Om 8.00 uur 's morgens klinkt hoorngeschal. Het is tijd om op te staan, maar we vragen ons af of dit geluid er elke ochtend is of alleen op zondag. We hebben een mooi ritje voor de boeg. Het eerste deel van de N330 vanaf Teruel is fantastisch en we zien rotsen in allerlei kleuren en vormen. Vooral die rood-bruine grillige rotsen zijn prachtig. Helaas heeft de weg nergens een inham om even te parkeren voor een foto of om met een kop koffie te genieten van het uitzicht. Het is hier ook een wijngebied en er wordt op zondag met familie en vrienden hard gewerkt om de blauwe trossen te oogsten. De wijnstruiken zien er soms dood en dor uit, maar er hangen toch stevige trossen aan. We vragen ons af hoe het kan groeien.
Het laatste stukje van ruim 20 km de bergen in, is het meest uitdagende over een weggetje dat nauwelijks ruimte biedt om elkaar te passeren. Gelukkig komen we er maar 1 auto tegen. De camperplaats ligt op zo'n 800 meter hoogte in het dorp Benagéber, dat wel 217 inwoners telt. Het is ongelofelijk dat hier een voorziening voor 70 campers is gemaakt met de mogelijkheid om te lozen en water te tanken en zelfs met toiletten en koude douches. Er staan nu maar 4 campers in deze oase van rust. Het enige dat op onze zenuwen werkt is het aantal vliegen. Binnen een mum van tijd kriebelen ze over onze armen, benen, gezicht en in onze oren. Jammer hoor. We pakken daarom maar de fiets om de omgeving te verkennen en gaan op zoek naar het stuwmeer. Onderweg passeren we een vakantiekamp met een klimattractie tussen de bomen en daarvandaan, ver beneden, zien we ook het meer liggen. Dat gaat het niet worden met de fiets, want beneden zijn we zo, maar terug .......? We keren om en richten onze aandacht op het dorp, dat zomaar een bar blijkt te hebben. Opvallend is ook dat met Europees subsidiegeld stoepen zijn aangebracht die naar een, eveneens gesubsidieerde "Ermita" (gedenkplaats) leiden. De stukjes asfaltwegen houden net zo plotseling op als de stoepen en leiden nergens naar toe. Het is een vreemd gebeuren in de "middle of no-where" maar je kunt hier wel tot rust komen.
Vandaag verlaten we de bergen, moeten we eerst het lastige stukje van 20 km weer terug, komen dan een vrachtwagen tegen en zijn blij als we over een mooie A3 richting Valencia kunnen rijden en daarna over de ons zeer vertrouwde N332 naar de kust. Op camperplaats La Finca in Tavernes de la Valldigna is nog een plaatsje vrij en installeren we ons voor een paar dagen. Na de lunch lopen we 50 meter en ploffen we neer op het strand. Heerlijk, de zee, het strand, mooi warm weer en onze eerst duik in zee! We zijn weer terug aan de Costa en het voelt een beetje als thuiskomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten