Het joepie-gevoel over de markt in El Campello is snel verdwenen. Op zich was het een leuke markt met een hele grote versafdeling in de parkeergarage onder het gemeentehuis. Ik koop er groenten en aardappelen en daarna gaan we koffiedrinken op een terrasje. De fietsen hebben we voor de veiligheid onder het wakend oog van een politieman gestald. Het was 's morgens erg fris, maar op het terras kan het jasje wel uit. We fietsen daarna nog wat rond voor een paar andere boodschappen. Na de lunch gaat Luuk op zoek naar een stuk pvc-pijp voor in de garage en ik ga binnen schoonmaken. Dat geeft altijd een tevreden gevoel. Als ik koffie inschenk merk ik ineens dat ik mijn armband niet meer om heb. Paniek en schrik! Op een foto die Luuk op de markt gemaakt heeft, zie ik hem nog om mijn pols zitten, maar waar is hij nu! We keren de camper helemaal binnenste buiten, maar we vinden niets. Ik pieker me suf, is het bij het uittrekken van mijn jas gebeurd, of bij de Lidl? We fietsen terug naar het terras, maar daar is niets gevonden en ook bij de Lidl niet. We speuren langs de route die we gereden hebben, maar niets! Tenslotte gaan we maar naar het lokale politiebureau, waar we verwezen worden naar de Guardia Civil. Voor de zekerheid doen we aangifte van verlies. Luuk denkt dat hij gestolen is, maar hoe krijg je in godsnaam dat slotje open?! Wat een kater! Ik ben compleet van slag, want de armband was me zo dierbaar, ik kreeg hem toen ik 50 werd van Luuk en de kinderen. En dan alle bedels die we op zoveel verschillende plekken de afgelopen jaren hebben gekocht, tijdens de cruise in Amerika, in Spanje, in Denemarken, op Tenerife, in Griekenland. Het is een drama.
De dag erna gaan we nogmaals kijken en vragen. Pilar is zo lief om ook bij de politie nog een keer te informeren. Hij is weg en blijft weg.
Het bederft een beetje het plezier om op het strand te liggen, terwijl Campello een prachtig strand heeft. Vandaag maken we een lange wandeling over dat mooie strand en treffen we twee aardige Engelse dames. Hun echtgenoten zijn overleden en zij hebben net, volgens Engelse traditie op 11-11 en in de geest van hun echtgenoten, een ceremonie gehouden op het strand met een kruisje en een Poppy, om de gevallenen te herdenken. Het verlies van mijn armband is klein leed, daarmee vergeleken. Niet meer zeuren dus, zeg ik tegen mezelf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten