Weer thuis!

Vroeg opgestaan en om 7.00 uur weggereden. In Frankrijk rijdt er bijna uitsluitend vrachtverkeer, maar in België en Nederland is het gewoon druk op de weg met van alles. We hebben een prima rit, met een tankstop in Luxemburg en zijn blij als we Nederland weer binnen rijden.
Thuis laden we de camper uit, we hebben heel wat op te ruimen. Mariëlle is zo lief geweest om boodschappen voor ons te halen dus de komende dagen zijn we voorzien van eten en drinken. We zijn moe van de reis, de onzekerheden en alles er omheen. Het was een heel andere trip dan we in gedachten hadden, die sneller eindigde dan gepland. Het belangrijkste is dat we weer thuis zijn!

We willen naar huis

We worden wakker met een prachtig uitzicht op de met sneeuw bedekte Pyreneeën. Het was hier heerlijk stil, een prima overnachtingsplek. Even voor acht uur rijden we weg, we willen een aardig stuk rijden vandaag. Op de tolweg is het net als gisteren rustig met personenauto's, maar druk met vrachtwagens. Het rijdt prima en de zon schijnt gezellig naar binnen. Tijdens het rijden zijn we druk met appen en bellen. We willen weten of de geplande overnachtingsplek open is. Helaas blijkt de mooie plek in Pont-a-Mousson om 6 uur al te sluiten, dat wordt heel erg krap. We wisselen steeds af en rijden behoorlijk door, maar we moeten ook tanken. Ik ben blij dat we een brood uit de Nederlandse winkel in de vriezer hebben gedaan. Zo kunnen we (tijdens het rijden) een boterhammetje smeren. Bij het tanken komen we toevallig twee campers tegen die ook bij Paco stonden. Zij hebben net over de grens bij een tankstation geslapen, samen met nog ruim 100 campers.
Onderweg komen ons legervoertuigen tegemoet, die hebben we in geen jaren zien rijden! Ook de lokale politie rijdt naar het zuiden, maar we weten jammer genoeg niet wat daarvan de bedoeling is.
Omdat Pont-a-Mousson niet haalbaar is, plannen we naar Toul te rijden. Helaas blijkt de CP gesloten. De CP in Beaune zegt open te zijn, maar ik wil liever iets verder rijden. We bellen Langres en die is open zeggen ze. Tegen vier uur komen we er aan en dan blijkt toch dat er twee hele grote keien voor de ingang zijn gelegd. Er staan wel een paar campers op het terrein van de feestzaal vóór de CP en daar sluiten we ons maar bij aan. Er zal vanavond toch geen feest worden gevierd! We moeten nodig de toiletcassette legen en dat kan hier gelukkig wel, maar de tank spoelen lukt dan weer niet. Ook de elektriciteit is nu niet toegankelijk. Jammer hoor, dat de telefonisch gegeven informatie niet klopt! Het is overal spookachtig stil, we vinden het helemaal niks. Gisteren hebben we 670 km gereden en vandaag 750.
We willen naar huis en dat gaan we morgen doen ook!

Pats, boem, camping dicht!

Vanuit ons bed zien we de groep Nederlanders zich klaarmaken voor vertrek. De bakker komt, zoals elke ochtend, vroeg de camperplaats oprijden. Omdat ik toch wakker ben en omdat het regent koop ik voor de verandering maar eens brood. De man is voorzien van een mondkapje en hij draagt handschoenen. Ik kruip daarna nog even lekker terug in bed. Het weer is deze dagen wat minder en we hebben alle tijd.
Als ik bezig ben met mijn broodje voor het ontbijt, zie ik iemand zijn spullen opruimen, terwijl die mensen helemaal niet weg zouden gaan. Luuk gaat maar eens polshoogte nemen en terwijl hij buiten staat komt Paco in alle staten vertellen dat de camping leeg moet. Hij gaat sluiten! Omdat de hotels dicht gaan en alle toeristen naar huis gaan, kan hij ook niet openblijven.
Gisteravond kwam het bericht dat de Franse grenzen vandaag vanaf 12.00 uur gesloten worden. Dat gaan we natuurlijk nooit halen, maar we vertrouwen er op dat ze de toeristen graag thuis willen hebben en niet op een kluitje bij de grens. Binnen een mum hebben we ons boeltje opgepakt en rijden we de camping af, op naar het noorden.
Onderweg rijdt het prima, er zijn weinig personenauto's, maar er is wel veel vrachtverkeer. We stoppen om te tanken en van stuur te wisselen en komen in rap tempo aan bij de grens. Tot onze verbazing kunnen we zo door rijden, er is geen enkele controle. Wel staat er aan de andere kant Spaanse politie om het inrijdende verkeer te controleren. Wij passeren probleemloos de Franse grens en zijn blij dat de eerste hobbel genomen is.
Zo'n 30 km van de grens kunnen we terecht op een camperplaats bij een olijvenboer. We hebben een paar camperplaatsen gebeld, die allemaal gesloten zijn vanwege Corona. Als we de snelweg afrijden worden we wel tegengehouden door de politie, maar na onze verklaring dat we naar een overnachtingsplaats rijden voor 1 nacht, mogen we verder rijden. Een deel van de Nederlandse groep die we vanochtend zagen vertrekken, staat hier ook. Het is er prima in orde, veilig achter een slagboom en aardedonker. In het winkeltje kopen we wat lokale producten, we mogen er gratis staan.
Zo zitten we ineens in Frankrijk, op weg terug naar huis. Het is zo wel een extreem vreemd overwinterseizoen geworden.

Campsite quarantine rules

Omdat er geen markt is op zondag en het mooi weer is, maken we er een wasdag van. Het huishouden gaat natuurlijk gewoon door!
Om ons heen staan Nederlanders die kennelijk niet zonder elkaar kunnen. Ze zoeken elkaar voortdurend op en houden een vergadering over wat ze moeten doen. Blijven of vertrekken. De luidruchtige meningen wisselen ongeveer per drankje. Het is geen gemakkelijke keuze. Ook wij denken na. Wat komen we tegen als we gaan rijden, kunnen we de grens over en in Nederland gaat ook alles dicht. Waar ben je beter af? Wij besluiten om het kritisch te blijven volgen en de overheidsberichten in de gaten te houden. Het is nu nog niet duidelijk of we verplicht worden om terug te gaan naar Nederland.
's Middags lopen we nog even naar Cap Blanch om Marinus en Saskia te bezoeken. Het is leeg op straat, het strand is afgesloten en de politie controleert regelmatig met de vraag wat je gaat doen. We praten nog even bij en voorlopig zal dat het laatste bezoekje zijn. Cap Blanch heeft bepaald dat campinggasten hun hond niet meer buiten de camping mogen uitlaten en dat bezoekers niet meer welkom zijn. Het wordt ons door andere campinggasten op een onaangename wijze gelijk duidelijk gemaakt.
Aan het einde van de zondagmiddag krijgen we van Paco een brief uitgereikt met regels die gelden voor alle campings in de provincie Alicante. Het zijn quarantaine regels tot minimaal 29 maart. Duidelijk wordt gemaakt dat we niet meer op vakantie zijn, maar in quarantaine. Dat verklaart de vijandige reacties die we kregen.
Gelukkig mogen we wel boodschappen doen en creëren we zo een loopje. De supermarkt die normaal om negen uur open gaat, blijkt nu pas om 10 uur de deuren te openen. We wachten geduldig een kwartiertje en dan mag er een beperkt aantal mensen naar binnen. We krijgen een plastic handschoen en als er iemand de supermarkt verlaat, mag er weer een nieuwe klant in. Voorzien van verse groenten en brood komen we de dag wel weer door.
Terug op de camping zien we dat het groepje Nederlanders zich klaar maakt om morgen te vertrekken. Het wordt hier steeds leger, maar Paco sluit de camping niet heeft hij beloofd.

Spanje zit op slot

Vandaag belanden we weer een nieuwe fase. We rijden naar Altea en zijn net onderweg als Paco belt. Hij heeft de toegang gesloten, hij laat geen nieuwe gasten meer toe op de camperplaats, behalve twee. Wij zijn daar gelukkig één van!
Onderweg tanken we nog even gas en diesel en het valt ons op dat we niet meer kunnen afrekenen in de winkel, maar dat we dat door een luikje aan de buitenkant moeten doen. Na een stop bij de Nederlandse winkel om brood te kopen, komen we aan bij Paco. Het is er half leeg en Paco loopt helemaal gestresst rond. Dat is op zich niets nieuws, maar nu is er echt wel wat aan de hand. We horen dat vanaf vandaag alle winkels, café's en restaurants gesloten zijn en dat je alleen nog maar de straat op mag om noodzakelijke boodschappen te doen, geld te pinnen of naar de apotheek te gaan.
De Noren op de camperplaats zijn druk in de weer met opruimen. Morgen vertrekken ze om in konvooi door Denemarken (dat op slot zit) naar Zweden te rijden en zo in Noorwegen te komen. Er varen geen ferries meer. De overheid heeft bepaald dat als ze dat nu niet doen, hun verzekering vervalt.
De gebeurtenissen volgen elkaar snel op. Wij gaan voor de zekerheid eerst maar naar de apotheek om medicijnen voor Luuk te halen. Ook daar worden we geholpen door iemand met een kapje op, achter glas en via een luikje. Het is heel bizar hoe stil het is als alle terrasjes kaal en leeg zijn. Op de boulevard is het stil, er is bijna geen verkeer en het doet spookachtig aan. Er zijn twee modewinkels open, die verwachten vanaf maandag ook dicht te gaan voor een periode van minimaal twee weken. Bij de schoenenzaak scoor ik nog snel een paar leuke schoenen. Het zal voorlopig wel de laatste leuke aankoop zijn. Geen kopjes koffie op een terras en geen lekkere menuutjes waar we ons zo op verheugd hadden. Gelukkig kunnen we lekker buiten bij de camper zitten, maar het geeft allemaal toch een heel raar gevoel. Spanje zit op slot!

De wereld om ons heen

Het is een rare tijd! Dagelijks volgen we de berichten op radio en TV over het Corona-virus dat zich inmiddels over de hele wereld heeft verspreid. Toen we hier 9 dagen geleden naar toe vlogen, was er op de vliegvelden, zowel in Rotterdam als in Alicante, van onrust niets te merken. Het enige was, dat ik een beetje afstand nam (voorzover mogelijk in een vliegtuig) van de verkouden mevrouw in de stoel naast me.
Hier op de camperplaats lijkt het ook allemaal een beetje "ver m'n bed". Om ons heen staan afwisselend Fransen, Zweden, Nederlanders en Spanjaarden. Er wordt gewoon met de camper rondgetrokken, boodschappen gedaan en in restaurantjes gegeten en/of gedronken. We voelen ons ook niet onveilig. Tot vanochtend!
Zoals bijna dagelijks, gaan we naar de Mercadona om brood en eten te kopen. Het valt ons op dat er veel mensen zijn met volgeladen karren. Vooral grote rollen absorberend papier schijnt in de aanbieding te zijn. Als we binnen zijn, weten we niet wat we zien. De yoghurt is uitverkocht, het brood is bijna op, net als de eieren en de pasta en er is geen verse groente meer te vinden. Ook is er geen toiletpapier meer te vinden. Hoe bizar!
We zien nu ook voor het eerst mensen met mondkapjes en plastic handschoenen. Zou er in het Spaanse nieuws iets gemeld zijn, vragen we ons af. Wij weten niet beter dat hamsteren niet nodig is. Gelukkig wordt er als snel weer verse groente aangevuld, maar het geeft ons voor het eerst een heel raar gevoel.
's Middags zien we bij de Consum dat het er ook loeidruk is en bij een speelplaatsje is een plakkaat opgehangen om deze om gezondheidsredenen niet te gebruiken. Wij wassen vaak onze handen en voelen ons in de camper prima, maar de wereld om ons heen verandert!

Prachtig weer!

We zijn al snel weer gewend in de camper en het weer maakt ons helemaal blij. Wakker worden met een blauwe lucht en zon, heerlijk! De eerste dagen is er nog veel wind, maar dat weerhoudt ons er niet van om weer eens te fietsen. Het is voor het eerst sinds maanden dat we kunnen fietsen, omdat Luuk dat na de operatie niet mocht. We maken een ritje naar het centrum van El Campello en doen gelijk boodschappen. Het scheelt een hoop gesjouw nu we onze (0.0) biertjes in de fietstassen kunnen laden.
Vrijdag is het wat frisser, maar altijd nog lekker genoeg om over de boulevard te lopen. 's Avonds eten we samen met Henk en Joke bij de pizzeria. Zij vertrekken alweer en gaan terug naar Nederland.
Op zaterdag fietsen we naar Addy en Henk. Het ritje van 10 km is geen enkel probleem en dat is heel fijn. Na een frisse start en koude handen op de fiets, wordt het 's middags verrukkelijk weer en zitten we heerlijk in de zon. Het is onvoorstelbaar om begin maart alweer in korte broek te kunnen lopen.
De mercadillo op zondag stelt niet veel voor. Het is meer een rastro met tweedehands (of zesdehands) spulletjes, maar er zijn ook een paar kramen met groenten, fruit, noten, brood en lekkere (knoflook)olijven. Luuk is er snel klaar mee.
De camper ziet er inmiddels weer toonbaar uit, dat klusje is ook weer geklaard en zo kunnen we lekker relaxed op het strand zitten en genieten van het zand, zee en het prachtige weer!

Terug van weggeweest

We zijn er weer! Vanaf half januari zijn we thuis geweest, wat goed was voor de nazorg voor Luuk en om de kinderen en kleinkinderen weer te zien. Helaas werkte het weer in Nederland niet echt mee. We hebben alleen maar grijze luchten, regen en donkere wolken gezien, gelardeerd met twee miezerige zonnestralen. Dat waren we echt wel zat en daarom zijn we blij dat we gisteravond weer geland zijn in Alicante en we de camper weer op konden halen. Het was bloedheet binnen in de camper die er na de storm in januari gelukkig ongeschonden bij stond, maar de startaccu was leeg. Gelukkig kregen we de motor met hulp van een booster aan de praat. Het is dan wel even spannend of de motor onderweg niet afslaat. In het donker kwamen we aan in Campello waar we een plekje hadden geregeld en waar Henk en Joke ons al snel kwamen begroeten. Zij staan hier gezellig nog tot zaterdag en rijden dan naar huis.
Het was vannacht weer even wennen en erg warm. Vanochtend konden we eens goed kijken hoe de camper er uit zag en dat was schrikken. Helemaal gespikkeld van een soort stuifmeel, dat geel wordt als je het er af wilt halen en overal bruin van het zand. Er was dus gelijk werk aan de winkel, want dat past niet bij ons. Op de knietjes het dak geprobeerd schoon te maken en één zijkant en de voorkant zijn klaar. De zon stond er op te branden, dus het moet in fases. Het is schitterend weer, 25 graden en veel wind. Als we even relaxen in de zon wanen we ons in de Cariben. De benen kunnen weer bloot en we moeten snel weer een beetje kleur op de wangen krijgen, maar dat komt wel goed. We maken een heerlijke wandeling over de boulevard en zijn heel blij om weer terug te zijn en lekker te kunnen genieten.