Maandagochtend staan we vol verwachting op, maar er gebeurt niets. We bellen daarom zelf naar SOS Internationaal om te vragen wat er nu gaat gebeuren. Tja, dat is niet duidelijk, ze gaan het uitzoeken en zullen zelf terugbellen. Na een paar uur bellen we zelf maar weer op. Er is een lange wachttijd en we doen ons verhaal weer opnieuw. De chauffeur van de sleepauto zou zijn rapport doorgeven en er blijkt wel contact te zijn geweest, maar de mevrouw van SOS kon hem niet goed verstaan. We zullen weer teruggebeld worden. Na een paar uur bellen we zelf maar weer op. We krijgen een sms bericht (waar we niet op kunnen reageren) met de mededeling dat er een garage gevonden is die ons wil helpen. Jippie, maar hoe en wanneer we daar naar toegaan staat er niet bij. We bellen daarom maar weer eens even op. Uiteindelijk krijgen we weer een sms dat de berger vanochtend rond 9.00 uur ons op komt halen. He, he, een dag vol wachten en niets kunnen ondernemen is voorbij gegaan. Ondertussen heeft Luuk zelf de garage gebeld waar we naar toe zullen worden gebracht en zij zijn verbaasd dat het om een grote, zware camper gaat. Gelukkig moet het wel gaan lukken.
We staan vanochtend op tijd klaar, toilet geleegd, alles opgeruimd, maar……om 10.00 uur is er nog geen sleepwagen. We bellen daarom nog maar eens met SOS. Tja, ze hebben net bericht ontvangen dat de berger vandaag geen tijd heeft en of we akkoord gaan om nog een dag te blijven staan. Dat gaan we niet; we worden het wachten en niets weten zat!
Ze gaan proberen om een andere berger te vinden en zullen ons terugbellen. Om 12.00 uur hebben we nog niets gehoord en we gaan ons zorgen maken omdat de garage ons verwacht.
De dame van de receptie op de camperplaats is heel vriendelijk en we mogen gratis nog even blijven staan totdat we weten wat er gaat gebeuren. We eten een boterhammetje en wachten weer af. De ochtend is voorbij en we hebben de stad Stade alleen nog maar in de avonduren kunnen bekijken, omdat we alleen mar hebben zitten wachten.
Gelukkig komt er tegen drie uur eindelijk een berger die ook de verkeerde informatie heeft doorgekregen en om half tien al wist dat hij ons op moest halen, maar geen verdere info kreeg totdat hij zelf na uren daarom vroeg.
De giga-grote sleepauto brengt ons naar Bremervörde waar een Fiat Professional zit. Hij rijdt via een landweg omdat de 74 afgesloten is en met zweet in onze bilnaad zitten wij in de cabine van de sleepauto met ons huisje op wielen er achter. In een dorpje sluit een collega in een personenauto achter ons aan om te kijken of we de bochtjes kunnen nemen.
Uiteindelijk staan we bij de garage waar de dames van de receptie van niets weten en we moeten wachten op de werkstattmeister. Het is een lang verhaal, maar als de werkstattmeister er dan is, is het probleem snel opgelost. De remlichtschakelaar blijkt kapot en daardoor konden we niet meer schakelen. Hij haalt een nieuwe schakelaar uit een van de huurcampers en het probleem is verholpen. Na een proefritje kunnen we weer verder en dat wordt de camperplaats aan de Vördersee. Heerlijk in de natuur, kwetterende vogeltjes, schaduw (het is nl bloedheet), het stadje op loopafstand en een goed restaurant. We komen weer een beetje in de stemming, morgen blijven we hier en we maken een nieuw plan voor het vervolg. Rügen gaat het in ieder geval niet meer worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten