeraakt op het vliegveld en daar zat het luchtbed in. Ze hebben afgelopen nacht op de grond geslapen in hun tent die wel was aangekomen. We kunnen ze helaas niet helpen en ons advies is om lekker een hotelletje op te zoeken.

Zand, zand en nog eens zand in El Rocío

Na een korte, klamme, nacht vertrekken we al vroeg om op een redelijke tijd in El Rocío aan te komen. We worden uitgezwaaid door de Nederlandse ex-politieman uit Heemskerk. Hij is ook al vroeg uit de veren. Na 10 kilometer steken we bij Ayamonte de rivier over en zijn dan in Spanje. De klok springt gelijk een uur vooruit. Af en toe krijgen we pittige buien over ons heen. Gelukkig zitten we droog, dat is dan het verschil met zeilen. Het landschap is dan groen en dan weer vlak en kaal. Via Almonte komen we in El Rocío, het "western" stadje met uitsluitend zandwegen in natuurpark Doñana. Gelukkig begint het zand pas bij de camping, maar zodra we het terrein oprijden zit de camper onder het gele zand. Dat wordt weer een schoonmaak klus voor Luuk. Camping La Aldea is verder prima in orde, het weer werkt alleen niet erg mee vandaag. We lopen naar het stadje, dat heel apart is. Er zijn 107 Hermandades, die elk een eigen gebouw hebben met de plaatsnaam erop. Hermandad is Spaans voor broederschap en vanaf de 12e eeuw was het de algemene naam voor een verbond van kerels die de gemeenschap (vooral de pelgrims naar Santiago de Compostela) beschermden. Regelmatig en ook dit weekend komen de verschillende Hermandades naar bedevaartsoord El Rocío, waar dan speciale missen worden opgedragen. Tijdens Pinksteren komen hier een miljoen pelgrims tezamen voor twee dagen feest, dan rijden ze in ossenwagens naar Ermita Nuestra Señora del Rocío, waar zich de heilige maagd (De Witte Duif) bevindt. We bekijken de kerk en de naastgelegen kapel waar alleen maar kaarsen branden. Heel bijzonder. Het schijnt dat hier ook westerns worden gefilmd, we kunnen ons wel voorstellen dat je je paard hier aan een paal knoopt. Vandaag is het soppen in het natte zand en als er een auto langs rijdt zit je er van boven tot beneden onder. Toch was het leuk om hier rond te kijken, maar het natuurgebied eromheen zal een andere keer aan de orde moeten komen.

Monte Gordo, laatste stop in Portugal

We worden wakker geschud door de harde wind. Tsjonge, wat is het ineens anders dan de afgelopen dagen. Aan het strand word je bijna weggeblazen en er staan flinke golven. Omdat we heel erg dicht aan de kust staan, besluiten we om door te rijden naar de camping in Monte Gordo waar het iets beschutter is. In Monte Gordo zijn er veel wegopbrekingen, maar we hebben gisteren gezien hoe we bij de camping kunnen komen. Bovendien komen we dan langs de Lidl en dat is ook wel handig. De camping zelf is niet heel bijzonder, het sanitair is oud en de stroomdraden moeten allemaal omhoog via bomen naar de stroomkasten., heel apart. Wij leggen voor één nacht de kabel toch maar gewoon over de grond. De beveiliging is hier streng, je komt zonder pasje niet binnen of buiten. Er staan hier veel Nederlanders voor langere tijd (compleet met planten en greppels), omdat het strand mooi en dichtbij is. Vandaag wordt het geen stranddag. Het regent af en toe heel hard, maar gelukkig kunnen we tussen de buien door toch even rondlopen. We krijgen van mede-camperaars nog wat tips en dat leidt ertoe dat we morgen doorrijden naar El Rocío, een western-stadje in Spanje dat helemaal in het zand ligt. In het weekend is daar nog wat te beleven, maar anders schijnt het er uitgestorven te zijn. Dat betekent dat we vandaag onze laatste stop in Portugal hebben. We vonden de afgelopen weken heerlijk! Voor campers is Portugal een geweldig land en de bevolking is ontzettend aardig. Morgen geen "dois abatanados" meer, maar "dos café americano".

