Gezellig weerzien met de Belgen

Vorige week zijn de eigenaren van ons appartement naar Spanje gekomen voor een korte break. Zij huren graag een appartement aan het eind van Playa la Fossa, waar ook veel Belgische kennissen en vrienden zitten. Vanaf het vliegveld zouden ze rond vier uur naar ons toe komen om wat spullen uit de garagebox op te halen, maar we kregen een berichtje dat ze "in de vertraging zaten". Toen ze uiteindelijk na zessen langs kwamen, bleek dat ze lekker hadden geluncht in Altea, terwijl wij dachten dat de vlucht vertraagd was. Onze kennis van het Belgisch moet dus nog wat bijgespijkerd worden.
Het was erg leuk om ze na een jaar weer te zien en heel apart om ze in hun eigen appartement te ontvangen. Ze waren gelukkig blij met hoe het er uit zag en het viel ze zelfs op dat de ramen zo mooi schoon waren (dankzij terrasmanager Luuk).
We hebben af en toe veel wind en het is niet elke dag weer om op het strand te liggen, maar lekker langs de vloedlijn lopen is ook leuk. Het was erg goed weer voor de kitesurfers, die voorbij het Sol y Mar hotel goed bezig waren.
Meestal gaan we 's morgens boodschappen doen of ergens naar toe. Zo zijn we naar winkelcentrum La Marina gereden. Het was er erg rustig, een paar winkels waren helemaal gesloten en al met al viel het tegen. We hebben nog geen leuke aankopen gedaan. Het ritje terug over de CV70 was weer genieten. Bij Finestrat staan behoorlijk wat bouwkranen, dus er wordt nog flink gebouwd. In de verte zagen we ook mooie, aparte gebouwen in Benidorm staan. Daar moeten we ook nog een keertje gaan kijken.
Inmiddels heb ik ook ervaren hoe het is om met een mondkapje bij de kapper te zitten. Het voelde wel prettig om de enige klant te zijn en ik ben gelukkig tevreden over het resultaat, je weet het maar nooit als je in het Spaans probeert uit te leggen wat je wil.
Gisteren zijn we gezellig op de koffie bij de Belgen geweest en hebben we het pand bekeken met een prachtige hal. Zij hebben 1 slaapkamer en 1 badkamer en een schitterend uitzicht, maar we willen niet ruilen!
Vanochtend zijn we naar Moraira gereden, ook weer zo'n leuk, vertrouwd ritje. Helaas verdwijnen ook daar winkeltjes waar we graag even een kijkje namen. Ze missen in die regio voornamelijk de Engelse toeristen.
Vanmiddag weer een paar heerlijke uurtjes op het strand gelegen en in zee geweest.
We treffen er regelmatig een Belgisch echtpaar die met een camper op Austral staan en horen dat er net een bericht is binnengekomen waarin sprake is van een lokale lockdown in de regio Valencia, om te voorkomen dat er met de komende feestdagen op 1 en 2 november door de Spanjaarden te veel gereisd gaat worden. Ook hier lopen de besmettingen op, maar nog niet zo erg als in Nederland en België. We volgen het nieuws op de voet en houden het in de gaten.

Rond de Muntanyeta

Het is half zes en er liggen nog een paar mensen op het strand. Iets verderop zien we een aantal surfers die op hun board over de golfen proberen te blijven staan. Het is vandaag warm en diezig, dat wil zeggen niet helder. De luchtvochtigheid is sinds gisteren flink omhoog gegaan. Wij zijn vandaag het binnenland in geweest. Frans en Joke hebben ons opgehaald voor een wandeling rond de Muntanyeta, die begint in het dorpje Llíber. De Muntanyeta is de heuvelrug waartegen het dorpje Llíber In de Vall de Pop beschutting zoekt. Na een kop koffie op het dorpsplein, leidt Frans ons over een mooie route die te boek staat als "makkelijk". Voor ons is het alweer een poosje geleden dat we zo'n wandeling gemaakt hebben. Af en toe klauteren we over stenen paadjes door het bos, steken we de droge rivier de Xalo de Gorgos over en overbruggen we een hoogteverschil van 150 meter. Omdat het met 24-25 graden warm is, verliezen we aardig wat vocht, maar het is de moeite waard. Na een rondje van ruim 9 km vallen we weer neer op het dorpsplein voor een welverdiend drankje en broodje.
Tevreden keren we huiswaarts, vandaag hebben we onze stappen wel weer gehaald. We proberen dat elke dag wel, soms lopend langs de vloedlijn over het strand of lopend met de boodschappenkar naar de Mercadona.
We hebben gelezen dat er vorige week weer bootjes met vluchtelingen zijn aangekomen in Altea en Calpe, maar we hebben dat gelukkig niet zelf gezien. Het uitzicht verveelt hier overigens nooit. We zien elke ochtend een man op de pier bezig met een workout en wij hebben vastgesteld dat hij vroeger bokser is geweest. Hij is alleen of met een tweede man elke ochtend een paar uur bezig met boksbewegingen en dribbelpasjes en we vragen ons af wanneer de volgende wedstrijd zal plaatsvinden.
Vorige week zijn we naar Polop gereden, maar verder hebben we de auto nog niet gebruikt. Oh nee, gisteravond zijn we, een klein beetje lui, naar Aguamarina gereden om een hapje te eten. Nog steeds lekker buiten op het terras!

Genieten in de buitenlucht!

Oeps, er is alweer een week voorbij! Een week met zon, af en toe veel wind, maar bijna elke dag een paar uur op het strand en zwemmen in zee. Dat klinkt toch niet verkeerd, en dat is het ook niet. We hebben het prima naar ons zin hier en voelen ons, met de stijgende corona besmettingen in Nederland, hier veiliger. Het afgelopen weekend was het druk aan de kust, want op 9 en 12 oktober waren de Spanjaarden vrij en we merkten een toenemende bezetting hier in het pand en meer drukte op de boulevard. We hebben er rekening mee gehouden en zijn een beetje op afstand gebleven. Een vol terras en nog erger een overvol restaurant bij de haven is iets wat ons toch angst aanjaagt en waar wij niet tussen gaan zitten. Maar nu is de rust weer terug aan de kust. Een paar restaurants zijn met vakantie, maar gelukkig zijn er toch ook nog restaurants open. In het weekend werd er weer volop gezeild op zee en dat is mooi om te zien vanaf ons fantastische terras met heerlijke ligbedden.
De auto is nog bijna niet uit de parkeergarage geweest, we lopen elke dag de nodige stappen over de boulevard, rondom de Salinas en vanmiddag langs de haven onder de Peñon de Ifach. Het blijft een imponerende rots als je er van beneden tegenaan kijkt. Als we ons alleen wanen gaat het mondkapje af en toe even af, want wij hebben er (in tegenstelling tot de Ale Hop koe) nog een beetje moeite mee tijdens het stappen in de buitenlucht.
Gisteren merkten we op het strand wat commotie en vandaag spraken we een bovenbuurman die daarbij betrokken was. Het blijkt dat zijn tas (met telefoon, sleutels en papieren) gestolen is toen hij ging zwemmen. Zijn huurauto moest nu worden weggesleept en zijn vakantiegevoel was totaal verdwenen. Wat een ellende, we weten er helaas alles van.
Vandaag is er een mix van wolken en een beetje zon, het strand (dat dagelijks wordt geveegd) is verlaten. De rieten parasols zijn jammer genoeg al een paar dagen geleden weggehaald, maar de ligbanken staan er nog. Zolang de zon maar geregeld schijnt, zijn wij tevreden!

Een week vliegt voorbij

Op dinsdag rijden we naar Albir om bij de Super Content voorraad brood te kopen om in te vriezen. Maar helaas ....... de winkel is gesloten. We spreken de eigenaresse die ons vertelt dat ze er na 17 jaar sinds vorige week mee zijn gestopt. De afgelopen zomer was erg slecht en ze moeten het vooral hebben van de overwinteraars, maar die zijn er op dit moment ook niet zo veel. Toch jammer, we waren er zo aan gewend om hier brood en eisalade te kopen, maar daar kunnen zij niet van leven natuurlijk. We rijden dan maar even omhoog naar supermarkt Costa Blanca en nemen gelijk wat wijn mee.
Bij Bohemia in Albir worden we hartelijk verwelkomt en hoeven we niet eens meer te vragen om 2 Americano. Het is altijd leuk om zo terug te komen en even een Spaans babbeltje te maken. Hotel Kaktus is (tijdelijk?) gesloten, net als het grote appartementenhotel Suitopia in Calpe. Het is toch allemaal geen goed teken.
Natuurlijk gaan we even naar onze camping San Antonio om Juan en Paco te begroeten. Tot onze verbazing zien we een stoplicht op de weg langs de kust en de camping. Er is een bredere strook gecreëerd om meer ruimte te geven aan het lopende en fietsende publiek. Op zich niet slecht, wij vragen ons al langer af waarom ze er niet een mooie boulevard en een eenrichtingsweg maken, maar dat zal wel niet kunnen in verband met de bus.
Er staan maar een paar campers bij Paco, geen Noren en maar drie Nederlanders. Het is een vreemd gezicht. Dit jaar runt Juan de camping en houdt Paco zich meer op de achtergrond om wat stress te vermijden. Hij vertelt dat er nog wel meer bekenden gaan komen vanaf eind oktober en december.
Het is verrukkelijk weer en we genieten op het strand, waar iedereen op ruime afstand zit/ligt van elkaar. Het zeewater is nog heerlijk. Op ons terras is het soms erg heet, maar we hebben keuze genoeg om ergens een lekker plek op te zoeken.
Vandaag komen Frans en Joke op de koffie. Gezellig hoor, we pakken de draad zo weer op met elkaar. We lunchen bij ons 'thuis', dat gaat allemaal net iets makkelijker dan in de camper.
Zo is de eerste week al weer omgevlogen!

Wennen aan de mondkapjes

De rust is terug in de atmosfeer. We zien bizarre beelden op TV van kolkend water in Zuid Frankrijk en zijn blij dat wij zo'n relaxte reis hebben gehad. De zon schijnt uitbundig en we ontdekken dat het heerlijk vertoeven is op de ligbanken op ons terras, waar vanaf 12.00 uur de zon op staat.
Op zaterdagochtend lopen we over een hele rustige markt, maar toch ...... Door het dragen van mondkapjes lijkt het of de mensen veel minder afstand houden. Ook bij de Lidl is het wat te rommelig naar onze zin, maar we kunnen ook naar de Mercadona of My Mercat, een nieuwe SolyMar supermarkt. We merken zelf dat we het wel benauwd vinden om met een mondkapje op boodschappen te doen en we zijn blij als we weer buiten staan. Tijdens het lopen over de boulevard of langs de Salinas, waar we hele stukken alleen lopen, zien we de noodzaak van het mondkapje ook niet zo in. We houden ons uiteraard aan de voorschriften, maar als we echt niemand zien happen we snel wat frisse lucht met het kapje bungelend aan een oor. Wij houden ons liever aan de bij ons ingehamerde anderhalve meter afstand!
Inmiddels is de koelkast wat meer gevuld en vinden we onze draai in ons nieuwe onderkomen. Eten koken kost op een of andere manier iets meer tijd, het is weer even wennen om elektrisch te koken en het is nog even zoeken naar het juiste gereedschap.
Het uitzicht op zee is prachtig en we genieten van het geluid van de golven. Vanmiddag waren er kite-surfers, die grote sprongen maakten, want er was behoorlijk veel wind en golven.
Op camping Calpemar zijn we even langs kennissen van Trudy en Ed gelopen om de groeten te doen. Tot vorige week stonden er 10 campers/caravans en nu iets meer. Toch verwachten ze een goede bezetting in de komende maanden. We zullen het wel zien!

Op pad zonder camper

Toen we een jaar geleden in Calpe (Spanje) waren, hebben we kennis gemaakt met de eigenaar van een appartement pal aan zee. Spontaan hebben we toen vastgelegd dat we het appartement vijf maanden wilden huren vanaf 1 oktober 2020. Er is in de tussentijd heel veel gebeurd, zowel privé als in de wereld. Er zijn heel veel onzekerheden geweest en nog steeds. In verband met Corona staat Spanje op oranje en dat betekent dat geadviseerd wordt alleen naar dat gebied te reizen als dat echt noodzakelijk is. Voor ons is het echt noodzakelijk. Het is geen vakantietripje, maar we gaan er een aantal maanden wonen. Luuk heeft In de afgelopen periode de ontwikkelingen met betrekking tot het aantal besmettingen goed gevolgd en hieruit blijkt dat de regio Valencia er naar verhouding goed voor staat. De stijging in Nederland is een stuk explosiever. De gevoelens over het wel of niet naar Spanje gaan, zijn gemengd, maar de kinderen begrijpen het wel. Voordat we vertrekken, zien we iedereen gezellig nog even.
Het is de bedoeling om vroeg op te staan en rond 4 uur te vertrekken, maar het lukt niet om in slaap te vallen. Om half twee kijken we elkaar nog maar eens aan en besluiten we om het slapen deze nacht maar over te slaan. De deur gaat op slot en wij gaan op pad!
We schieten lekker op en zijn rond vier uur voorbij Maastricht. Tegen half zes wordt het ineens drukker met verkeer en zien we vanuit het zuiden veel verkeer richting Luxemburg. Verder zien we niet veel, want het is mistig en het miezert de eerste uren. Luuk rijdt zolang het donker is en kan daarna even wegdutten als ik het overneem. Met de personenauto rijdt het een stuk sneller dan met de camper en na twaalf uur rijden zijn we in ons hotel in Narbonne, vlakbij de snelweg, maar toch rustig. Het is even wennen aan het dragen van de mondkapjes, die pas af mogen als je zit. We strijken heel tevreden neer op het terras en genieten van een welverdiend pilsje. 's Avonds lopen we naar een restaurant waar we half in de openlucht kunnen zitten. Het is steeds afwegen waar we ons goed bij voelen ten aanzien van de risico's op besmetting. Tegen tien uur vallen we als een blok in slaap en worden we lekker opgeknapt weer wakker.
We nemen een broodje en een kop koffie, halen lekkere verse croissants bij de bakker om de hoek (al vanaf 6 uur open) en rijden de laatste 720 km naar het zuiden. Het is nog even spannend of er aan de grens controles zullen zijn, maar die zijn er niet. De zon schijnt en de temperatuur loopt buiten op tot 30 graden.
Om 2 uur staan we voor de deur van het appartement en krijgen we de sleutels. We komen heel prettig binnen in ons nieuwe (tijdelijke) onderkomen. Het terras is verrukkelijk en vergroot de leefruimte enorm, vooral omdat het helemaal afgesloten kan worden met glaspanelen.
We kunnen beginnen met uitpakken en op onderzoek uit wat er allemaal is. Dat geldt ook voor buiten. Welke restaurants zijn er nog en zijn er nog wel toeristen? Het is een stuk rustiger dan normaal, maar gelukkig is Aguamarina er nog wel en .... met hetzelfde dagmenu als voorgaande jaren!
Vandaag is het stormachtig en is het strand (in tegenstelling tot gisteren) verlaten. De wind blaast langs het gebouw en door de glaspanelen ontstaat een oorverdovend gierend geluid. Meestal is het maar een dag zo extreem, daar zullen we dan maar op hopen. We lopen een stuk naar het andere strand en langs de Salinas terug naar huis. Camping Boreal is gesloten en op de andere camperplaatsen zien we heel veel lege plaatsen. We zagen het al onderweg. Dat wil zeggen: we zagen nauwelijks toeristen. In totaal hebben we misschien 6 campers gespot.
We zijn net op tijd terug en dan komt er een flinke bui. Het stormt, er staan hoge golven en de glaspanelen rammelen er bijna uit. Pffff, heftig begin is dat.