Het is gelukt! De examinator feliciteert me als we na de examenrit terug zijn aan het tafeltje boven bij het CBR. Pfffff, ik haal opgelucht adem, want zeker was ik er niet van toen ik de vrachtwagen parkeerde na de rit. Zo'n examen geeft toch spanning en er gebeurt altijd wel iets onverwachts. Het doornemen van het kenteken met maten en gewichten is geen probleem, evenals de controle van het voertuig en het plaatsen van de bestuurderskaart in de tachograaf. Redelijk op mijn gemak begin ik aan de rit, door straten die ik niet ken, maar dat geeft niet. Hier gaan we keren, zegt de examinator, want we zijn fout gereden. Mijn eerste bijzondere handeling dient zich aan. Ik parkeer aan de andere kant van de weg en de mannen stappen uit. Achteruit de zijstraat in, de mannen stappen weer in en we gaan verder. De eerste regendruppels vallen. We volgen de borden Maartensdijk en er volgt een mooie rit. Het is mij totaal onbekend terrein. Schakelen, gas los, uit laten rollen, kijken, kijken en nog meer kijken en dan toch is daar ineens een automobilist die mij inhaalt (waar het overigens niet echt verstandig is). Oeps, dat had beter gekund. De lucht wordt donkerder en donkerder en de druppels vormen een stevige bui. Op naar de snelweg en weer terug, de bebouwde kom in. Voor ik het weet sta ik weer bij het CBR. Haalt u de kaart er maar uit, sluit het voertuig af en dan zien we elkaar boven, zegt de examinator. Luuk loopt me tegemoet. En? Vraagt hij. Ik weet het niet, zeg ik. Snel loop ik door naar boven.
Het is gelukt, zegt de examinator. Wat vond u dat er misschien beter had gekund? We nemen de situaties door en opgelucht plaats ik mijn handtekening. Op naar de gemeente voor een nieuw rijbewijs. Pfffff.