Nog even genieten van het mooie weer

Het strand is hier nog echt strand. Er staan geen restaurantjes of andere tenten, er is alleen maar strand, puur natuur. We wandelen een stuk langs de vloedlijn. De plaatselijke vissers zijn druk in de weer met sleeptuig en net om coquilles te verzamelen. Er komen daarmee mooie schelpen uit het water, die ze op het strand achterlaten. Er varen ook twee scheepjes, de vangst zal aan boord vast en zeker groter zijn, maar het ouderwetse handwerk is leuker om naar te kijken. We hebben het naar ons zin hier. Al staan er heel veel campers, 's avonds en 's nachts hoor je alleen maar de zee.
We fietsen 's middags naar Monte Gordo. We kregen een tip om de blauwe streep op de bestrating en de blauwe fietsbordjes te volgen. Via Altura komen we over een prachtig bospad uit op de boulevard van Monte Gordo. Hier is meer toerisme dan in Manta Rota. Maar het is dan ook een grotere plaats. De vissersbootjes die nog met een traktor het strand op worden getrokken geven een kleurrijk beeld. We nemen een kijkje op de camping aan de rand van het plaatsje. We hebben mensen gesproken die hier naar toe zouden gaan en we zien ze inderdaad staan. De weersverwachting voor de komende dagen is niet goed, veel wind en regen, en we overwegen om morgen naar deze camping toe te gaan, omdat we dan iets beschutter staan.
Vanwege de regen die verwacht wordt doen we het rustiger aan. In Spanje willen we namelijk naar een western-stadje en daarna naar Sevilla en dat is allebei leuker als het droog is. We buigen ons over de mogelijke routes voor de komende twee weken. Qua camperplaatsen lijkt het allemaal iets lastiger te worden.

Manta Rota

13 Km van Tavira ligt Praia da Manta Rota. Als we het dorpje inrijden verwacht je niet dat er een hele grote camperplaats te vinden is en dan ook nog op een prachtige locatie aan het strand. Je hoeft maar een houten vlonder over te lopen en je staat aan zee. De CP is toegankelijk via een slagboom, je trekt gewoon een parkeerkaart voor € 4,50 per dag. Het is zelfs mogelijk om stroom aan te sluiten, maar dat kost dan € 2,50 per 12 uur. De campers staan in de lengterichting achter elkaar. Onze Franse buurman vindt dat we iets te dicht op hem staan en vraagt om ruimte voor zijn quad-achtige voertuig, terwijl aan de ander kant de aanhanger ook al staat. Hij brengt het met een lach, maar ondertussen. Naast ons staat een kleurrijk busje met een Portugees kenteken en een bijzondere Amsterdamse dame. Ze verzorgt pedicures en we zien gedurende de dag, dat ze een aantal klanten heeft. Ze leeft al drie jaar in Portugal. We verbazen ons over de grote aanhangers (waar complete zonnepanelen op zijn gemonteerd) voor motoren op twee of vier wielen, een mens neemt wat mee op reis. Het strand is geweldig en we genieten lekker van de zon op het warme zand en wagen ons zelfs in zee, het is een heerlijke dag.
De afgelopen weken denken we veel aan Rob, onze buurman/vriend uit Arkel. Hij heeft ons sinds vorig jaar uitvoerig op de hoogte gehouden van het verloop van zijn ziekte en dat op een manier dat we vaak moesten lachen om zijn humor en schrijfstijl. Na zijn laatste mail van 25 september, weten we dat het einde is genaderd. We kijken of we op internet iets kunnen vinden en dan wordt duidelijk dat hij op 7 oktober is overleden. We hebben het zien aankomen, maar toch...... we moeten het even laten doordringen. Weer een dierbaar iemand verliezen, maakt ons stil.

Toch een zonnige dag in Tavira

De lucht is strak blauw als we wakker worden, verrukkelijk! We stoppen eerst om gas te tanken en aan de rand van Albufeira voor ons dagelijks brood. Daarna kiezen we maar eens voor de tolweg. We hebben immers niet voor niets een prepaid kaart aangeschaft en we zijn niet lang meer in Portugal. Het rijdt heel relaxed over de A22 en we noteren de taxes die aan de kant van de weg worden aangegeven om te kijken waar we straks voor belast worden. We passeren Loulé en Faro, maar stoppen er niet. Bij Moncarapacho, afslag 15, gaan we weer richting kust en de binnenwegen op. Ineens lijkt het wel of er een grote rookwolk boven het gebied hangt, maar het blijkt mist of laaghangende bewolking te zijn. De temperatuur daalt gelijk 4 graden. Wat zullen we nu krijgen, er was ons toch een mooie zonnige dag beloofd? In Tavira melden we ons op het Parque de Autocaravanismo. Er is voldoende plek en voor €10,- heb je hier alles. Het is wel een beetje zoeken hoe je de camper neer moet zetten, want er is geen duidelijke indeling. Wij kiezen voor een plek op grind en staan vlak bij Belgen die we in Braga hebben ontmoet. Deze camperplaats is van half juni tot half september gesloten voor passanten, want dan mogen alleen politiemensen hier kamperen. Gelukkig komt de zon weer terug en fietsen we naar de stad, die ziet er erg leuk uitziet. Er loopt een kanaal doorheen en daardoor lijkt het op Aveiro, maar hier zijn geen gondels en de sfeer is er leuker. Veel oude panden, kerken, musea, een camera obscura, paleis, kasteel en een aantal bruggen geven de stad iets leuks. De kleurige bloemen en rode bankjes doen het goed onder de blauwe lucht. We fietsen langs het kanaal naar zee, hobbelen over een weg in aanleg en komen bij de Salinas, waar zout gewonnen wordt. Het is weer een heel andere sfeer hier!

Albufeira, fietsen en varen

Het is heerlijk als je op een camperplaats staat waar het 's nachts lekker rustig is. Het lijkt vaak alsof iedereen al om 22.00 uur naar bed is, maar met alle schermen dicht is dat moeilijk in te schatten. Heel veel campers blijven hier langdurig staan en hebben 's morgens geen haast. Pas na 9 uur begint het allemaal een beetje op gang te komen en daar doe ik graag aan mee. Het wordt weer een mooie, warme dag zonder regen. We kunnen dus fijn op de fiets naar Albufeira en de route is niet al te moeilijk. We rijden eerst naar de Marina en gaan op zoek naar de Quick Turtle van Gerard en Tineke. We vragen bij de receptie of we er even heen mogen om een fotootje te maken. Nadat ze met een telefoontje naar Gerard gecheckt hebben of dat goed is (heel correct) worden we door de havenmeester met een bootje door de haven gevaren en kunnen zo even filmen en foto's maken. Het is een prachtige haven met pastelkleurige huizen er omheen en helaas ook een karkas van de bouw die 7 jaar geleden stil is gelegd. Jammer hoor. We bedanken de havenmeester hartelijk voor de service en zullen namens Martha de groeten overbrengen aan Gerard.
Vanaf de haven klimmen we de heuvel op naar de oude stad. We vinden een restaurantje boven het strand met een mooi uitzicht en een lekkere moot zalm met pernod! Daarna verkennen we het oude centrum met kleine straatjes, trappen, zelfs roltrappen en een lift naar het strand en veel, heel veel Engelsen. Het centrum barst van de kroegjes en restaurantjes en de vergelijking met Benidorm kunnen we ons nu wel voorstellen. Het is een beetje "too much" voor ons.
De terugweg is iets moeilijker dan de heenweg, want we rijden verkeerd. Zo maken we een iets groter tochtje over Guia, maar uiteindelijk vinden we de camper terug in Vale de Parra, zoals het plaatsje heet waar we staan. Poeh, poeh, we moeten voor de fiets ook maar een navigatiemeisje aanschaffen.

Gehaktdag

We worden vriendelijk uitgezwaaid door de beheerder en hij maakt ons nogmaals complimenten over onze camper. We horen en zien een klepperende ooievaar op zijn nest, prachtig. Om de hoek van de camperplaats zit een hele grote supermarkt, de Continente, met heel veel producten. Omdat ze daar vers gedraaid gehakt verkopen vraag ik om vier keer een kwart kilo, maar de mevrouw begrijpt mij niet goed en begint een grote stapel vlees te snijden. Kennelijk denkt zij dat ik vier keer een kilo gehakt wil, maar dat is veel te veel van het goede. Met hulp van een andere klant komt het uiteindelijk goed. We rijden een prachtige route met veel fruitbomen binnendoor, via een smal straatje door Pera, naar camperplaats Parque da Galé. Het is ons niet helemaal duidelijk hoe het plaatsje heet, maar het ligt 7 km van Albufeira en 1,5 km van Galé en het strand. De CP is keurig in orde en er is zelfs een wasmachine waar ik gelijk maar gebruik van maak. Met de wind en de zon is de was zo droog en kunnen we daarna op de fiets naar het strand. Ook hier weer mooie verborgen baaitjes en strandjes met strandtenten ter verzorging van de inwendige mens. Er staan in dit gebied prachtige huizen en hotels, maar helaas ook een geraamte van een appartementencomplex dat er kennelijk niet meer gaat komen. Hapimag heeft hier een fraai complex en in de omgeving is een aantal golfbanen te vinden. We nemen wat informatie mee voor Syb en Agaath. De voorspelde regen blijft uit. Hopelijk is dat morgen ook zo, want we willen op de fiets naar Albufeira.